نسخه چاپی
ارسال به دوستان
اقدامات مخفیانه اسرائیل علیه ایران به قیمت تیرگی روابط با کاخ سفید
پس از یک دهه استفاده از دیپلماسی، و با گذشت صد روز از ریاست جمهوری «حسن روحانی» قراردادی میان ایران و گروه 3+3 (انگلیس، فرانس، آلمان به علاوه آمریکا، روسیه و چین) در ژنو تصویب شد. اگرچه به نظر می‌رسد که این قرارداد به سرعت به دست آمد، اما واضح است که پیش‌زمینه آن توسط کانال مخفی ایران و آمریکا که حداقل از زمان مراسم تحلیف «روحانی» در ماه اوت و شاید هم پیش از آن، ایجاد شده بود، چیده شده است.
موسسه سلطنتی «روسی» نوشت: پس از یک دهه استفاده از دیپلماسی، و با گذشت صد روز از ریاست جمهوری «حسن روحانی» قراردادی میان ایران و گروه 3+3 (انگلیس، فرانس، آلمان به علاوه آمریکا، روسیه و چین) در ژنو تصویب شد. اگرچه به نظر می‌رسد که این قرارداد به سرعت به دست آمد، اما واضح است که پیش‌زمینه آن توسط کانال مخفی ایران و آمریکا که حداقل از زمان مراسم تحلیف «روحانی» در ماه اوت و شاید هم پیش از آن، ایجاد شده بود، چیده شده است.
به گزارش سرویس بین الملل سایت خبری تیک Tik.ir، خودِ قرارداد یک دستاورد متوسط است که به طور کامل برنامه هسته‌ای ایران را متوقف نمی‌سازد، برخی از چالش‌برانگیزترین معضلات را در طول شش ماه آینده به تعویق می‌اندازد، و برای پل زدن بر اختلاف‌نظرها در مورد مهم‌ترین نقطه مورد مشاجره، یعنی «حق غنی‌سازی» در خاک ایران متکی است. اما این قرارداد بخشی از یک دیپلماسی نوآورانه و دقیق است، ایران را به شکلی هدفمند و مطمئن از مسیر ساخت سلاح دور می‌سازد، محدودیت‌هایی را بر برنامه آن اعمال می‌کند که بیش از آن چیزی است که اکثر ناظران پیش‌بینی می‌کردند، و در عین حال مهم‌ترین و سختگیرانه‌ترین تحریم‌ها را کماکان پابرجا نگاه می‌دارد.
واکنش رقبای منطقه‌ای ایران به این توافقنامه، تماماً خصمانه نبوده است. بسیاری از عرب‌ها و به ویژه تحلیلگران خلیج فارس، خوش‌بینی محتاطانه‌ای ابراز کرده‌اند. امارات متحده عربی، که یک اختلاف عمده ارضی با ایران و روابط نزدیکی با عربستان سعودی دارد، گفته که این توافقنامه می‌تواند از «حفظ ثبات در منطقه» محافظت کند؛ وزیر خارجه بحرین اظهار داشته که این توافقنامه «ترس ما، چه از ایران چه از هر کشور دیگری را از بین می‌برد» . ترکیه، کویت، و عمان نیز حمایت خود را ابراز داشته‌اند اما عربستان سعودی و اسرائیل بیشتر منفی‌گرا بوده‌اند، و نخست‌وزیر اسرائیل «بنیامین نتانیاهو» اصرار دارد که این قرارداد یک «اشتباه تاریخی» بوده که «جهان را به مکانی بسیار ترسناک‌تر تبدیل می‌کند».
طبق اظهارات «عاموس یادلین»، رئیس سابق اطلاعات ارتش اسرائیل: «در شش ماه آینده، مشروعیت حمله نظامی [اسرائیل] کاهش خواهد یافت». اما اگر این توافقنامه منقضی شود و قرارداد دیگری جای آن را نگیرد، اوضاع واقعاً خطرناک خواهد شد. در این سناریو، کنگره آمریکا با هرگونه تلاش برای آغاز یک توافقنامه ثانویه مخالفت خواهد کرد و در عوض بدون توجه به این که آیا ایران برنامه هسته‌ای خود را توسعه داده یا خیر، تحریم‌های بیشتری را وضع خواهد نمود.
اکنون به احتمال قوی تمرکز اسرائیل به زیر نظر گرفتن هرگونه نقض توافقنامه توسط ایران منعطف خواهد شد، تا قانونگذاران و جامعه بین‌الملل را برای تشدید فشار تحریم‌ها در صورت لغو قرارداد تشویق نماید، و خواستار کسب امتیازات «جبرانی» ، مثلاً تسلیحات پیشرفته کاربردی در حملات هوایی مانند بمب‌های سنگرشکن که آمریکا قبلاً از ارائه آن‌ها خودداری کرده است، از جانب ایالات متحده گردد. اقدامات مخفیانه اسرائیل علیه ایران محتمل هستند، اما خطر تنش جدی‌تر در روابط میان آمریکا و اسرائیل را به همراه خواهند داشت.
ما باید در مورد مقیاس این توافقنامه نیز واقع‌بین باشیم. به نظر می‌رسد هواخواهان پرشور و منتقدان منفی‌باف، در این باور که بهبود تاریخی روابط ایران و آمریکا در حال به وقوع پیوستن است، با هم مشترک هستند. برخی از این موضوع استقبال می‌کنند؛ دیگران (اسرائیل و پادشاهی‌های عرب) از آن در هراسند. اما توافقنامه ژنو یک توافقنامه هسته‌ای فنی محدود است. بر خلاف امیدها و هراس‌های بسیاری افراد، هیچ قرارداد مخفیانه‌ای درباره آینده خاورمیانه وجود ندارد.
بمب‌گذاری سفارت ایران در بیروت، دیدگاه ایران در مورد این که پیروزی شورشیان سوری برای منافع کشورش فاجعه‌آمیز خواهد بود را تحکیم خواهد ساخت. هیچ نشانه‌ای از این که حمایت ایران از حکومت «اسد» کمتر شده باشد، یا این که آمریکا به ایران اجازه دهد در یک کنفرانس صلح شرکت نماید، وجود ندارد. تلفیق کردن تردیدآمریکا در بمباران سوریه، با اشتیاقش به آشتی با ایران، اشتباه خواهد بود. در دیگر نقاط منطقه، حتی جاهایی که منافع ایران و آمریکا بیش از همه همگرا و هم‌راستا هستند، همکاری کردن این دو کشور کار دشواری است: ایران تنها کشوری بود که با توافقنامه امنیتی دوجانبه آمریکا-افعانستان در مورد آینده سربازان آمریکایی در کشور، مخالفت کرد.
به گزارش سرویس بین الملل سایت خبری تیک Tik.ir، خودِ قرارداد یک دستاورد متوسط است که به طور کامل برنامه هسته‌ای ایران را متوقف نمی‌سازد، برخی از چالش‌برانگیزترین معضلات را در طول شش ماه آینده به تعویق می‌اندازد، و برای پل زدن بر اختلاف‌نظرها در مورد مهم‌ترین نقطه مورد مشاجره، یعنی «حق غنی‌سازی» در خاک ایران متکی است. اما این قرارداد بخشی از یک دیپلماسی نوآورانه و دقیق است، ایران را به شکلی هدفمند و مطمئن از مسیر ساخت سلاح دور می‌سازد، محدودیت‌هایی را بر برنامه آن اعمال می‌کند که بیش از آن چیزی است که اکثر ناظران پیش‌بینی می‌کردند، و در عین حال مهم‌ترین و سختگیرانه‌ترین تحریم‌ها را کماکان پابرجا نگاه می‌دارد.
واکنش رقبای منطقه‌ای ایران به این توافقنامه، تماماً خصمانه نبوده است. بسیاری از عرب‌ها و به ویژه تحلیلگران خلیج فارس، خوش‌بینی محتاطانه‌ای ابراز کرده‌اند. امارات متحده عربی، که یک اختلاف عمده ارضی با ایران و روابط نزدیکی با عربستان سعودی دارد، گفته که این توافقنامه می‌تواند از «حفظ ثبات در منطقه» محافظت کند؛ وزیر خارجه بحرین اظهار داشته که این توافقنامه «ترس ما، چه از ایران چه از هر کشور دیگری را از بین می‌برد» . ترکیه، کویت، و عمان نیز حمایت خود را ابراز داشته‌اند اما عربستان سعودی و اسرائیل بیشتر منفی‌گرا بوده‌اند، و نخست‌وزیر اسرائیل «بنیامین نتانیاهو» اصرار دارد که این قرارداد یک «اشتباه تاریخی» بوده که «جهان را به مکانی بسیار ترسناک‌تر تبدیل می‌کند».
طبق اظهارات «عاموس یادلین»، رئیس سابق اطلاعات ارتش اسرائیل: «در شش ماه آینده، مشروعیت حمله نظامی [اسرائیل] کاهش خواهد یافت». اما اگر این توافقنامه منقضی شود و قرارداد دیگری جای آن را نگیرد، اوضاع واقعاً خطرناک خواهد شد. در این سناریو، کنگره آمریکا با هرگونه تلاش برای آغاز یک توافقنامه ثانویه مخالفت خواهد کرد و در عوض بدون توجه به این که آیا ایران برنامه هسته‌ای خود را توسعه داده یا خیر، تحریم‌های بیشتری را وضع خواهد نمود.
اکنون به احتمال قوی تمرکز اسرائیل به زیر نظر گرفتن هرگونه نقض توافقنامه توسط ایران منعطف خواهد شد، تا قانونگذاران و جامعه بین‌الملل را برای تشدید فشار تحریم‌ها در صورت لغو قرارداد تشویق نماید، و خواستار کسب امتیازات «جبرانی» ، مثلاً تسلیحات پیشرفته کاربردی در حملات هوایی مانند بمب‌های سنگرشکن که آمریکا قبلاً از ارائه آن‌ها خودداری کرده است، از جانب ایالات متحده گردد. اقدامات مخفیانه اسرائیل علیه ایران محتمل هستند، اما خطر تنش جدی‌تر در روابط میان آمریکا و اسرائیل را به همراه خواهند داشت.
ما باید در مورد مقیاس این توافقنامه نیز واقع‌بین باشیم. به نظر می‌رسد هواخواهان پرشور و منتقدان منفی‌باف، در این باور که بهبود تاریخی روابط ایران و آمریکا در حال به وقوع پیوستن است، با هم مشترک هستند. برخی از این موضوع استقبال می‌کنند؛ دیگران (اسرائیل و پادشاهی‌های عرب) از آن در هراسند. اما توافقنامه ژنو یک توافقنامه هسته‌ای فنی محدود است. بر خلاف امیدها و هراس‌های بسیاری افراد، هیچ قرارداد مخفیانه‌ای درباره آینده خاورمیانه وجود ندارد.
بمب‌گذاری سفارت ایران در بیروت، دیدگاه ایران در مورد این که پیروزی شورشیان سوری برای منافع کشورش فاجعه‌آمیز خواهد بود را تحکیم خواهد ساخت. هیچ نشانه‌ای از این که حمایت ایران از حکومت «اسد» کمتر شده باشد، یا این که آمریکا به ایران اجازه دهد در یک کنفرانس صلح شرکت نماید، وجود ندارد. تلفیق کردن تردیدآمریکا در بمباران سوریه، با اشتیاقش به آشتی با ایران، اشتباه خواهد بود. در دیگر نقاط منطقه، حتی جاهایی که منافع ایران و آمریکا بیش از همه همگرا و هم‌راستا هستند، همکاری کردن این دو کشور کار دشواری است: ایران تنها کشوری بود که با توافقنامه امنیتی دوجانبه آمریکا-افعانستان در مورد آینده سربازان آمریکایی در کشور، مخالفت کرد.
