نسخه چاپی
ارسال به دوستان
لوموند:
توافق ایران 1+5، اسرائیل را تبدیل به ملوان زبل بی اسفناج می کند؟
انزوای اسراییل سرعت بیشتری گرفته است. بنیامین نتانیاهو دو استراتژی در پیش رو دارد: می‌تواند رفتار آمریکایی‌ها را بهانه کند و از هرگونه توافق در چارچوب مذاکرات با فلسطین خودداری کرده و تمام و کمال از خجالت اوباما در بیاید.
نشریه فرانسوی زبان لوموند نوشت: نتانیاهو می‌گوید که پس از توافق «دنیا جای بسیار خطرناک تری شده است.»
به گزارش سرویس بین الملل سایت خبری تیک Tik.ir، اگر واکنش اسراييل به توافق برنامه‌ی هسته‌‌ای ایران دور از انتظار نبود، اصرارش بر این موضع بیان‌گر منزوی شدن رو به افزایش اسرائیل در میان اتفاق نظر دیپلماتیک بین‌المللی و همچنین تنزل رو به افزایش روابط بین تل اویو و واشنگتن است. چراکه بیم آن می‌رود که چنین تحولی تاثیرات ناخوشایندی بر دیگر پرونده‌ی اولویت‌دار واشنگتن بگذارد: روند مذاکرات اسراییل و فلسطین.
نخست وزیر اسراییل موضعی مخالف اظهارنظرهایی که از توافق ژنو استقبال می‌کردند اتخاذ کرد. به ویژه زمانی که وزیر امور خارجه آمریکا، جان کری، تاکید کرد: «دنیا جای امن‌تری شده است.» بنیامین نتانیاهو یکشنبه ۲۴ نوامبر گفت: «این توافقی تاریخی نیست، اشتباهی تاریخی است… امروز دنیا جای بسیار خطرناک‌تری شده است؛ چراکه خطرناک‌ترین دولت دنیا گامی تعیین‌کننده برای دست‌یابی به خطرناک‌ترین سلاح دنیا برداشته است.»
او اضافه کرد: «برای نخستین بار قدرت‌‌های بزرگ قبول کرده‌اند که ایران اورانیوم غنی‌سازی کند. تحریم‌های بین‌المللی در برابر امتیازات تزیینی ایران برداشته شده است. امتیازاتی که می‌توانند ظرف چند هفته ملغی شوند.» او اضافه کرد: «اسرائیل ملزم به این توافق نیست. حق و اجبار دارد که خود از خود دفاع کند. توسط خودش و علیه هر تهدیدی.»
گفته‌های نتانیاهو اشاره ای آشکار به توسل به حمله نظامی علیه ایران، به تنهایی غافل‌گیر کننده نیست. همین تهدید بارها از جانب نتانیاهو مطرح شده و روز یکشنبه هم توسط چندین مسوول دست راستی اسراییل تکرار شده است. اما این تهدید اعتبار خود را از دست داده است.
حال که رییس‌جمهوری آمریکا از توافق ژنو به عنوان «گامی نخست و پر اهمیت» یاد کرده و خود را متعهد به روند مذاکراتی شش ماهه با تهران با هدف حصول توافقی نهایی کرده، اسراییل، مگر با ریسک محکوم شدن از جانب تمام اعضای جامعه جهانی، نمی‌تواند شوالیه‌وار استراتژی جنگ را پی بگیرد.
چنین سناریویی ممکن است شش ماه دیگر دوباره مطرح شود اما در حال حاضر باطل است: حکومت اسراییل وقتی پای اتخاذ موضع در برابر ایران به میان می‌‌آید بسیار از اتفاق نظر دور است و از این‌که سران ارتش و سرویس‌‌های امنیتی از شش ماه قبل نظر موافق‌تری درباره‌ی گزینه‌ی نظامی داشته باشند نیز نشانه‌ای در دست نیست.
برای نتانیاهو، این یک شکست است: حتی اگر اسراییل که بیش از سه سال است با آشفتگی از گزینه‌ی نظامی دم می‌زند، نقش خود را در توافق ایفا کرده، دست آخر، توافق ژنو این نقش کاساندرایی او را نادیده گرفت. بدتر از آن: ایالات متحده نشان داد که در این پرونده حساس، حصول منافع خودشان به منافع بهترین متحد استراتژیک‌شان در خاورنزدیک می‌چربد.
انزوای اسراییل سرعت بیشتری گرفته است. بنیامین نتانیاهو دو استراتژی در پیش رو دارد: می‌تواند رفتار آمریکایی‌ها را بهانه کند و از هرگونه توافق در چارچوب مذاکرات با فلسطین خودداری کرده و تمام و کمال از خجالت اوباما در بیاید.
اما نتانیاهو همچنین می‌تواند نصیحت‌های روز یکشنبه رییس‌جمهوری اسراییل، شیمون پرز و کارشناسان متعدد دیگر مثل آموس یادلین (Amos Yadlin)، مدیر انستیتوی تحقیقات امنیت ملی تل آویو را دنبال کند. هر دوی انها، همچون مسوولان احزاب میانه‌‌رو، بر لزوم برقراری مجدد دیالوگی مطمئن با واشنگتن تاکید دارند. اوباما در همین راستا روز یکشنبه به نتانیاهو تلفن زد تا به وی پیشنهاد «آغاز فوری رایزنی‌ها بر سر تلاش‌ها برای دست‌یابی به راه‌حلی کلی» در پرونده‌ی هسته‌‌ای ایران، میان آمریکا و اسراییل را ارایه کند.
شمار متخصصان و سردبیران یادآور آن است که حمایت آمریکا تا چه حد برای اسراییل اهمیت دارد. یکی از آن‌ها، ناهوم بارنئا (Nahum Barnea)، این نکته را در روزنامه یدیعوت آهارونوت (Yediot Aharonot) چنین خلاصه کرده: «بدون آن‌ها ما ملوان زبل بی اسفناج و سوپرمن بی شنلیم...»
به گزارش سرویس بین الملل سایت خبری تیک Tik.ir، اگر واکنش اسراييل به توافق برنامه‌ی هسته‌‌ای ایران دور از انتظار نبود، اصرارش بر این موضع بیان‌گر منزوی شدن رو به افزایش اسرائیل در میان اتفاق نظر دیپلماتیک بین‌المللی و همچنین تنزل رو به افزایش روابط بین تل اویو و واشنگتن است. چراکه بیم آن می‌رود که چنین تحولی تاثیرات ناخوشایندی بر دیگر پرونده‌ی اولویت‌دار واشنگتن بگذارد: روند مذاکرات اسراییل و فلسطین.
نخست وزیر اسراییل موضعی مخالف اظهارنظرهایی که از توافق ژنو استقبال می‌کردند اتخاذ کرد. به ویژه زمانی که وزیر امور خارجه آمریکا، جان کری، تاکید کرد: «دنیا جای امن‌تری شده است.» بنیامین نتانیاهو یکشنبه ۲۴ نوامبر گفت: «این توافقی تاریخی نیست، اشتباهی تاریخی است… امروز دنیا جای بسیار خطرناک‌تری شده است؛ چراکه خطرناک‌ترین دولت دنیا گامی تعیین‌کننده برای دست‌یابی به خطرناک‌ترین سلاح دنیا برداشته است.»
او اضافه کرد: «برای نخستین بار قدرت‌‌های بزرگ قبول کرده‌اند که ایران اورانیوم غنی‌سازی کند. تحریم‌های بین‌المللی در برابر امتیازات تزیینی ایران برداشته شده است. امتیازاتی که می‌توانند ظرف چند هفته ملغی شوند.» او اضافه کرد: «اسرائیل ملزم به این توافق نیست. حق و اجبار دارد که خود از خود دفاع کند. توسط خودش و علیه هر تهدیدی.»
گفته‌های نتانیاهو اشاره ای آشکار به توسل به حمله نظامی علیه ایران، به تنهایی غافل‌گیر کننده نیست. همین تهدید بارها از جانب نتانیاهو مطرح شده و روز یکشنبه هم توسط چندین مسوول دست راستی اسراییل تکرار شده است. اما این تهدید اعتبار خود را از دست داده است.
حال که رییس‌جمهوری آمریکا از توافق ژنو به عنوان «گامی نخست و پر اهمیت» یاد کرده و خود را متعهد به روند مذاکراتی شش ماهه با تهران با هدف حصول توافقی نهایی کرده، اسراییل، مگر با ریسک محکوم شدن از جانب تمام اعضای جامعه جهانی، نمی‌تواند شوالیه‌وار استراتژی جنگ را پی بگیرد.
چنین سناریویی ممکن است شش ماه دیگر دوباره مطرح شود اما در حال حاضر باطل است: حکومت اسراییل وقتی پای اتخاذ موضع در برابر ایران به میان می‌‌آید بسیار از اتفاق نظر دور است و از این‌که سران ارتش و سرویس‌‌های امنیتی از شش ماه قبل نظر موافق‌تری درباره‌ی گزینه‌ی نظامی داشته باشند نیز نشانه‌ای در دست نیست.
برای نتانیاهو، این یک شکست است: حتی اگر اسراییل که بیش از سه سال است با آشفتگی از گزینه‌ی نظامی دم می‌زند، نقش خود را در توافق ایفا کرده، دست آخر، توافق ژنو این نقش کاساندرایی او را نادیده گرفت. بدتر از آن: ایالات متحده نشان داد که در این پرونده حساس، حصول منافع خودشان به منافع بهترین متحد استراتژیک‌شان در خاورنزدیک می‌چربد.
انزوای اسراییل سرعت بیشتری گرفته است. بنیامین نتانیاهو دو استراتژی در پیش رو دارد: می‌تواند رفتار آمریکایی‌ها را بهانه کند و از هرگونه توافق در چارچوب مذاکرات با فلسطین خودداری کرده و تمام و کمال از خجالت اوباما در بیاید.
اما نتانیاهو همچنین می‌تواند نصیحت‌های روز یکشنبه رییس‌جمهوری اسراییل، شیمون پرز و کارشناسان متعدد دیگر مثل آموس یادلین (Amos Yadlin)، مدیر انستیتوی تحقیقات امنیت ملی تل آویو را دنبال کند. هر دوی انها، همچون مسوولان احزاب میانه‌‌رو، بر لزوم برقراری مجدد دیالوگی مطمئن با واشنگتن تاکید دارند. اوباما در همین راستا روز یکشنبه به نتانیاهو تلفن زد تا به وی پیشنهاد «آغاز فوری رایزنی‌ها بر سر تلاش‌ها برای دست‌یابی به راه‌حلی کلی» در پرونده‌ی هسته‌‌ای ایران، میان آمریکا و اسراییل را ارایه کند.
شمار متخصصان و سردبیران یادآور آن است که حمایت آمریکا تا چه حد برای اسراییل اهمیت دارد. یکی از آن‌ها، ناهوم بارنئا (Nahum Barnea)، این نکته را در روزنامه یدیعوت آهارونوت (Yediot Aharonot) چنین خلاصه کرده: «بدون آن‌ها ما ملوان زبل بی اسفناج و سوپرمن بی شنلیم...»
