نسخه چاپی
ارسال به دوستان
لس‌آنجلس تایمز: زمان اصلاحات در شورای امنیت فرا رسیده است
روزنامه آمریکایی لس‌آنجلس تایمز با اشاره به چالش‌های کنونی در شورای امنیت بر لزوم تغییرات در این نهاد اشاره کرده و عنوان کرد که "سیستم دو رای منفی" برای وتوی قطعنامه‌ها ارزش بررسی شدن را دارد.
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، روزنامه آمریکایی لس‌آنجلس تایمز در سرمقاله خود می‌نویسد: با برگزاری مراسم هفتادمین سالروز تاسیس سازمان ملل متحد در ماه گذشته، فاتحان جنگ جهانی دوم به دنبال آن هستند تا موضع خود را به عنوان حامیان صلح و ثبات در سراسر جهان تحکیم کنند. مکانیزم آنها شورای امنیت سازمان ملل متحد است که از آن زمان سابقه نامنظمی دارد و اول در تنش‌های جنگ سرد عمل کرد و اخیرا نیز در برابر افت منافع ملی رقابتی در میان پنج عضو دائم شورای امنیت وارد عمل شد.
بخشی از مشکل ناشی از ساختار شورای امنیت است که براساس منشور سازمان ملل متحد شکل گرفته و مجمع عمومی تاکنون گام‌های اندکی را برداشته و ماه گذشته نیز برای پیشبرد منشور اصلاحات که می‌تواند چگونگی روند کارهای شورا را تغییر دهد، رای‌گیری کرد. این کار آسانی نخواهد بود اما لازم است که انجام شود.
شورای امنیت سازمان ملل از پنج عضو دائم شامل آمریکا، انگلیس، فرانسه، روسیه و چین و 10 کشور دیگر که به رای 193 عضو سازمان ملل برای دوره‌های دو ساله انتخاب می‌شوند، تشکیل شده است. اما پنج عضو دائم موسوم به پی 5 (P5) اختیارات گسترده‌ای دارند. اگر یکی از اعضا علیه قطعنامه شورای امنیت رای دهد، آن اقدام ناکام می‌ماند.
حق وتو برای این است که انجام اقدام قاطع تضمین شود و تمام پنج عضو پیش از هر حرکتی با یکدیگر توافق کنند. با این حال، در عمل حق وتو به این معناست که هر کدام از این پنج کشور می‌توانند اقدامات شورای امنیت را علیه کشورهای مشتری و یا متحدان خود متوقف کنند.
در سال‌های اخیر روسیه مانع از انجام اقدامی علیه دولت سوریه شده و حامی اقدام علیه اوکراین بوده و در مقابل آمریکا تدابیر ضد اسرائیل را وتو کرده است. از زمان تاسیس شورای امنیت تاکنون 193 اقدام با وتو مواجه شده که 163 مورد آن مخالفت یک کشور بوده است؛ 57 مورد آمریکا و 96 مورد روسیه. چگونگی کاهش قدرت کشورهای عضو دائم فوت و فن دارد. مثلا این که بگوییم وتوی یک طرح به دو رای منفی احتیاج دارد. آیا این ایده ارزش بررسی را ندارد؟
یک مشکل اساسی دیگر این است که ترکیب پی 5 نشانگر جهان پویا در پایان جنگ جهانی دوم در 1945 است. اما این توازن اقتصادی و قدرت سیاسی به صورت چشمگیری تغییر کرده است. اتحاد جماهیر شوروی فرو پاشیده است. جای آن را الان فدراسیون روسیه گرفته و دولت ملی‌گرای چین چهار سال پس از تاسیس سازمان ملل به دست نظام کمونیست سقوط کرد. در همین حال کشورهای شکست‌خورده آلمان و ژاپن به عنوان قدرت‌های اقتصادی در کنار کشورهای در حال توسعه نظیر هند و برزیل مجددا ظهور کرده‌اند و تمامی آنها به دنبال کرسی دائم در شورای امنیت هستند.
اینکه آن کشورها و یا سایرین نظیر آفریقای جنوبی بخواهند کرسی دائم داشته باشند و یا اینکه اعضای دادم باید همچنان حق وتوی انفرادی را داشته باشند، سوالاتی ظریف و دشوار است. بخشی از این سختی برای این است که هر کدام از این اعضای دائم باید با کاهش قدرتشان موافق باشند اما به نظر نمی‌رسد که این کار ممکن باشد (به دلیل پافشاری آمریکا و روسیه). اما همانطور که کوفی عنان، دبیرکل سابق سازمان ملل متحد اخیرا گفته است، شورای امنیت با خطر از دست دادن انطباق مواجه می‌شود و همین ممکن است که جهان بی‌ثبات کنونی را خطرناکتر کند.
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، روزنامه آمریکایی لس‌آنجلس تایمز در سرمقاله خود می‌نویسد: با برگزاری مراسم هفتادمین سالروز تاسیس سازمان ملل متحد در ماه گذشته، فاتحان جنگ جهانی دوم به دنبال آن هستند تا موضع خود را به عنوان حامیان صلح و ثبات در سراسر جهان تحکیم کنند. مکانیزم آنها شورای امنیت سازمان ملل متحد است که از آن زمان سابقه نامنظمی دارد و اول در تنش‌های جنگ سرد عمل کرد و اخیرا نیز در برابر افت منافع ملی رقابتی در میان پنج عضو دائم شورای امنیت وارد عمل شد.
بخشی از مشکل ناشی از ساختار شورای امنیت است که براساس منشور سازمان ملل متحد شکل گرفته و مجمع عمومی تاکنون گام‌های اندکی را برداشته و ماه گذشته نیز برای پیشبرد منشور اصلاحات که می‌تواند چگونگی روند کارهای شورا را تغییر دهد، رای‌گیری کرد. این کار آسانی نخواهد بود اما لازم است که انجام شود.
شورای امنیت سازمان ملل از پنج عضو دائم شامل آمریکا، انگلیس، فرانسه، روسیه و چین و 10 کشور دیگر که به رای 193 عضو سازمان ملل برای دوره‌های دو ساله انتخاب می‌شوند، تشکیل شده است. اما پنج عضو دائم موسوم به پی 5 (P5) اختیارات گسترده‌ای دارند. اگر یکی از اعضا علیه قطعنامه شورای امنیت رای دهد، آن اقدام ناکام می‌ماند.
حق وتو برای این است که انجام اقدام قاطع تضمین شود و تمام پنج عضو پیش از هر حرکتی با یکدیگر توافق کنند. با این حال، در عمل حق وتو به این معناست که هر کدام از این پنج کشور می‌توانند اقدامات شورای امنیت را علیه کشورهای مشتری و یا متحدان خود متوقف کنند.
در سال‌های اخیر روسیه مانع از انجام اقدامی علیه دولت سوریه شده و حامی اقدام علیه اوکراین بوده و در مقابل آمریکا تدابیر ضد اسرائیل را وتو کرده است. از زمان تاسیس شورای امنیت تاکنون 193 اقدام با وتو مواجه شده که 163 مورد آن مخالفت یک کشور بوده است؛ 57 مورد آمریکا و 96 مورد روسیه. چگونگی کاهش قدرت کشورهای عضو دائم فوت و فن دارد. مثلا این که بگوییم وتوی یک طرح به دو رای منفی احتیاج دارد. آیا این ایده ارزش بررسی را ندارد؟
یک مشکل اساسی دیگر این است که ترکیب پی 5 نشانگر جهان پویا در پایان جنگ جهانی دوم در 1945 است. اما این توازن اقتصادی و قدرت سیاسی به صورت چشمگیری تغییر کرده است. اتحاد جماهیر شوروی فرو پاشیده است. جای آن را الان فدراسیون روسیه گرفته و دولت ملی‌گرای چین چهار سال پس از تاسیس سازمان ملل به دست نظام کمونیست سقوط کرد. در همین حال کشورهای شکست‌خورده آلمان و ژاپن به عنوان قدرت‌های اقتصادی در کنار کشورهای در حال توسعه نظیر هند و برزیل مجددا ظهور کرده‌اند و تمامی آنها به دنبال کرسی دائم در شورای امنیت هستند.
اینکه آن کشورها و یا سایرین نظیر آفریقای جنوبی بخواهند کرسی دائم داشته باشند و یا اینکه اعضای دادم باید همچنان حق وتوی انفرادی را داشته باشند، سوالاتی ظریف و دشوار است. بخشی از این سختی برای این است که هر کدام از این اعضای دائم باید با کاهش قدرتشان موافق باشند اما به نظر نمی‌رسد که این کار ممکن باشد (به دلیل پافشاری آمریکا و روسیه). اما همانطور که کوفی عنان، دبیرکل سابق سازمان ملل متحد اخیرا گفته است، شورای امنیت با خطر از دست دادن انطباق مواجه می‌شود و همین ممکن است که جهان بی‌ثبات کنونی را خطرناکتر کند.
