نسخه چاپی
ارسال به دوستان
واشنگتن پست: آیا تندروهای ایران و آمریکا می توانند توافق هسته ای را لغو کنند؟
پیش از آغاز دور تازه مذاکرات هسته ای ایران در وین در هفته گذشته، مقامات ایران به گونه ای کم سابقه درباره دستیابی به توافق نهایی پیش از 20 ژوئیه خوش بین بودند. اما مقام های آمریکایی در این زمینه با احتیاط بیشتری سخن می گفتند و حق با آنها بود: وقتی گفتگوها در روز جمعه پایان یافت، یک مقام ارشد آمریکایی از مشکل بسیار جدی سخن به میان آورد، در حالی که نماینده ایران گفت با پیشرفت خاصی روبرو نشدیم.
واشنگتن پست نوشت: پیش از آغاز دور تازه مذاکرات هسته ای ایران در وین در هفته گذشته، مقامات ایران به گونه ای کم سابقه درباره دستیابی به توافق نهایی پیش از 20 ژوئیه خوش بین بودند. اما مقام های آمریکایی در این زمینه با احتیاط بیشتری سخن می گفتند و حق با آنها بود: وقتی گفتگوها در روز جمعه پایان یافت، یک مقام ارشد آمریکایی از مشکل بسیار جدی سخن به میان آورد، در حالی که نماینده ایران گفت با پیشرفت خاصی روبرو نشدیم.
به گزارش سرویس بین الملل «تیک» Tik.ir، تفاوت در اظهار نظر های اولیه دو طرف درباره امکان دستیابی به توافق نهایی، احتمالاً نشان دهنده سنگین بودن کفه ترازو به نفع آمریکا و متحدان این کشور است.
حسن روحانی، رئیس جمهور ایران و اوباما رئیس جمهور آمریکا برای دستیابی به توافق شتاب دارند. اقتصاد ایران همچنان از تحریم های بین المللی آسیب می بیند و پیش بینی رهبران اسرائیل مبنی بر اینکه به محض لغو نسبی تحریم ها، تجارت و سرمایه گذاری در ایران رونق خواهد گرفت، درست از آب در نیامده است. روحانی که با شعار پایان بخشیدن به انزوای ایران و رونق بخشیدن به اقتصاد کشور در انتخابات ریاست جمهوری به پیروزی رسید، اکنون برای تحقق وعده های خود با مشکل روبرو شده است.
اینکه آیا این تفاوت در میزان خوش بینی درباره دستیابی به توافق نهایی می تواند به اهرمی برای گرفتن امتیازهای عمده از ایران تبدیل شود یا نه، جای بحث دارد، به ویژه اینکه گفتگوهای این هفته به هیچ وجه نوید بخش نبود. یک مقام بلند پایه آمریکا گفت:" ما نمی دانیم که آیا ایران برای گرفتن تصمیم های سخت اجنتاب ناپذیر، آمادگی دارد یا خیر". مهمترین گامی که باید برداشته شود، ناممکن ساختن تولید مواد هسته ای لازم برای ساخت یک بمب اتمی ظرف شش ماه تا یکسال است، مدت زمانی که جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا در پاسخگویی اخیر به اعضای کنگره آنرا مطرح ساخت.
چنین مهلتی شاید برای اسرائیل و بسیاری از اعضای کنگره بسیار کوتاه باشد، اما تحقق همین خواسته به برچیدن شمار زیادی از 19 هزار سانتریفوژی نیاز دارد که ایران در دو مرکز جداگانه غنی سازی اورانیوم که یکی از آنها در اعماق زمین قرار دارد، نصب کرده است. مقامات ایران، دست کم میان مردم گفته اند که نه تنها زیر ساخت های موجود را بر نخواهند چید، بلکه قصد دارند هزاران سانتریفوژ دیگر از جمله؛ سانتریفوژهای نسل جدید را به زیر ساخت هسته ای کشور اضافه کنند.
موضوع مهم دیگر موشک های بالستیک است. مقامات آمریکایی می گویند توافق نهایی باید قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد در باره ایران را نیز در بر بگیرد که در آن موضوع موشک های حامل کلاهک هسته ای گنجانده شده است، اما ایران آن را رد کرده است.
چنانچه این شکاف و اختلاف نظرعمیق به نوعی از میان برداشته شود، آخرین مانع بر سر راه دستیابی به توافق نهایی با ایران تعیین مدت زمان اعمال محدودیت بر فعالیت های هسته ای ایران خواهد بود. در موافقتنامه موقت، ایران موفق شد این عبارت را بگنجاند که تحریم ها در نهایت لغو خواهند شد و مذاکره کنندگان ایران از جدول زمانی 3 تا 5 سال سخن به میان می آورند. مذاکره کنندگان آمریکایی می خواهند این دوره زمانی دست کم ده سال باشد.
در نهایت، امتیازهایی که دولت اوباما به ایران داده است به شدت ارزیابی خواهند شد: اگر کنگره و اسرائیل ناراضی باشند، ممکن است بتوانند توافق را بر هم بزنند. عناصر تندرو در ایران نیز می توانند اشکال تراشی کنند. با توجه به چالش و دشواری دستیابی به مصالحه ای که هم تندروهای ایران و هم سناتورهای جمهوریخواه را راضی کند، خوش بینی در این زمینه چندان منطقی به نظر نمی رسد.
به گزارش سرویس بین الملل «تیک» Tik.ir، تفاوت در اظهار نظر های اولیه دو طرف درباره امکان دستیابی به توافق نهایی، احتمالاً نشان دهنده سنگین بودن کفه ترازو به نفع آمریکا و متحدان این کشور است.
حسن روحانی، رئیس جمهور ایران و اوباما رئیس جمهور آمریکا برای دستیابی به توافق شتاب دارند. اقتصاد ایران همچنان از تحریم های بین المللی آسیب می بیند و پیش بینی رهبران اسرائیل مبنی بر اینکه به محض لغو نسبی تحریم ها، تجارت و سرمایه گذاری در ایران رونق خواهد گرفت، درست از آب در نیامده است. روحانی که با شعار پایان بخشیدن به انزوای ایران و رونق بخشیدن به اقتصاد کشور در انتخابات ریاست جمهوری به پیروزی رسید، اکنون برای تحقق وعده های خود با مشکل روبرو شده است.
اینکه آیا این تفاوت در میزان خوش بینی درباره دستیابی به توافق نهایی می تواند به اهرمی برای گرفتن امتیازهای عمده از ایران تبدیل شود یا نه، جای بحث دارد، به ویژه اینکه گفتگوهای این هفته به هیچ وجه نوید بخش نبود. یک مقام بلند پایه آمریکا گفت:" ما نمی دانیم که آیا ایران برای گرفتن تصمیم های سخت اجنتاب ناپذیر، آمادگی دارد یا خیر". مهمترین گامی که باید برداشته شود، ناممکن ساختن تولید مواد هسته ای لازم برای ساخت یک بمب اتمی ظرف شش ماه تا یکسال است، مدت زمانی که جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا در پاسخگویی اخیر به اعضای کنگره آنرا مطرح ساخت.
چنین مهلتی شاید برای اسرائیل و بسیاری از اعضای کنگره بسیار کوتاه باشد، اما تحقق همین خواسته به برچیدن شمار زیادی از 19 هزار سانتریفوژی نیاز دارد که ایران در دو مرکز جداگانه غنی سازی اورانیوم که یکی از آنها در اعماق زمین قرار دارد، نصب کرده است. مقامات ایران، دست کم میان مردم گفته اند که نه تنها زیر ساخت های موجود را بر نخواهند چید، بلکه قصد دارند هزاران سانتریفوژ دیگر از جمله؛ سانتریفوژهای نسل جدید را به زیر ساخت هسته ای کشور اضافه کنند.
موضوع مهم دیگر موشک های بالستیک است. مقامات آمریکایی می گویند توافق نهایی باید قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد در باره ایران را نیز در بر بگیرد که در آن موضوع موشک های حامل کلاهک هسته ای گنجانده شده است، اما ایران آن را رد کرده است.
چنانچه این شکاف و اختلاف نظرعمیق به نوعی از میان برداشته شود، آخرین مانع بر سر راه دستیابی به توافق نهایی با ایران تعیین مدت زمان اعمال محدودیت بر فعالیت های هسته ای ایران خواهد بود. در موافقتنامه موقت، ایران موفق شد این عبارت را بگنجاند که تحریم ها در نهایت لغو خواهند شد و مذاکره کنندگان ایران از جدول زمانی 3 تا 5 سال سخن به میان می آورند. مذاکره کنندگان آمریکایی می خواهند این دوره زمانی دست کم ده سال باشد.
در نهایت، امتیازهایی که دولت اوباما به ایران داده است به شدت ارزیابی خواهند شد: اگر کنگره و اسرائیل ناراضی باشند، ممکن است بتوانند توافق را بر هم بزنند. عناصر تندرو در ایران نیز می توانند اشکال تراشی کنند. با توجه به چالش و دشواری دستیابی به مصالحه ای که هم تندروهای ایران و هم سناتورهای جمهوریخواه را راضی کند، خوش بینی در این زمینه چندان منطقی به نظر نمی رسد.
