نسخه چاپی
ارسال به دوستان
ترامپ، فانتری لغو برجام را کنار خواهد گذاشت؟
درک تصمیم اخیر دونالد ترامپ برای حفظ توافق هسته‌ای ایران به‌واسطه تمدید تعلیق تحریم‌های ایران برای سومین بار متوالی –اما با تأکید بر اینکه این آخرین بار خواهد بود، مگر اینکه این توافق به‌طور قابل‌توجهی مورد بازبینی قرار گیرد- نیازمند درک تاریخچه توافقنامه‌های کنترل تسلیحاتی است که آمریکا در موردشان مذاکره کرده است.
موسسه «بولتن آو اَتومیک ساینتیستز» نوشت: در این شرایط، تلاش‌های مکرر رئیس‌جمهور آمریکا برای مذاکره دوباره درباره توافق ایران را می‌توان یک فانتزی غیرسازنده دانست. این فانتزی باید متوقف شود و رئیس‌جمهور و کنگره آمریکا تمرکز خود را به چالش‌های پرفشارتر امنیتی معطوف کنند.
آمریکا پیش از توافق هسته‌ای 2015 ایران، طی چهار دهه در مجموعه‌ای از مذاکرات برای محدود کردن توسعه و گسترش تسلیحات هسته‌ای شرکت داشت. اما این ترتیبات قبلی همه دوجانبه و با شوروی یا روسیه بودند و دست‌کم با دوسوم آرای سنا تصویب و درنتیجه به معاهده تبدیل شدند. علاوه بر این، تمام این معاهدات دارای تاریخ پایان بودند. برای مثال، توافق نیو استارت که باراک اوباما با روس‌ها درموردش به نتیجه رسید، در سال 2010 با 71-26 رأی سنا تصویب شد و قرار است در سال 2021 منقضی شود.
توافق هسته‌ای ایران موسوم به برجام که در سال 2015 به تأیید اوباما رسید، نه یک معاهده است، و نه دوجانبه. برجام یک توافق چندجانبه است که تعهد سیاسی آمریکا و پنج طرف دیگر (روسیه، چین، آلمان، فرانسه و انگلیس) که سه تای آن‌ها متحدان ناتویی آمریکا هستند را نشان می‌دهد.
ترامپ در طول مبارزات انتخاباتی خود نه‌تنها این توافق را مورد انتقاد قرار داد، بلکه چندین و چند توافقنامه کنترل تسلیحاتی با شوروی و روس‌ها را نیز بدنام کرد. درواقع، او در جلسه جولای 2017 به مشاوران نظامی‌اش گفته بود که خواستار افزایش حجم زرادخانه هسته‌ای آمریکا به اوج آن در طول جنگ سرد، با 30 هزار سلاح هسته‌ای و پایان دادن به محدودیت 1550 تسلیحاتی است که به‌واسطه نیو استارت به آمریکا اعمال می‌شود. وی همچنین پیشنهاد ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه برای تمدید نیو استارت پس از 2021 را رد کرد.
اما او به‌طور عمومی تهدید به خروج از این معاهده نکرده و هیچ فشار سیاسی هم از سوی طرفدارانش یا جنگ‌طلبان کنگره برای انجام این کار وجود ندارد. بااین‌حال، ترامپ بارها تهدید کرده که آمریکا از برجام خارج خواهد شد، مگر اینکه این توافق بار دیگر مورد مذاکره قرار گیرد –مسئله‌ای که از سوی ایران و تمامی کشورهای حاضر در آن رد شده است.
ترامپ در مورد توافق هسته‌ای ایران با یک مشکل سیاسی جدی روبرو است: او باید هر 90 روز به‌صورت علنی تأیید کند که ایرانیان به این توافق پایبند هستند؛ به ادعای او این‌طور نیست و توجهات را به وعده انتخاباتی وی جلب می‌کند. او در حالی در دو دوره قبلی پایبندی ایران را با بی‌میلی تأیید کرده و اعلام کرد که اعتقادی به آن ندارد که آژانس بین‌المللی انرژی اتمی مدارک قابل‌توجهی دال بر پایبندی ایران ارائه کرده و دیگر طرف‌های توافق با آن موافق هستند.
اگر ترامپ هفته گذشته تصمیم به اعمال دوباره تحریم‌های هسته‌ای بر ایران می‌گرفت، ایالات‌متحده در بدترین شرایط ممکن قرار می‌گرفت. دولت ایران می‌توانست آمریکا را به دلیل مشکلات اقتصادی که منجر به اعتراضات عمومی در این کشور شد، سرزنش کند –مسئله‌ای که اگر به خاطر توافق نبود، بسیار بدتر می‌شد. علاوه بر این، متحدان اروپایی آمریکا (دیگر به روسیه و چین که توافق را امضا کرده‌اند اشاره نکنم) تأکید کرده‌اند که در بازگرداندن تحریم‌ها علیه ایران با این کشور همراه نخواهند شد؛ مسئله‌ای که باعث می‌شود این کشورها در فرصت‌های اقتصادی در ایران سرمایه‌گذاری کنند درحالی‌که شرکت‌های آمریکا دیگر امکان پیگیری چنین فرصتی را نخواهند داشت.
درواقع، اگر ایران واقعاً برجام را نقض کند، گروه 1+5 می‌تواند تحریم‌های سازمان ملل علیه ایران را برگرداند. اما تا زمانی که بازرسان بین‌المللی مدرکی دال بر نقض برجام نیافته‌اند، رئیس‌جمهور و کنگره آمریکا باید بدانند که هرگونه چشم‌اندازی برای مذاکره دوباره درباره توافق هسته‌ای ایران، یک فانتزی صرف است و درنتیجه باید تمرکز خود را به دیگر چالش‌های پرفشارتر امنیتی معطوف کنند.
*رویداد 24
موسسه «بولتن آو اَتومیک ساینتیستز» نوشت: در این شرایط، تلاش‌های مکرر رئیس‌جمهور آمریکا برای مذاکره دوباره درباره توافق ایران را می‌توان یک فانتزی غیرسازنده دانست. این فانتزی باید متوقف شود و رئیس‌جمهور و کنگره آمریکا تمرکز خود را به چالش‌های پرفشارتر امنیتی معطوف کنند.آمریکا پیش از توافق هسته‌ای 2015 ایران، طی چهار دهه در مجموعه‌ای از مذاکرات برای محدود کردن توسعه و گسترش تسلیحات هسته‌ای شرکت داشت. اما این ترتیبات قبلی همه دوجانبه و با شوروی یا روسیه بودند و دست‌کم با دوسوم آرای سنا تصویب و درنتیجه به معاهده تبدیل شدند. علاوه بر این، تمام این معاهدات دارای تاریخ پایان بودند. برای مثال، توافق نیو استارت که باراک اوباما با روس‌ها درموردش به نتیجه رسید، در سال 2010 با 71-26 رأی سنا تصویب شد و قرار است در سال 2021 منقضی شود.
توافق هسته‌ای ایران موسوم به برجام که در سال 2015 به تأیید اوباما رسید، نه یک معاهده است، و نه دوجانبه. برجام یک توافق چندجانبه است که تعهد سیاسی آمریکا و پنج طرف دیگر (روسیه، چین، آلمان، فرانسه و انگلیس) که سه تای آن‌ها متحدان ناتویی آمریکا هستند را نشان می‌دهد.
ترامپ در طول مبارزات انتخاباتی خود نه‌تنها این توافق را مورد انتقاد قرار داد، بلکه چندین و چند توافقنامه کنترل تسلیحاتی با شوروی و روس‌ها را نیز بدنام کرد. درواقع، او در جلسه جولای 2017 به مشاوران نظامی‌اش گفته بود که خواستار افزایش حجم زرادخانه هسته‌ای آمریکا به اوج آن در طول جنگ سرد، با 30 هزار سلاح هسته‌ای و پایان دادن به محدودیت 1550 تسلیحاتی است که به‌واسطه نیو استارت به آمریکا اعمال می‌شود. وی همچنین پیشنهاد ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه برای تمدید نیو استارت پس از 2021 را رد کرد.
اما او به‌طور عمومی تهدید به خروج از این معاهده نکرده و هیچ فشار سیاسی هم از سوی طرفدارانش یا جنگ‌طلبان کنگره برای انجام این کار وجود ندارد. بااین‌حال، ترامپ بارها تهدید کرده که آمریکا از برجام خارج خواهد شد، مگر اینکه این توافق بار دیگر مورد مذاکره قرار گیرد –مسئله‌ای که از سوی ایران و تمامی کشورهای حاضر در آن رد شده است.
ترامپ در مورد توافق هسته‌ای ایران با یک مشکل سیاسی جدی روبرو است: او باید هر 90 روز به‌صورت علنی تأیید کند که ایرانیان به این توافق پایبند هستند؛ به ادعای او این‌طور نیست و توجهات را به وعده انتخاباتی وی جلب می‌کند. او در حالی در دو دوره قبلی پایبندی ایران را با بی‌میلی تأیید کرده و اعلام کرد که اعتقادی به آن ندارد که آژانس بین‌المللی انرژی اتمی مدارک قابل‌توجهی دال بر پایبندی ایران ارائه کرده و دیگر طرف‌های توافق با آن موافق هستند.
اگر ترامپ هفته گذشته تصمیم به اعمال دوباره تحریم‌های هسته‌ای بر ایران می‌گرفت، ایالات‌متحده در بدترین شرایط ممکن قرار می‌گرفت. دولت ایران می‌توانست آمریکا را به دلیل مشکلات اقتصادی که منجر به اعتراضات عمومی در این کشور شد، سرزنش کند –مسئله‌ای که اگر به خاطر توافق نبود، بسیار بدتر می‌شد. علاوه بر این، متحدان اروپایی آمریکا (دیگر به روسیه و چین که توافق را امضا کرده‌اند اشاره نکنم) تأکید کرده‌اند که در بازگرداندن تحریم‌ها علیه ایران با این کشور همراه نخواهند شد؛ مسئله‌ای که باعث می‌شود این کشورها در فرصت‌های اقتصادی در ایران سرمایه‌گذاری کنند درحالی‌که شرکت‌های آمریکا دیگر امکان پیگیری چنین فرصتی را نخواهند داشت.
درواقع، اگر ایران واقعاً برجام را نقض کند، گروه 1+5 می‌تواند تحریم‌های سازمان ملل علیه ایران را برگرداند. اما تا زمانی که بازرسان بین‌المللی مدرکی دال بر نقض برجام نیافته‌اند، رئیس‌جمهور و کنگره آمریکا باید بدانند که هرگونه چشم‌اندازی برای مذاکره دوباره درباره توافق هسته‌ای ایران، یک فانتزی صرف است و درنتیجه باید تمرکز خود را به دیگر چالش‌های پرفشارتر امنیتی معطوف کنند.
*رویداد 24
