نسخه چاپی
ارسال به دوستان
سفیر اسبق ایران در لندن:
در شرایطی که عده ای خود را به خواب زده اند، برجام به اعتبار خود باقیست
برای آن که بخواهیم به همه ابعاد برجام نگاه کنیم و آن را بررسی کنیم باید بدانیم که پیش از برجام در چه شرایطی بودیم و پس از آن در چه فضایی قرار گرفتیم و این توافق بین المللی چه دستاوردهایی را برای کشور با خود به دنبال آورد.
برای آن که بخواهیم به همه ابعاد برجام نگاه کنیم و آن را بررسی کنیم باید بدانیم که پیش از برجام در چه شرایطی بودیم و پس از آن در چه فضایی قرار گرفتیم و این توافق بین المللی چه دستاوردهایی را برای کشور با خود به دنبال آورد.
پیش از برجام علیه جمهوری اسلامی ایران 6 قطعنامه بین المللی به تصویب رسیده بود که چهار قطعنامه کشورمان را در وضعیتی قرار داده بود که پرونده هسته ای ایران را از آژانس بین المللی انرژی اتمی به شورای امنیت منتقل کرده بود.
همچنین ایران هراسی گسترده ای که علیه کشورمان در دنیا صورت گرفته بود، باعث شده بود تا ایران از تامین بسیاری از نیازهای خود ناتوان بماند و مجبور به خرید گران قیمت کالاهای دست چندم در دنیا باشد، اما امروز در شرایط پس از برجام شاهد شکل گیری رقابتی میان کشورها برای برقراری رابطه اقتصادی با ایران هستیم.
برجام به عنوان توافقی بین المللی قابل نقض از سوی اعضای متعهد به آن نیست و اگر برای مثال ایالات متحده آمریکا به عنوان کشوری که مدعی رعایت قوانین بین المللی است، برجام را در معرض نقد قرار دهد در واقع اقدام به نفی و نقض خود کرده است.
در خصوص تمدید قانون داماتو و تأثیر منفی آن بر برجام تبلیغات متعددی شد که در خصوص آن گقتنی است؛ قانون ایسا که در داخل کشور به داماتو معروف شده، مربوط به سالهای میانی دهه 90 است و متضمن اتهاماتی در رابطه با حمایت از تروریسم و نقض حقوق بشر می شود که هر 10 سال توسط هیئت حاکمه آمریکا تمدید می گردد؛ از اینرو ضروری است تا میان این قانون و سند برجام که از اجرایی شدن آن یکسال هم نگذشته است، تفکیک قائل شویم.
قانون ایسا در سال 1996 به صورت قانونی به تحریم های ضد ایرانی تبدیل شد و در موضوعاتی واهی همانند حقوق بشر و تروریسم بین المللی علیه ایران ایجاد شد. قانون داماتو هیچ ارتباطی با موضوعات هسته ای ندارد و یک بار در سال 2006 تمدید و بار دیگر 10 سال بعد در سال 2016 تمدید شد.
این قانون 10 ساله که پایان امسال تمام می شود به رئیس جمهوری این کشور اجازه داده تا هر 6 ماه آن را تمدید کند. بنابراین چنین اتفاقی که اوباما داماتو را تمدید کرده در قالب همین اختیار نام برده معنا می پذیرد. رئیس جمهوری آمریکا می تواند این قانون را نفی کند و تمدید نکند و این به آن معناست که داماتو قانونی نیست که خود به خود تمدید شود.
اگر رئیس جمهوری آمریکا قانون نام برده را وتو نکرد، می توان نسبت به آن اعتراض کرد؛ اما گفتنی است که از نظر فنی اگر اوباما قانون ایسا را وتو می کرد و این قانون مجدد مورد تصویب قرار می گرفت و اگر باز دو سوم از آرای نمایندگان را به خود اختصاص می داد این بار داماتو با گستردگی بیشتر و با بندهای اضافه تری علیه جمهوری اسلامی ایران در نظر گرفته می شد. به علاوه این که مواردی در خود برجام مبنی بر اعمال محدودیت ها بر آن پیش بینی شده که نحوه مواجهه با آن ها را مشخص می کند.
آن چه که دستاورد ایران بوده در آمریکا ولو با فشار کنگره و شعارهای ترامپ به راحتی نقض نمی شود، چرا که اعتبار بین المللی آمریکا را طبق قطعنامه بین المللی خدشه دار خواهد کرد و به عبارتی اگر ایالات متحده آمریکا به دنبال حفظ حیثیت خود در نظام بین المللی است باید به توافقات این نظان نیز پایبند باشد. برجام در شرایطی به اعتبار خود باقی است که عده ای که در داخل کشور از کشور خود را به خواب زده اند، حاضر نیستند بیدار شوند.
پیش از برجام علیه جمهوری اسلامی ایران 6 قطعنامه بین المللی به تصویب رسیده بود که چهار قطعنامه کشورمان را در وضعیتی قرار داده بود که پرونده هسته ای ایران را از آژانس بین المللی انرژی اتمی به شورای امنیت منتقل کرده بود.همچنین ایران هراسی گسترده ای که علیه کشورمان در دنیا صورت گرفته بود، باعث شده بود تا ایران از تامین بسیاری از نیازهای خود ناتوان بماند و مجبور به خرید گران قیمت کالاهای دست چندم در دنیا باشد، اما امروز در شرایط پس از برجام شاهد شکل گیری رقابتی میان کشورها برای برقراری رابطه اقتصادی با ایران هستیم.
برجام به عنوان توافقی بین المللی قابل نقض از سوی اعضای متعهد به آن نیست و اگر برای مثال ایالات متحده آمریکا به عنوان کشوری که مدعی رعایت قوانین بین المللی است، برجام را در معرض نقد قرار دهد در واقع اقدام به نفی و نقض خود کرده است.
در خصوص تمدید قانون داماتو و تأثیر منفی آن بر برجام تبلیغات متعددی شد که در خصوص آن گقتنی است؛ قانون ایسا که در داخل کشور به داماتو معروف شده، مربوط به سالهای میانی دهه 90 است و متضمن اتهاماتی در رابطه با حمایت از تروریسم و نقض حقوق بشر می شود که هر 10 سال توسط هیئت حاکمه آمریکا تمدید می گردد؛ از اینرو ضروری است تا میان این قانون و سند برجام که از اجرایی شدن آن یکسال هم نگذشته است، تفکیک قائل شویم.
قانون ایسا در سال 1996 به صورت قانونی به تحریم های ضد ایرانی تبدیل شد و در موضوعاتی واهی همانند حقوق بشر و تروریسم بین المللی علیه ایران ایجاد شد. قانون داماتو هیچ ارتباطی با موضوعات هسته ای ندارد و یک بار در سال 2006 تمدید و بار دیگر 10 سال بعد در سال 2016 تمدید شد.
این قانون 10 ساله که پایان امسال تمام می شود به رئیس جمهوری این کشور اجازه داده تا هر 6 ماه آن را تمدید کند. بنابراین چنین اتفاقی که اوباما داماتو را تمدید کرده در قالب همین اختیار نام برده معنا می پذیرد. رئیس جمهوری آمریکا می تواند این قانون را نفی کند و تمدید نکند و این به آن معناست که داماتو قانونی نیست که خود به خود تمدید شود.
اگر رئیس جمهوری آمریکا قانون نام برده را وتو نکرد، می توان نسبت به آن اعتراض کرد؛ اما گفتنی است که از نظر فنی اگر اوباما قانون ایسا را وتو می کرد و این قانون مجدد مورد تصویب قرار می گرفت و اگر باز دو سوم از آرای نمایندگان را به خود اختصاص می داد این بار داماتو با گستردگی بیشتر و با بندهای اضافه تری علیه جمهوری اسلامی ایران در نظر گرفته می شد. به علاوه این که مواردی در خود برجام مبنی بر اعمال محدودیت ها بر آن پیش بینی شده که نحوه مواجهه با آن ها را مشخص می کند.
آن چه که دستاورد ایران بوده در آمریکا ولو با فشار کنگره و شعارهای ترامپ به راحتی نقض نمی شود، چرا که اعتبار بین المللی آمریکا را طبق قطعنامه بین المللی خدشه دار خواهد کرد و به عبارتی اگر ایالات متحده آمریکا به دنبال حفظ حیثیت خود در نظام بین المللی است باید به توافقات این نظان نیز پایبند باشد. برجام در شرایطی به اعتبار خود باقی است که عده ای که در داخل کشور از کشور خود را به خواب زده اند، حاضر نیستند بیدار شوند.
