تیم ملی فوتبال برای ایرانیان، نوعی غرور ملی محسوب می شود/کمتر خانواده ایرانی را می توانید بیابید که نام فوتبالیست های معروف این کشور را نداند

الشرق الاوسط نوشت: فوتبال را می توان یکی از محبوب ترین ورزش ها در سطح جهان دانست که این ورزش در جامعه ایران تبدیل به پرطرفدارترین ورزش شده است، به طوری که کمتر خانواده ایرانی را می توانید بیابید که نام باشگاه های فوتبال یا تعدادی از فوتبالیست های معروف این کشور را نداند.

به گزارش «تیک»، از آنجایی که در ایران پاب و مکان های عمومی برای نمایش بازی های فوتبال وجود ندارد، تماشای بازی فوتبال به همراه دوستان و خانواده در خانه ها به یکی از تفریحات مردم تبدیل شده است. تیم ملی فوتبال برای ایرانیان، نوعی غرور ملی محسوب می شود، از این رو زمانی که ایران توانست بعد از ۲۰ سال به جام جهانی راه یابد، مردم تلاشی برای خصوصی برگزار کردن این شادی نکردند و همگان در خیابان ها شادی و پایکوبی کردند.

معروفترین بازی های تیم ملی ایران که شادی بی حد و حصر مردم را در پی داشت، بازی این تیم مقابل تیم استرالیا بود که در تاریخ‌های ۱ و ۸ آذر ۱۳۷۶ (۲۲ و ۲۹ نوامبر ۱۹۹۷) به صورت رفت و برگشت برگزار شد. هر دو بازی با نتیجه مساوی تمام شد. در پایان این دو بازی، تیم ایران با قانون گل‌زده در خانه حریف به عنوان برنده نهایی به جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه راه یافت.

گل خداد عزیزی تیم ملی ایران را به جام جهانی فرستاد و مردم شادمان از این خبر را روانه خیابان ها کرد. شادی های مردم در خیابان ها در شکل های مختلف نمود پیدا می کرد؛ از رانندگی در سطح شهر و بوق های ریتمیک تا رقص در کوچه ها و تعارف کردن شیرینی و شکلات، مردمی که شاید فردای آن روز همدیگر را نمی دیدند، گرد هم آمدند و پایکوبی کردند.

پس از آنکه ایرانی‌ها جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی را از دست دادند، کارلوس کی‌روش بار دیگر آنها را به پیشتاز منطقه آسیا بدل کرد. تا ایرانیان باز طعم شادی بچشند و با هم جشن و پایکوبی کنند.

برد در بازی تنها بهانه مردم برای شادی های خیابانی نیست. بازی آخر ایران با نیجریه، با نتیجه مساوی تنها یک امتیاز برای تیم ملی فوتبال ایران به ارمغان آورد که باز هم بهانه ای برای شادی های مردم شد. در این جشن شعارهای «ایران ایران»، «بچه ها متشکریم»، بوق های ممتد، روشن کردن برف پاک کن ها و مزین کردم خودروها به پرچم ایران از اولین نشانه هایی است که مردم با استفاده از آن ها شادی خود را بروز می دهند.

محمد فاضل، استاد جامعه شناسی دانشگاه تهران شادی مردم را امری ملی می خواند: «مردم ایران در طی سالهای اخیر در ابراز شادمانی توانستند فضایی را به وجود آورند که از چند وجه باید به آن توجه کرد. یکی آنکه این شادکامی جنبه ملی و فراگیر دارد و نمی توان کسی و یا حزبی و یا فرد خاصی را به عنوان لیدر و یا هدایت کننده دانست. مورد دیگر این است که مردم به فرایندی از بلوغ و شادی رسیدند که طی سالهای گذشته این شادی اگر در دهه ۶۰ یا حتی هفتاد هم بود با نوعی بدگمانی به آن نگاه می شد در حالی که افراد نسل چهارم توانستند شادی از خود بروز دهند که تعارضی با نسلهای گذشته نداشته باشد و از فضای توهین و اوباشی گری به دور باشند. اما مورد آخر این است که گستره این شادی چنان زیاد است که کل کشور را در بر می گیرد و امروز به مدد جامعه ارتباطی توانسته جامعه ای از ایرانیان در سراسر جهان را با یکدیگر هم رای سازد و به شادی جمعی بپردازند.»

فاضل در ادامه تاکید کرد: «اگرچه باید بپذیریم که شادی در هنگام پیروزی در فوتبال این احساس را می دهد تا خواسته ها و تمایلات پیروزی را در خود بازتولید کنیم و بتوانیم به عنوان شهروند جامعه مدرن به تمایلاتمان جامه عمل بپوشانیم بدون آنکه با فوتبال مستقیما ارتباط داشته باشیم. در این هنگام است که شادی ما در پیروزی تبدیل به شادی جمعی و آیینی می شود و می توانیم فرصتهای اجتماعی خوبی برای فعالیتهای جمعی بیابیم.»