نسخه چاپی
ارسال به دوستان
شبه جزیره کره روی آتش 38 درجه!
رهبران ایالات متحده وکره شمالی،شوخی یا جدی،گويا به چیزی فراتر ازجنگ لفظی فکر می کنند. رهبرکره شمالی مدت هاست اجداد خود را به شهادت گرفته وقسم خورده «ایالات متحده،کره جنوبی و ژاپن را نابود خواهد کرد».
ترامپ نیزدرسازمان ملل وصفحه تویيتری اش با تحقیر، «اون»را«آن مرد کوچک موشکی احمق»توصیف و وعده نابودی کره شمالی را داده است.تاآنجا که به این‌گونه پروپاگاندا وتهدیدهای لفظی غیرمتعارف مربوط می شود،اجازه دهید آن‌ها را فقط شنیده ودربرابرخدا زانو زده ودعا کنیم آنچه می بینیم تنهایک کابوس گذرا باشد.امااگرقرار است آن ها قدمی جلوتر بردارند، لطفا یکی از این دو نفر جامعه جهانی را زودترمطلع کندوشاید مضحک به نظر برسد اما آقای لاوروف وزیرخارجه روسیه، این دعوا را بازی کودکانه توصیف کرده است.
برخورد دیپلماتی کارکشته مانند لاوروف با دعوای هیدروژنی«اون –ترامپ» تا حدی نشان می‌دهد مسکو،بحران جاری را شايدچندان جدی نمی‌داند.به خصوص که کرملین مشاهده می‌کند پکن تاکنون برخورد فعال و تعیین‌کننده‌ای با پیونگ یانگ نکرده و در حد تذکرات دیپلماتیک و کاهش فروش نفت با موضع برخورد کرده است.
برخی دیپلمات‌های مقیم توکیو وسئول نیزتاکید می کنند به باورآن‌ها، مقامات ارشد نظامی وامنیتی روسیه وچین درتحلیل نهایی به این نتیجه رسیده اندجنگی که انتظار آن می رود درمنطقه رخ نخواهد داد و این نظر راهبردی خود را به اطلاع مقامات بالای کشورهای‌شان رسانده‌اند. یک مقام دیپلماتیک ارشد روسیه در بروکسل می گوید:«بخشی از مشکلات جاری فقط به روحیه ماجراجویی کلامی طرفین مربوط می شود. هریک از آن‌ها مترصداست حد نهایی اراده طرف مقابل را بسنجد.شاید مقایسه درستی نباشداما با شرایطی شبیه بحران موشکی کوبا درسال 1962 روبه رو هستیم.درنهایت یک طرف ازسرناچاری یاعقل، کوتاه خواهد آمد».
شاید در اوضاع به‌هم ریخته کنونی نتوان دلایل موضعی وملموسی را برای تایید دید گاه این دیپلمات روس پیدا کرد. اما درفهمی میان‌مدت و با نگاهی استراتژیک، تا حد زیادی با دیدگاه هایی اینچنین می توان موافق بود.تا آنجا که به کره شمالی مربوط می شود،رهبران این کشوروشخص «اون»خوب می دانند بر خلاف کشمکش در عرصه دیپلماسی، در چارچوب یک نبرد نظامی ولو «محدود و ضربه‌ای»، نمی‌توانند روی همراهی و حمایت تعیین کننده مسکو و پکن حساب باز کنند.
ضمن آنکه بحران اقتصادی و فقر شدید منابع مالی کره شمالی مانعی بزرگ بر سرراه این کشور برای ادامه بازی در این زمین ناهموار است.اینکه چین تحریم های محدودی را علیه کره شمالی اعمال کرده، اهمیت آن شاید تا حدیک تنبیه آرام پشت دستی تعبیر شود.اما با توجه به کیفیت استاندارد روابط چین و کره شمالی که مسکو نیز آن را به رسمیت می‌شناسد، این محدودیت ها حاوی پیامی مهم برای پیونگ یانگ است که شرایط را درک کند. ضمن آنکه رهبران چین به خوبی می دانند در حد نهایی بالا گرفتن تنش های جاری، این کشورشان است که باید تاوان نهایی آن را پس بدهد.بنابراين ترجیح می دهند بحران را در همین مرحله سیاسی و لفظی کنونی که ازحمایت کرملین نیز برخوردارند، حل کنند.
از طرف دیگردر آنچه به ایالات متحده مربوط می شود، باورآن تاحدی مشکل خواهد بود اگر قبول کنیم تحلیلگران دیپلماسی حرفه‌ای و نیز استراتژیست‌های امور نظامی و امنیتی و یا فرماندهان عالی‌رتبه پنتاگون ،تسلیم شرایط و تصوراتی خواهند شد که عمق واهمیت آن‌ها ازچندسطرتوییت‌های سطحی آقای ريیس‌جمهور فراتر نخواهدرفت.
روزنامه قانون :جدای از آنکه هم اکنون در واشنگتن، عده‌ای با نگرانی می پرسند«دلایل بالا گرفتن تنش در شبه جزیره کره چیست؟»بسیاری نیز سوال می کنند«صرف نظر از رفتار تنش آلود پیونگ یانگ،درخود واشنگتن جلو زبان چه کسی را باید گرفت؟و دراتاق کدام مسئول ارشدراباید قفل کرد تا فعلا بتوان ازشعله ورتر شدن آتش در منطقه آسیای شرقی جلو گیری کرد؟
ممکن است ترامپ موضوع کره شمالی رابه مثابه بخشی از بازی گلف هفتگی خود یک تفریح در هوایی گرم وسوزان تصور کند!امابعیدمی‌دانم(والبته امیدوار)درسطوح عالی وزارت خارجه و پنتاگون وحتی در میان متحدان منطقه ای شرق آسیا،همراهان وموافقانی برای خودپیدا کند.ما بایک شوخی بی مزه مواجه نیستیم. شاید به همین دلیل باشد که لاوروف روز گذشته باصراحت گفت«ازآن جایی که آمریکایی‌ها از برخورداری پیونگ یانگ از تسلیحات هسته‌ای مطمئن هستند، علیه آن ها اقدام نظامی نخواهند کرد».
ترامپ نیزدرسازمان ملل وصفحه تویيتری اش با تحقیر، «اون»را«آن مرد کوچک موشکی احمق»توصیف و وعده نابودی کره شمالی را داده است.تاآنجا که به این‌گونه پروپاگاندا وتهدیدهای لفظی غیرمتعارف مربوط می شود،اجازه دهید آن‌ها را فقط شنیده ودربرابرخدا زانو زده ودعا کنیم آنچه می بینیم تنهایک کابوس گذرا باشد.امااگرقرار است آن ها قدمی جلوتر بردارند، لطفا یکی از این دو نفر جامعه جهانی را زودترمطلع کندوشاید مضحک به نظر برسد اما آقای لاوروف وزیرخارجه روسیه، این دعوا را بازی کودکانه توصیف کرده است.برخورد دیپلماتی کارکشته مانند لاوروف با دعوای هیدروژنی«اون –ترامپ» تا حدی نشان می‌دهد مسکو،بحران جاری را شايدچندان جدی نمی‌داند.به خصوص که کرملین مشاهده می‌کند پکن تاکنون برخورد فعال و تعیین‌کننده‌ای با پیونگ یانگ نکرده و در حد تذکرات دیپلماتیک و کاهش فروش نفت با موضع برخورد کرده است.
برخی دیپلمات‌های مقیم توکیو وسئول نیزتاکید می کنند به باورآن‌ها، مقامات ارشد نظامی وامنیتی روسیه وچین درتحلیل نهایی به این نتیجه رسیده اندجنگی که انتظار آن می رود درمنطقه رخ نخواهد داد و این نظر راهبردی خود را به اطلاع مقامات بالای کشورهای‌شان رسانده‌اند. یک مقام دیپلماتیک ارشد روسیه در بروکسل می گوید:«بخشی از مشکلات جاری فقط به روحیه ماجراجویی کلامی طرفین مربوط می شود. هریک از آن‌ها مترصداست حد نهایی اراده طرف مقابل را بسنجد.شاید مقایسه درستی نباشداما با شرایطی شبیه بحران موشکی کوبا درسال 1962 روبه رو هستیم.درنهایت یک طرف ازسرناچاری یاعقل، کوتاه خواهد آمد».
شاید در اوضاع به‌هم ریخته کنونی نتوان دلایل موضعی وملموسی را برای تایید دید گاه این دیپلمات روس پیدا کرد. اما درفهمی میان‌مدت و با نگاهی استراتژیک، تا حد زیادی با دیدگاه هایی اینچنین می توان موافق بود.تا آنجا که به کره شمالی مربوط می شود،رهبران این کشوروشخص «اون»خوب می دانند بر خلاف کشمکش در عرصه دیپلماسی، در چارچوب یک نبرد نظامی ولو «محدود و ضربه‌ای»، نمی‌توانند روی همراهی و حمایت تعیین کننده مسکو و پکن حساب باز کنند.
ضمن آنکه بحران اقتصادی و فقر شدید منابع مالی کره شمالی مانعی بزرگ بر سرراه این کشور برای ادامه بازی در این زمین ناهموار است.اینکه چین تحریم های محدودی را علیه کره شمالی اعمال کرده، اهمیت آن شاید تا حدیک تنبیه آرام پشت دستی تعبیر شود.اما با توجه به کیفیت استاندارد روابط چین و کره شمالی که مسکو نیز آن را به رسمیت می‌شناسد، این محدودیت ها حاوی پیامی مهم برای پیونگ یانگ است که شرایط را درک کند. ضمن آنکه رهبران چین به خوبی می دانند در حد نهایی بالا گرفتن تنش های جاری، این کشورشان است که باید تاوان نهایی آن را پس بدهد.بنابراين ترجیح می دهند بحران را در همین مرحله سیاسی و لفظی کنونی که ازحمایت کرملین نیز برخوردارند، حل کنند.
از طرف دیگردر آنچه به ایالات متحده مربوط می شود، باورآن تاحدی مشکل خواهد بود اگر قبول کنیم تحلیلگران دیپلماسی حرفه‌ای و نیز استراتژیست‌های امور نظامی و امنیتی و یا فرماندهان عالی‌رتبه پنتاگون ،تسلیم شرایط و تصوراتی خواهند شد که عمق واهمیت آن‌ها ازچندسطرتوییت‌های سطحی آقای ريیس‌جمهور فراتر نخواهدرفت.
روزنامه قانون :جدای از آنکه هم اکنون در واشنگتن، عده‌ای با نگرانی می پرسند«دلایل بالا گرفتن تنش در شبه جزیره کره چیست؟»بسیاری نیز سوال می کنند«صرف نظر از رفتار تنش آلود پیونگ یانگ،درخود واشنگتن جلو زبان چه کسی را باید گرفت؟و دراتاق کدام مسئول ارشدراباید قفل کرد تا فعلا بتوان ازشعله ورتر شدن آتش در منطقه آسیای شرقی جلو گیری کرد؟
ممکن است ترامپ موضوع کره شمالی رابه مثابه بخشی از بازی گلف هفتگی خود یک تفریح در هوایی گرم وسوزان تصور کند!امابعیدمی‌دانم(والبته امیدوار)درسطوح عالی وزارت خارجه و پنتاگون وحتی در میان متحدان منطقه ای شرق آسیا،همراهان وموافقانی برای خودپیدا کند.ما بایک شوخی بی مزه مواجه نیستیم. شاید به همین دلیل باشد که لاوروف روز گذشته باصراحت گفت«ازآن جایی که آمریکایی‌ها از برخورداری پیونگ یانگ از تسلیحات هسته‌ای مطمئن هستند، علیه آن ها اقدام نظامی نخواهند کرد».
