انگشتانی که اثر انگشت ندارند

ساعت ها کار طولانی، شیفت های فشرده پرکار و پر از استرس، شب کاری های سخت، فعالیت ذهنی و بدنی شدید، انجام دادن برخی از کارهایی که اصلا به عهده پرستاران نیست، دیدن و شنیدن و تحمل روزهای تلخ مردم و تماس مداوم با کسانی که بدترین لحظه ها و ساعت ها را می گذرانند از زمان بیماری تا مرگ.

مرخصی نداشتن های پی در پی، عید و تعطیلاتی که برایشان معنایی ندارد، ناسزاهایی که گاه و بیگاه از بیماران می شنوند ؛ تحمل تلخی های بیماران و همراهانشان به وقت پریشانی و پرخاشگری و ترس و یاس آن ها، خاطره خوش بیمارانی که امیدی به زنده بودنشان نبوده ولی زنده مانده‌اند و به زندگی بازگشته اند یا تحمل درگذشت یکی از بیماران، انگشت‌هایی که به علت استفاده مداوم از بتادین پوسته پوسته شده و اثر انگشت ندارد، حقوقی که در مقابل هزینه های سرسام آ ور زندگی هیچ است و سرانجام وعده‌هایی که بارها شنیده اند و هرگز عملی نشده اند.

یکی از پرستاران که مدرک کارشناسی پرستاری دارد درباره مشکلاتی که همکارانش با آن دست به گریبان هستند می گوید : این جا من و دیگر همکارانم با حداقل حقوق کار می‌کنیم، بدون این که مواردی مانند قانون بهره‌ وری برایمان اعمال شود. حتی اگر روزی بازنشسته شویم باز هم به دلیل حقوق پایینی که خواهیم گرفت ناچاریم یا در مراکز دیگر کار کنیم یا شغل دیگری داشته باشیم.

پرستار دیگری نیز از بخشنامه ای می گوید که بر مبنای آن ، پرستاران بعد از 25 سال خدمت می توانند به طور داوطلبانه تقاضای بازنشستگی کنند ولی این بخشنامه فقط در حد حرف باقی مانده است . او اظهار می کند: تقاضای بازنشستگی بسیاری از همکاران من به علت کمبود کادر پرستاری مورد قبول واقع نشده است.پرستاران حتی اگر زندگی شخصی تلخ داشته باشند ناچارند که روی گشاده داشته باشند، لبخند بزنند و با تمام وجود سعی کنند آرام باشند و صبور. لباس هایشان همیشه بوی بیمارستان بدهد و حتی در خانه هم بیمارانشان را از یاد نبرند.

شاهد تلخی بودن همیشه سخت است اما پرستاران این روزها وساعت ها راتحمل می کنند چون شغلشان را عاشقانه انتخاب کرده اند. و همین عشق برایشان کافی است.