اگر حاج احمد بود، با فرمانده این سربازها چه می کرد؟

به گزارش تیک، وجدان داشت، وجدانش دادگاه داشت، قاضی مدام او را مقابل مادرانی می نشاند که همه چیزشان را به او سپرده بودند و باید جواب می داد برای خاری که به پای سربازانش می رود، چه برسد به تیری که تنشان را بدرد و دارایی یک مادر و پدر را به زیر خاک ببرد.

او حاج احمد بود که می دانست جایگاهش، جایگاه گفتن و نشنیدن نیست، حاج احمد بود که خود را امانت دار مادران چشم انتظار یک لشکر می دانست. او بود که رئیس بیمارستان تحت امرش را برای رسیدگی نکردن به یک سرباز مجروح، جلوی چشم همه نیروهایش، آنطور که همه ببینند و بدانند که چرا کتک و فحش می خورد، زد و گفت اینها امانت جمهوری اسلامی هستند.

حالا از دیروز که 19 امانتِ پیش ارتش جمهوری اسلامی ایران از دنیا رفته اند، مدام حاج احمد متوسلیان و ماجرای برخوردش در بیمارستان مریوان جلوی چشمم رژه می رود. اگر احمد متوسلیان بود، دیروز با فرماندهان این سربازها چه می کرد؟

اگر حاج احمد هم بود بار مسئولیت را به دوش راننده مفلوک و خرابی جاده و اتوبوس و... می انداخت.

از دیروز همه منتظریم غیر از این پیام های تسلیت به درد نخور فرماندهان مسئول و امانت داران، یک عزل، یک چَک یا حتی یک عذرخواهی ببینیم؛ اما دریغ که فرمانده ستاد کل تسلیت می گوید فقط، فرمانده ارتش تسلیت می گوید فقط و رئیس جمهور و رئیس مجلس هم تسلیت می گویند فقط و هیچ کس پاسخ نمی خواهد، هیچ کس پاسخ هم نمی دهد.

اگر مدل مدیریت حاج احمد معیار مدیریت یک فرمانده است، همه ما منتظریم ببینیم تا با فرمانده آن پادگان و مقام های بالا دستی اش چه زمانی در مقابل دید همه مردم برخورد می شود و چه زمانی چنگالی که حاج احمد به سمت رئیس بیمارستان خاطی اش پرتاب کرد به سمت مسئول این حادثه غمبار پرت می شود.