نسخه چاپی
ارسال به دوستان
روشنفکر چپ فرانسوی از سفرش به ایران می گوید: تمام پیش داوری های منفی از ذهنم پاک شد
در کدام کشور منطقه، رییس جمهور با ۵۳ درصد رأی برنده انتخابات می شود؟ در عربستان سعودی؟
رژی دبره نویسنده و روشنفکر چپ فرانسوی در لوموند نوشت: در سفری که به ایران کردم به همراه پیر کونسا بودم که به خوبی با این کشور آشناست. یک اقامت کوتاه در شهرهای تهران و قم کافی بود تا پیشداوری های منفی از ذهنم پاک شود.
به گزارش سرویس بین الملل تیک Tik.ir، در بخش اداری و جامعه مدنی یک آرامش نسبی قابل مشاهده است.
در ایران، تعداد کاربران اینترنتی بیش از ترکیه است و تعداد دانشجویان دختر نیز بیش از دانشجویان پسر. جمعیت این کشور طی ۳۰ سال اخیر حدوداً دو برابر شده و به لحاظ تحصیلی نیز با کشورهای همسایه اش قابل مقایسه نیست.
تحول در نسل جدید به وضوح دیده می شود. زنان خرده گیر و عیب جو شده اند و به تدریج درحال رشدند.
این نویسنده فرانسوی در بخش دیگری نوشت: در کدام کشور منطقه، رییس جمهور با ۵۳ درصد رأی برنده انتخابات می شود؟ در عربستان سعودی؟
امروز مردم ایران چه دیدگاهی از فرانسه دارند؟ آیا مردم فرانسه بخاطر دارند که ما متحد فعال و تأمین کننده تهاجم گر عراقی بودیم و حتی با نقض آشکار حقوق بین المللی با او ستیزه جویی می کردیم؟ پس از آن، کشوری را که مورد حمله قرار گرفته بود تحریم کردیم. این جنگ فاجعه آمیز برای ایران معادل جنگ جهانی اول برای ما بود، با این تفاوت که تنها ۳۰ سال از آن می گذرد، نه ۱۰۰ سال.
ما توجهی به این موضوع نداریم که به سازمان مجاهدین خلق(منافقین)، به عنوان یک گروه تروریستی که در کنار صدام حسین علیه وطن اجدادی اش می جنگید، در خاک خود پناه و سکنی داده ایم. این سازمان با سازماندهی سوءقصدهای مختلف نیمی از افراد دولت و هزاران قربانی غیرنظامی را به قتل رسانده. از ما پرسیدند: "تروریست ها کجا هستند؟ در ایران اند یا در فرانسه؟" همچنین به ما گفتند تعجب می کنند چرا ما نسبت به جنگ افزارهای هسته ای اسراییل سکوت اختیار کرده ایم، درحالی که امضاء کننده پیمان منع گسترش اتمی نیز نیست؛ و همین طور در مورد هند و پاکستان. کدام یک از این کشورها، که البته از آستانه اتمی گذشته اند و کاملاً در وسط انرژی هسته ای قرار دارند، ۳۰۰۰ بازرسی آژانس اتمی را پذیرفته و به آن تن داده؟
این موضوع که ما چشمان خود را بر استفاده صدام حسین از تسلیحات شیمیایی علیه سربازان ایرانی و همچنین کردهای عراقی بسته ایم نیز فراموش نشده. سیاست دوگانه... اینکه فرانسه ژنرال دوگل از خود آمریکایی ها آمریکایی تر شده، موضوع شگفت انگیزی نیست.
بی شک اکنون خیلی دیر است که فرانسه تأخیر خود را نسبت به دیگر رقبا که بسیار تازه کارتر از ما هستند جبران کند: شرکت های چینی، کره ای، هندی و البته آمریکایی [داشتن دست باز در آنچه برای دیگران ممنوع است]. در آلمان ۸۰۰۰ دانشجوی ایرانی مشغول به تحصیل اند و در فرانسه ۲۰۰۰ دانشجو. این رقم در ایالات متحده به صدها هزار می رسد.
دیدن این همه بی اعتنایی به کشوری فرانسوی دوست که در کتابفروشی هایش ترجمه آثار نویسندگان معاصر فرانسوی به وفور دیده می شود، قلب را به درد می آورد.
اینکه دولت سوسیالیست فرانسه با دولت راست افراطی اسراییل رابطه دوستانه برقرار می کند را صرفاً می توان با واژگان دوتوکویل [فیلسوف فرانسوی] تعبیر کرد: مسایل خارجی براساس مسایل داخلی مورد پردازش قرار می گیرند. و همین فرانسه تصمیم می گیرد با عقب افتاده ترین کشور جهان، عربستان وهابی، متحد شود.
من به عنوان یک مورخ ادیان که مهارتی در سیاست ندارم، نمی توانم ادعا بکنم که ایران شناس هستم. برداشت های مختصر و موجز نمی تواند به تحلیل منجر شود.
به گزارش سرویس بین الملل تیک Tik.ir، در بخش اداری و جامعه مدنی یک آرامش نسبی قابل مشاهده است.
در ایران، تعداد کاربران اینترنتی بیش از ترکیه است و تعداد دانشجویان دختر نیز بیش از دانشجویان پسر. جمعیت این کشور طی ۳۰ سال اخیر حدوداً دو برابر شده و به لحاظ تحصیلی نیز با کشورهای همسایه اش قابل مقایسه نیست.
تحول در نسل جدید به وضوح دیده می شود. زنان خرده گیر و عیب جو شده اند و به تدریج درحال رشدند.
این نویسنده فرانسوی در بخش دیگری نوشت: در کدام کشور منطقه، رییس جمهور با ۵۳ درصد رأی برنده انتخابات می شود؟ در عربستان سعودی؟
امروز مردم ایران چه دیدگاهی از فرانسه دارند؟ آیا مردم فرانسه بخاطر دارند که ما متحد فعال و تأمین کننده تهاجم گر عراقی بودیم و حتی با نقض آشکار حقوق بین المللی با او ستیزه جویی می کردیم؟ پس از آن، کشوری را که مورد حمله قرار گرفته بود تحریم کردیم. این جنگ فاجعه آمیز برای ایران معادل جنگ جهانی اول برای ما بود، با این تفاوت که تنها ۳۰ سال از آن می گذرد، نه ۱۰۰ سال.
ما توجهی به این موضوع نداریم که به سازمان مجاهدین خلق(منافقین)، به عنوان یک گروه تروریستی که در کنار صدام حسین علیه وطن اجدادی اش می جنگید، در خاک خود پناه و سکنی داده ایم. این سازمان با سازماندهی سوءقصدهای مختلف نیمی از افراد دولت و هزاران قربانی غیرنظامی را به قتل رسانده. از ما پرسیدند: "تروریست ها کجا هستند؟ در ایران اند یا در فرانسه؟" همچنین به ما گفتند تعجب می کنند چرا ما نسبت به جنگ افزارهای هسته ای اسراییل سکوت اختیار کرده ایم، درحالی که امضاء کننده پیمان منع گسترش اتمی نیز نیست؛ و همین طور در مورد هند و پاکستان. کدام یک از این کشورها، که البته از آستانه اتمی گذشته اند و کاملاً در وسط انرژی هسته ای قرار دارند، ۳۰۰۰ بازرسی آژانس اتمی را پذیرفته و به آن تن داده؟
این موضوع که ما چشمان خود را بر استفاده صدام حسین از تسلیحات شیمیایی علیه سربازان ایرانی و همچنین کردهای عراقی بسته ایم نیز فراموش نشده. سیاست دوگانه... اینکه فرانسه ژنرال دوگل از خود آمریکایی ها آمریکایی تر شده، موضوع شگفت انگیزی نیست.
بی شک اکنون خیلی دیر است که فرانسه تأخیر خود را نسبت به دیگر رقبا که بسیار تازه کارتر از ما هستند جبران کند: شرکت های چینی، کره ای، هندی و البته آمریکایی [داشتن دست باز در آنچه برای دیگران ممنوع است]. در آلمان ۸۰۰۰ دانشجوی ایرانی مشغول به تحصیل اند و در فرانسه ۲۰۰۰ دانشجو. این رقم در ایالات متحده به صدها هزار می رسد.
دیدن این همه بی اعتنایی به کشوری فرانسوی دوست که در کتابفروشی هایش ترجمه آثار نویسندگان معاصر فرانسوی به وفور دیده می شود، قلب را به درد می آورد.
اینکه دولت سوسیالیست فرانسه با دولت راست افراطی اسراییل رابطه دوستانه برقرار می کند را صرفاً می توان با واژگان دوتوکویل [فیلسوف فرانسوی] تعبیر کرد: مسایل خارجی براساس مسایل داخلی مورد پردازش قرار می گیرند. و همین فرانسه تصمیم می گیرد با عقب افتاده ترین کشور جهان، عربستان وهابی، متحد شود.
من به عنوان یک مورخ ادیان که مهارتی در سیاست ندارم، نمی توانم ادعا بکنم که ایران شناس هستم. برداشت های مختصر و موجز نمی تواند به تحلیل منجر شود.
