نسخه چاپی
ارسال به دوستان
واشنگتن پست:
در بحث ایران، اوباما نقشه B ندارد
ممکن است شما آن را ندیده باشید، اما بعد از ظهر روز جمعه، کمیته امور عمومی آمریکا-اسرائیل(آیپک) نامه قابل توجهی را منتشر کرد که در آن آمده است این کمیته تحریم ها بر ضد ایران را رها نمی کند و هنوز عمیقاً در مورد توافق هسته ای موقت و مسیر مذاکراتی که دولت آمریکا در حال پیشبرد آن است، نگران( یعنی مخالف) است.
واشنگتن پست در مقاله ای تحت عنوان «در بحث ایران، اوباما نقشه B ندارد» نوشت: ممکن است شما آن را ندیده باشید، اما بعد از ظهر روز جمعه، کمیته امور عمومی آمریکا-اسرائیل(آیپک) نامه قابل توجهی را منتشر کرد که در آن آمده است این کمیته تحریم ها بر ضد ایران را رها نمی کند و هنوز عمیقاً در مورد توافق هسته ای موقت و مسیر مذاکراتی که دولت آمریکا در حال پیشبرد آن است، نگران( یعنی مخالف) است.
به گزارش سرویس بین الملل تیک Tik.ir، رئیس آیپک، مایکل کاسن، در یک اقدام علنی نادر، نامه ای را برای حامیان نگران ارسال کرد و در آن ادعا کرد که موضع آیپک بد توصیف شده است: برخی استدلال کرده اند که چون خواستار رای گیری فوری در مورد این قانون گذاری نشده ایم، پس حمایت خود از این طرح را رها کرده ایم. این سخن بیش از این نمی توانست از حقیقت به دور باشد. در واقع، ما قویاً به طرح قانونی "ایران عاری از سلاح های هسته ای" پایبند هستیم. این طرح بخشی مهم از یک راهبرد گسترده است که ما طی سال های بسیار پیگیری کرده ایم تا ایران را از دستیابی به توانمندی هسته ای باز داریم. زمانی که مذاکرات برای توافق نهایی با ایران شروع شود، ما باید به تلاش های خود در تمامی جبهه ها، برای تضمین این مسله که هر گونه معامله با ایران باید به برچیده شدن ساختار هسته ای این کشور منجر و و گام برداشتن آن به سوی ساخت بمب را مسدودسازد، ادامه دهیم.
در ادامه این نامه آمده است: سناتور منندز، که همراه با سناتور کرک، حامی اصلی این طرح قانونی است، در صحن علنی سنا سخنرانی کرد و در آن، نکاتی را که این توافق باید در بر داشته باشد برشمرد. در واکنش به این سخنان، ما با انتشار بیانیه ای از سخنان سناتور منندز ،رئیس کمیته روابط خارجی سنا تجلیل کردیم.ما قویاً از ارزیابی وی از تهدید ها و پایبندی او به نقش حساسی که کنگره باید ایفا کند، و نیز از مسیری که وی برای تصویب این طرح طی می کند- که شامل ایجاد حمایت گسترده هر دو حزب است- حمایت می کنیم.
واشنگتن پست در ادامه نوشت: آری، دولت اوباما، سناتور های دموکرات را تهدید می کند، اما هم در مورد تحریم ها و هم در مورد مسأئل گسترده تر، آیپک همچنان در مخالفت شدید با کاخ سفید، در مورد ایران قرار دارد. هم دموکرات ها و هم جمهوری خواهان کنگره، و به طور کلی در تمام کشور، فکر می کنندکه رئیس جمهور بیش از اندازه ضعیف بوده است و ما باید از تحریم ها برای تحت فشار قرار دادن هر چه بیشتر ایران استفاده کنیم.
در واقع، اگر سخنان منندز( که آیپک بلافاصله بعد از ارائه آن و باز در نامه کاسن آن را مورد تحسین قرارداد) درست باشد، پس باید چنین نتیجه گرفت که دولت در صدد است بین دست روی دست گذاشتن و کاری که از دستش بر می آید، یعنی تن در دادن به ایران مجهز به جنگ افزار هسته ای یا جنگ با این کشور یکی را انتخاب کند. واضح بگوئیم: خبر بزرگ در هفته گذشته آن بود که منندز، نمایندگان جمهوریخواه و جامعه طرفدار اسرائیل معتقد هستند اجرای تحریم ها در پایان شش ماهی که توافق موقت آن را تجویز می کند، بیش از اندازه دیر خواهد بود.
حتی رئیس جمهور و جان کری، وزیر امور خارجه، فکر می کنند احتمال دستیابی به توافق نهایی، که پاسخ گوی خواست های حداقلی غرب باشد، کمتر از 50 درصد است. این به مفهوم آن است که: با درنطر گرفتن تمامی احتمالات، یا کاخ سفید سرانجام موافقت می کند و از تحریم ها برای گرفتن امتیازهای بیشتر استفاده می کند و ما می پذیریم که ایران کشوری است که در آستانه هسته ای شدن قرار دارد، یا آمریکا یا اسرائیل از نیروی نظامی استفاده خواهند کرد.
واقعیت آنکه هیچکس فکر نمی کند که اوباما از زور استفاده خواهد کرد، بنابراین این گزینه را از فهرست خط بزنید. اگر حق با کری باشد و ما به یک توافق نهایی دست نیابیم، چه جایگزینی برای کسانی که مسدود کردن راه تصویب تحریم ها را سد کردند وجود دارد؟ آیا آنها از سیاست مهار کردن یا جنگ طرفداری خواهند کرد؟ آیا آنها برای کمک به یک حمله اسرائیل برنامه ریزی خواهند کرد؟ کنجکاوم برای این پرسش پاسخ پیدا کنم. پاسخ محتاط هستم.
یافتن پاسخ روشن امری دشوار خواهد بود. رئیس جمهور یا ایران را خلع سلاح می کند یا نمی کند، اگر خلع سلاح نکند پیامدی که خواهد داشت( یا جنگ یا یک ایران دارای توانمندی هسته ای) به یاد ماندنی ترین میراث او خواهد بود. هر شادی ای که منتقدان او ممکن است از اشتباه احمقانه ای به این بزرگی و بازخورد برچسب « ضعف دفاعی» که بر پیشانی همه دموکرات ها خواهد خورد، کسب کنند در برابر نتایجی که این اشتباه به دنبال خواهد داشت ناچیز خواهد بود. احساس خوشحالی از اشتباه آنها درمان کننده همه آن چیزی نخواهد بود که پس از اوباما باقی خواهد ماند.
ما می توانیم انتظار داشته باشیم که رئیس جمهور درپایان شش ماه خواستار زمان بیشتر شود، اما در آن مقطع متوقف کردن تصویب قانون تحریم ها دشوار خواهد بود. وقایع بد سیاسی ممکن است درهر جایی رخ دهد. مهمتر از آن، اسرائیل نیازی نخواهد داشت که یک روز بعد از ضرب الاجل شش ماهه صبر کند. هر زمان که اسرائیل دست به اقدام زند، دنیا از خشم فریاد خواهد زد، اما با فرصت پنج سال ونیمی که به اوباما داده شده است، اگر دولت یهود دست به اقدام نظامی زند، منصفانه نخواهد بود اگر گفته شود«زودهنگام» عمل کرده است. کنگره آمریکا و مردم این کشور به طور حتم حامی این اقدام خواهند بود.
آیپک، با تشخیص واقعیت در سنا، ممکن است اکنون به اقدامی از جانب مجلس نمایندگان رو آورد یا در جهت بسیج مردم تلاش کند. در هر صورت، کنفرانس سیاسی سالانه ایپک در روز دوم مارس افتتاح می شود، که با یک روز لابی کردن گسترده در ساختمان کنگره پایان خواهد یافت. احتمال دارد این اولین، و شاید تنها، موضوعی باشد که با نمایندگان مورد بحث قرار می گیرد.
مشکل کاخ سفید و کسانی که در جناح چپ بر ضد تحریم ها مبارزه می کنند آن است که اکنون آنها یک راهبرد بازنده در اختیار دارند. ( همین سخن را می توان درباره هیلاری کلینتون گفت که خود را به شدت با مواضع کاخ سفید وابسته کرد.) از زمان شروع این دولت، اوباما و حامیان لیبرال وی برقراری تماس را ابزاری برای بازداشتن ایران از هسته ای شدن تصور می کردند.سپس آنها با فغان و فریاد و اکراه فراوان کار را به آنجا کشیدند که از تحریم ها استفاده کنند. سپس نوبت به توافق موقت رسید. این توافق تحریم ها را کاهش داد و به ایران اجازه داد با تفاخر اعلام کند که برنامه هسته ای خود را برنچیده است و هرگز برنخواهد چید. از این سخنان می توان چنین تعبیر کرد که دو طرف درباره غنی سازی به توافق رسیده اند یا در واقع (حق) ایران در باره غنی سازی به رسمیت شناخته شد. اکنون دولت اوباما سخن عجیب را مطرح می کند و می گوید نمی تواند به توافقی راضی کننده دست یابد.
اگر نگوئیم تحریم ها، پس کاخ سفید برای دستیابی به توافقی مجاب کننده چه طرح جایگزینی دارد ؟
به گزارش سرویس بین الملل تیک Tik.ir، رئیس آیپک، مایکل کاسن، در یک اقدام علنی نادر، نامه ای را برای حامیان نگران ارسال کرد و در آن ادعا کرد که موضع آیپک بد توصیف شده است: برخی استدلال کرده اند که چون خواستار رای گیری فوری در مورد این قانون گذاری نشده ایم، پس حمایت خود از این طرح را رها کرده ایم. این سخن بیش از این نمی توانست از حقیقت به دور باشد. در واقع، ما قویاً به طرح قانونی "ایران عاری از سلاح های هسته ای" پایبند هستیم. این طرح بخشی مهم از یک راهبرد گسترده است که ما طی سال های بسیار پیگیری کرده ایم تا ایران را از دستیابی به توانمندی هسته ای باز داریم. زمانی که مذاکرات برای توافق نهایی با ایران شروع شود، ما باید به تلاش های خود در تمامی جبهه ها، برای تضمین این مسله که هر گونه معامله با ایران باید به برچیده شدن ساختار هسته ای این کشور منجر و و گام برداشتن آن به سوی ساخت بمب را مسدودسازد، ادامه دهیم.
در ادامه این نامه آمده است: سناتور منندز، که همراه با سناتور کرک، حامی اصلی این طرح قانونی است، در صحن علنی سنا سخنرانی کرد و در آن، نکاتی را که این توافق باید در بر داشته باشد برشمرد. در واکنش به این سخنان، ما با انتشار بیانیه ای از سخنان سناتور منندز ،رئیس کمیته روابط خارجی سنا تجلیل کردیم.ما قویاً از ارزیابی وی از تهدید ها و پایبندی او به نقش حساسی که کنگره باید ایفا کند، و نیز از مسیری که وی برای تصویب این طرح طی می کند- که شامل ایجاد حمایت گسترده هر دو حزب است- حمایت می کنیم.
واشنگتن پست در ادامه نوشت: آری، دولت اوباما، سناتور های دموکرات را تهدید می کند، اما هم در مورد تحریم ها و هم در مورد مسأئل گسترده تر، آیپک همچنان در مخالفت شدید با کاخ سفید، در مورد ایران قرار دارد. هم دموکرات ها و هم جمهوری خواهان کنگره، و به طور کلی در تمام کشور، فکر می کنندکه رئیس جمهور بیش از اندازه ضعیف بوده است و ما باید از تحریم ها برای تحت فشار قرار دادن هر چه بیشتر ایران استفاده کنیم.
در واقع، اگر سخنان منندز( که آیپک بلافاصله بعد از ارائه آن و باز در نامه کاسن آن را مورد تحسین قرارداد) درست باشد، پس باید چنین نتیجه گرفت که دولت در صدد است بین دست روی دست گذاشتن و کاری که از دستش بر می آید، یعنی تن در دادن به ایران مجهز به جنگ افزار هسته ای یا جنگ با این کشور یکی را انتخاب کند. واضح بگوئیم: خبر بزرگ در هفته گذشته آن بود که منندز، نمایندگان جمهوریخواه و جامعه طرفدار اسرائیل معتقد هستند اجرای تحریم ها در پایان شش ماهی که توافق موقت آن را تجویز می کند، بیش از اندازه دیر خواهد بود.
حتی رئیس جمهور و جان کری، وزیر امور خارجه، فکر می کنند احتمال دستیابی به توافق نهایی، که پاسخ گوی خواست های حداقلی غرب باشد، کمتر از 50 درصد است. این به مفهوم آن است که: با درنطر گرفتن تمامی احتمالات، یا کاخ سفید سرانجام موافقت می کند و از تحریم ها برای گرفتن امتیازهای بیشتر استفاده می کند و ما می پذیریم که ایران کشوری است که در آستانه هسته ای شدن قرار دارد، یا آمریکا یا اسرائیل از نیروی نظامی استفاده خواهند کرد.
واقعیت آنکه هیچکس فکر نمی کند که اوباما از زور استفاده خواهد کرد، بنابراین این گزینه را از فهرست خط بزنید. اگر حق با کری باشد و ما به یک توافق نهایی دست نیابیم، چه جایگزینی برای کسانی که مسدود کردن راه تصویب تحریم ها را سد کردند وجود دارد؟ آیا آنها از سیاست مهار کردن یا جنگ طرفداری خواهند کرد؟ آیا آنها برای کمک به یک حمله اسرائیل برنامه ریزی خواهند کرد؟ کنجکاوم برای این پرسش پاسخ پیدا کنم. پاسخ محتاط هستم.
یافتن پاسخ روشن امری دشوار خواهد بود. رئیس جمهور یا ایران را خلع سلاح می کند یا نمی کند، اگر خلع سلاح نکند پیامدی که خواهد داشت( یا جنگ یا یک ایران دارای توانمندی هسته ای) به یاد ماندنی ترین میراث او خواهد بود. هر شادی ای که منتقدان او ممکن است از اشتباه احمقانه ای به این بزرگی و بازخورد برچسب « ضعف دفاعی» که بر پیشانی همه دموکرات ها خواهد خورد، کسب کنند در برابر نتایجی که این اشتباه به دنبال خواهد داشت ناچیز خواهد بود. احساس خوشحالی از اشتباه آنها درمان کننده همه آن چیزی نخواهد بود که پس از اوباما باقی خواهد ماند.
ما می توانیم انتظار داشته باشیم که رئیس جمهور درپایان شش ماه خواستار زمان بیشتر شود، اما در آن مقطع متوقف کردن تصویب قانون تحریم ها دشوار خواهد بود. وقایع بد سیاسی ممکن است درهر جایی رخ دهد. مهمتر از آن، اسرائیل نیازی نخواهد داشت که یک روز بعد از ضرب الاجل شش ماهه صبر کند. هر زمان که اسرائیل دست به اقدام زند، دنیا از خشم فریاد خواهد زد، اما با فرصت پنج سال ونیمی که به اوباما داده شده است، اگر دولت یهود دست به اقدام نظامی زند، منصفانه نخواهد بود اگر گفته شود«زودهنگام» عمل کرده است. کنگره آمریکا و مردم این کشور به طور حتم حامی این اقدام خواهند بود.
آیپک، با تشخیص واقعیت در سنا، ممکن است اکنون به اقدامی از جانب مجلس نمایندگان رو آورد یا در جهت بسیج مردم تلاش کند. در هر صورت، کنفرانس سیاسی سالانه ایپک در روز دوم مارس افتتاح می شود، که با یک روز لابی کردن گسترده در ساختمان کنگره پایان خواهد یافت. احتمال دارد این اولین، و شاید تنها، موضوعی باشد که با نمایندگان مورد بحث قرار می گیرد.
مشکل کاخ سفید و کسانی که در جناح چپ بر ضد تحریم ها مبارزه می کنند آن است که اکنون آنها یک راهبرد بازنده در اختیار دارند. ( همین سخن را می توان درباره هیلاری کلینتون گفت که خود را به شدت با مواضع کاخ سفید وابسته کرد.) از زمان شروع این دولت، اوباما و حامیان لیبرال وی برقراری تماس را ابزاری برای بازداشتن ایران از هسته ای شدن تصور می کردند.سپس آنها با فغان و فریاد و اکراه فراوان کار را به آنجا کشیدند که از تحریم ها استفاده کنند. سپس نوبت به توافق موقت رسید. این توافق تحریم ها را کاهش داد و به ایران اجازه داد با تفاخر اعلام کند که برنامه هسته ای خود را برنچیده است و هرگز برنخواهد چید. از این سخنان می توان چنین تعبیر کرد که دو طرف درباره غنی سازی به توافق رسیده اند یا در واقع (حق) ایران در باره غنی سازی به رسمیت شناخته شد. اکنون دولت اوباما سخن عجیب را مطرح می کند و می گوید نمی تواند به توافقی راضی کننده دست یابد.
اگر نگوئیم تحریم ها، پس کاخ سفید برای دستیابی به توافقی مجاب کننده چه طرح جایگزینی دارد ؟
