اوباما چگونه می تواند حمایت کنگره را در مسئله ایران جلب کند؟

اگرچه «نیکسون» امروزه بیشتر به خاطر گشایش سیاسی‌اش در قبال چین و پایان دادن به جنگ ویتنام شناخته می‌شود، اما وی تلاش زیادی کرد تا در اوج جنگ سرد از رقابت تسلیحاتی هسته‌ای بکاهد. «نیکسون» می‌توانست با رجوع به اختیارات ریاست جمهوری دستاورد شاخص خویش، یعنی گفتگوهای محدودسازی جنگ‌افزارهای هسته‌ای موسوم به سالت ۱، را از تحقیق و تفحص کنگره مصون بدارد. در واقع قانون کنترل و خلع سلاح مورخ سال ۱۹۶۱ تأکید می‌کرد که همه توافقاتی که زرادخانه آمریکا را محدود می‌سازند باید مورد تائید کنگره قرار گیرند. سالت ۱ هنوز یک توافق اجرایی بود و «نیکسون» اگر می‌خواست می‌توانست با ایجاد ابهام در آن نیاز به تائید کنگره را برطرف سازد. وی اما تصمیم بهتر را گرفت و توافق را برای کسب تائیدیه به کنگره تسلیم کرد. این امر به معنای مذاکره با سناتور خوفناک «هنری اسکوپ جکسون» (سناتور ایالت واشینگتن) و لحاظ نمودن نگرانی‌های وی بود. این فرآیند ممکن است پر پیچ‌وخم بوده باشد اما نتیجه آن تصویب یک قانون عمومی بود که به توافق جنبه حقوقی می‌بخشید.

نکته‌ای که می‌تواند بر توانایی دولت اوباما در زمینه همراه ساختن کنگره با خود بیفزاید ارائه توضیحات درباره پیامدهای سرپیچی ایران از توافق احتمالی است. از آنجا که کنگره نسبت به رهبران ایران عمیقاً بی‌اعتماد است اگر دولت اوباما برنامه مشخصی در زمینه برخورد با نقض توافق احتمالی از طرف ایران داشته باشد توافق مذکور نزد کنگره از اعتبار بیشتری برخوردار خواهد گردید. چنین برنامه‌ای می‌تواند فراتر از وضع تحریم‌های سفت‌وسخت رفته و مجوز کنگره جهت استفاده از زور در قبال نقض توافق از طرف ایران را شامل شود. بدین صورت، دولت اوباما عزم و اراده خود را به نمایش می‌گذارد و در عین حال کنگره را وادار می‌سازد تا حمایت خود از کاربرد زور را نشان دهد ـ ایرانی‌ها احتمالاً این پیام را دریافت خواهند کرد.