نسخه چاپی
ارسال به دوستان
ماجرای انتخاب محل سکونت رهبر انقلاب
مقام معظم رهبری به علت تعلق اردوگاه شهید باهنر به آموزش و پرورش و دانش‌آموزان، این مکان را برای اقامت خود انتخاب نکردند.
به گزارش ایسنا به نقل از عرش، حجت‌الاسلام و المسلمین علی‌اکبر ناطق نوری در کتاب خاطرات خود در مورد انتخاب محل سکونت مقام معظم رهبری می‌نویسد: «یکی از مباحثی که در آغاز مسئولیت جدید ایشان (مقام معظم رهبری) قابل توجه بود، بحث مکان استقرار بود. پیشنهاد بعضی‌ها این بود که آقا به جماران تشریف ببرند و از همان تشکیلات و امکاناتی که حضرت امام (ره) داشتند، استفاده کنند.
من خودم به چند دلیل معتقد بودم که ایشان به جماران یا منظریه تشریف ببرند. یکی به لحاظ امنیتی بود زیرا در تمام دوران جنگ، شهر تهران به راحتی بمباران و موشک باران می‌شد اما جماران پای کوه قرار داشت؛ لذا پرواز و مانور در آنجا خیلی سخت بود. دوم اینکه چون رهبری علی‌الدوام و شب و روز در محل سکونتشان هستند، از نظر آب و هوایی هم باید جای مناسبی فراهم شود. البته آقا به جهت عاطفی و احترام نسبت به امام (ره) و احمد‌آقا، جماران را نپذیرفتند.
همچنین اردوگاه شهید باهنر در منظریه تهران را قبول نکردند و فرمودند اولا اینقدر بالا و دور از مردم نمی‌خواهم بروم. ثانیا آموزش و پرورش و فرهنگیان و دانش‌آموزان به همین اردوگاه خوش است. من راضی نیستم که حالا این را بگیرم.»
به گزارش ایسنا به نقل از عرش، حجت‌الاسلام و المسلمین علی‌اکبر ناطق نوری در کتاب خاطرات خود در مورد انتخاب محل سکونت مقام معظم رهبری می‌نویسد: «یکی از مباحثی که در آغاز مسئولیت جدید ایشان (مقام معظم رهبری) قابل توجه بود، بحث مکان استقرار بود. پیشنهاد بعضی‌ها این بود که آقا به جماران تشریف ببرند و از همان تشکیلات و امکاناتی که حضرت امام (ره) داشتند، استفاده کنند.
من خودم به چند دلیل معتقد بودم که ایشان به جماران یا منظریه تشریف ببرند. یکی به لحاظ امنیتی بود زیرا در تمام دوران جنگ، شهر تهران به راحتی بمباران و موشک باران می‌شد اما جماران پای کوه قرار داشت؛ لذا پرواز و مانور در آنجا خیلی سخت بود. دوم اینکه چون رهبری علی‌الدوام و شب و روز در محل سکونتشان هستند، از نظر آب و هوایی هم باید جای مناسبی فراهم شود. البته آقا به جهت عاطفی و احترام نسبت به امام (ره) و احمد‌آقا، جماران را نپذیرفتند.
همچنین اردوگاه شهید باهنر در منظریه تهران را قبول نکردند و فرمودند اولا اینقدر بالا و دور از مردم نمی‌خواهم بروم. ثانیا آموزش و پرورش و فرهنگیان و دانش‌آموزان به همین اردوگاه خوش است. من راضی نیستم که حالا این را بگیرم.»
