نسخه چاپی
ارسال به دوستان
برزيل را روي کاغذ ببينيد + عکس
سائوپائولو بزرگ‌ترين شهر صنعتي برزيل، بيشترين جمعيت با انواع مختلف نژادها را دارد. در اين شهر از ژاپني گرفته تا لبناني و سوري و ارمني و اروپايي با هم زندگي مي‌کنند.
به گزارش «تيک» به نقل از جام جم آنلاین، سائوپائولو بهترين موزه‌ها را هم دارد. از طرفي بيشترين محله‌هاي فقيرنشين هم در همين شهر پراکنده‌اند.
هنگامي که برنامه گشت ما براي ديدار از جاذبه هاي سائوپائولو آغاز شد، خيلي زود طعم ناامني، ترافيک و فاصله شديد طبقاتي حاکم بر اين شهر را احساس کرديم. راهنماي محلي خيلي مراقب بود جيب بر هاي احتمالي در مواقعي که براي ديدار سايت ها، خارج از اتوبوس بوديم، به ما نزديک نشوند. آن قدر ناامني حاکم بود که در برخي نقاط شهر، ساختمان هاي اداري و اماکن فرهنگي از قبيل سينما ها تخليه شده و به جاي ديگري انتقال يافته بودند.
در مسير، متوجه افراد فقير و محله هاي فقيرنشين شديم که تقريبا در همه نقاط شهر پراکنده بودند و راهنماي ما سعي داشت اين موضوع را به عنوان يک معضل بزرگ کشور برزيل معرفي کند. ديدار ما از قلب شهر، با نام «ميدان کليساي جامع» و اطراف آن بود. از کليساي جامع زيباي آن با سبک معماري باروک بازديد کرديم و همچنين به موزه آمريکاي لاتين رفتيم. در داخل موزه صنايع دستي، آلات موسيقي و پوشاک مردم کشورهاي آمريکاي لاتين به نمايش در آمده بود.
اما رفتن به پارک بزرگ داخل شهر که محل ورزش شهروندان عادي هم بود، لذت ديگري داشت.
ريودوژانيرو: در همان روز ورود به ريو، هنگامي که براي قدم زدن به ساحل رفته بودم، متوجه صدها تير و توري شدم که براي فوتبال و واليبال ساحلي کودکان و نوجوانان تعبيه شده است. همچنين مسيري براي پياده روي، دويدن و اسکيت در کنار ساحل وجود داشت و اين همه باعث شده بود به هر طرف که مي نگريستم، مردماني را ببينيم که در حال ورزش هستند. گويي ريو شهر برگزاري المپيک ورزش هاي همگاني است.
ريو به اندازه مشهد کبوتر دارد، البته نه در حرم، بلکه در حريم دريا، از روي زمين دانه برمي چيدند و کسي آزارشان نمي دهد. بچه هاي برزيلي را ديدم که دقايق طولاني با توپ روپايي مي زدند، بدون آن که توپ را به زمين بيندازند.
در ساحل کوپاکابانا بازارچه شبانه اي وجود دارد که از ساعت ۱۸ تا ساعت ۲۴ برپا بود. در آن صنايع دستي، تي شرت و لباس هاي ارزان و بيشتر اجناسي که گردشگران به عنوان سوغاتي تمايل به خريدشان دارند، فروخته مي شد. بيشتر مشتريان اين بازار، گردشگراني بودند که در هتل هاي متعدد رو به ساحل مستقر بودند.
ريودوژانيرو
در گشت هايي که در شهر ريو داشتيم، از يک کليساي جامع که 30 سال قبل و به سبک مدرن ساخته شده بود و همچنين استاديوم «ماراکانا» که بزرگ ترين استاديوم جهان با ظرفيت ۱۲۰ هزار نفر است، ديدن کرديم. وقتي به استاديوم رسيديم، راهنما علاقه وافري براي ارائه اطلاعات نشان داد و گفت مجسمه مردي که در جلوي در ورودي استاديوم قرار دارد و توپي را در يک دستش نگه داشته و جام را با دست ديگر بر بالاي سر برده، بليني کاپيتان سال هاي ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۲ تيم ملي فوتبال برزيل است.
او برايمان گفت استاديوم ماراکانا را براي بازي هاي جام جهاني ۱۹۵۰ ساخته اند و ادامه داد که در يک بازي سال ۱۹۶۹، ۱۸۸ هزار نفر پول بليت پرداخت کردند و به اين استاديوم وارد شدند و اين يعني رکورد بيشترين تعداد تماشاگر در اين استاديوم تا به امروز. قرار است فينال بازي هاي جام جهاني ۲۰۱۴ در همين استاديوم برگزار شود و اين موضوعي است که بر سردر ورودي استاديوم نوشته اند.
نماد شهر ريو دو ژانيرو، مجسمه مسيح است که بر فراز شهر و بر بالاي کوه کوروکوادا، با آغوش باز به نظاره ايستاده است. مجسمه ۳۰ متر ارتفاع دارد که با احتساب پايه، ۳۸ متر مي شود.
صورتش رو به شرق و اورشليم است. شب هنگام که نورافکن ها، اين مجسمه سفيد را ميان آسمان تاريک روشن مي کنند، حس غريب و لطيفي در دل ايجاد مي شود و ناخودآگاه بر بيداري خدا هنگام خواب انسان، تاکيد مي کند. مسافري که در شب آخر نگاهش را براي لحظاتي به اين منظره عادت مي دهد، خاطره ريو و برزيل را ديگر فراموش نخواهد کرد.
به گزارش «تيک» به نقل از جام جم آنلاین، سائوپائولو بهترين موزه‌ها را هم دارد. از طرفي بيشترين محله‌هاي فقيرنشين هم در همين شهر پراکنده‌اند.
هنگامي که برنامه گشت ما براي ديدار از جاذبه هاي سائوپائولو آغاز شد، خيلي زود طعم ناامني، ترافيک و فاصله شديد طبقاتي حاکم بر اين شهر را احساس کرديم. راهنماي محلي خيلي مراقب بود جيب بر هاي احتمالي در مواقعي که براي ديدار سايت ها، خارج از اتوبوس بوديم، به ما نزديک نشوند. آن قدر ناامني حاکم بود که در برخي نقاط شهر، ساختمان هاي اداري و اماکن فرهنگي از قبيل سينما ها تخليه شده و به جاي ديگري انتقال يافته بودند.
در مسير، متوجه افراد فقير و محله هاي فقيرنشين شديم که تقريبا در همه نقاط شهر پراکنده بودند و راهنماي ما سعي داشت اين موضوع را به عنوان يک معضل بزرگ کشور برزيل معرفي کند. ديدار ما از قلب شهر، با نام «ميدان کليساي جامع» و اطراف آن بود. از کليساي جامع زيباي آن با سبک معماري باروک بازديد کرديم و همچنين به موزه آمريکاي لاتين رفتيم. در داخل موزه صنايع دستي، آلات موسيقي و پوشاک مردم کشورهاي آمريکاي لاتين به نمايش در آمده بود.
اما رفتن به پارک بزرگ داخل شهر که محل ورزش شهروندان عادي هم بود، لذت ديگري داشت.
ريودوژانيرو: در همان روز ورود به ريو، هنگامي که براي قدم زدن به ساحل رفته بودم، متوجه صدها تير و توري شدم که براي فوتبال و واليبال ساحلي کودکان و نوجوانان تعبيه شده است. همچنين مسيري براي پياده روي، دويدن و اسکيت در کنار ساحل وجود داشت و اين همه باعث شده بود به هر طرف که مي نگريستم، مردماني را ببينيم که در حال ورزش هستند. گويي ريو شهر برگزاري المپيک ورزش هاي همگاني است.
ريو به اندازه مشهد کبوتر دارد، البته نه در حرم، بلکه در حريم دريا، از روي زمين دانه برمي چيدند و کسي آزارشان نمي دهد. بچه هاي برزيلي را ديدم که دقايق طولاني با توپ روپايي مي زدند، بدون آن که توپ را به زمين بيندازند.
در ساحل کوپاکابانا بازارچه شبانه اي وجود دارد که از ساعت ۱۸ تا ساعت ۲۴ برپا بود. در آن صنايع دستي، تي شرت و لباس هاي ارزان و بيشتر اجناسي که گردشگران به عنوان سوغاتي تمايل به خريدشان دارند، فروخته مي شد. بيشتر مشتريان اين بازار، گردشگراني بودند که در هتل هاي متعدد رو به ساحل مستقر بودند.
ريودوژانيرو
در گشت هايي که در شهر ريو داشتيم، از يک کليساي جامع که 30 سال قبل و به سبک مدرن ساخته شده بود و همچنين استاديوم «ماراکانا» که بزرگ ترين استاديوم جهان با ظرفيت ۱۲۰ هزار نفر است، ديدن کرديم. وقتي به استاديوم رسيديم، راهنما علاقه وافري براي ارائه اطلاعات نشان داد و گفت مجسمه مردي که در جلوي در ورودي استاديوم قرار دارد و توپي را در يک دستش نگه داشته و جام را با دست ديگر بر بالاي سر برده، بليني کاپيتان سال هاي ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۲ تيم ملي فوتبال برزيل است.
او برايمان گفت استاديوم ماراکانا را براي بازي هاي جام جهاني ۱۹۵۰ ساخته اند و ادامه داد که در يک بازي سال ۱۹۶۹، ۱۸۸ هزار نفر پول بليت پرداخت کردند و به اين استاديوم وارد شدند و اين يعني رکورد بيشترين تعداد تماشاگر در اين استاديوم تا به امروز. قرار است فينال بازي هاي جام جهاني ۲۰۱۴ در همين استاديوم برگزار شود و اين موضوعي است که بر سردر ورودي استاديوم نوشته اند.
نماد شهر ريو دو ژانيرو، مجسمه مسيح است که بر فراز شهر و بر بالاي کوه کوروکوادا، با آغوش باز به نظاره ايستاده است. مجسمه ۳۰ متر ارتفاع دارد که با احتساب پايه، ۳۸ متر مي شود.
صورتش رو به شرق و اورشليم است. شب هنگام که نورافکن ها، اين مجسمه سفيد را ميان آسمان تاريک روشن مي کنند، حس غريب و لطيفي در دل ايجاد مي شود و ناخودآگاه بر بيداري خدا هنگام خواب انسان، تاکيد مي کند. مسافري که در شب آخر نگاهش را براي لحظاتي به اين منظره عادت مي دهد، خاطره ريو و برزيل را ديگر فراموش نخواهد کرد.
