ایران نه با یک ماشین فراری بلکه با یک فیات هم می تواند به آمریکا ضربه بزند/تاثیر روحانی بر جنگ سایبری تهران و واشنگتن چیست؟

اندیشکده آمریکایی «شورای آتلانتیک» نوشت: اغلب مردم وقتی به گزینه نظامی علیه ایران فکر می‌کنند حمله آمریکا به تأسیسات اتمی مهم ایران واقع در نطنز، فوردو، اراک و اصفهان را در نظر می‌آورند. آنها انتظار دارند ایران در پاسخ به این اقدام تنگه هرمز را ببندد، موشک‌هایش را به سمت اسرائیل پرتاب کند و یا حملاتی علیه نیروهای آمریکایی مستقر در عراق یا افغانستان انجام دهد.

به گزارش سرویس بین الملل تیک Tik.ir، ولی اگر پاسخ تلافی‌جویانه ایران به شکل حمله سایبری بدون نامی باشد که بورس سهام نیویورک را برای چند ساعت مختل کند شرایط به چه ترتیب خواهد شد؟ اگر حمله موجب قطع جریان برق در شهرهای بزرگ آمریکا، مختل شدن خطوط حمل و نقل هوایی یا تداخل با حملات نظامی بیشتر علیه ایران از طریق مخابره اطلاعات غلط به فرماندهان نظامی آمریکا بشود چه رخ خواهد داد؟

بسیاری از مقامات رسمی و کارشناسان آمریکایی حوزه فضای سایبری معتقدند ایران به احتمال قوی هنوز به موقعیتی نرسیده که بتواند چنین حمله تخریب کننده‌ای علیه آمریکا ترتیب دهد. آنها می‌گویند ایران در قیاس با آمریکا، متحدان غربی‌اش، روسیه و یا چین یک قدرت سایبری تراز سوم محسوب می‌شود. لیکن این موضوع یک نکته مهم را نادیده می‌گیرد و آن این که در تاریخ بحرانهای سایبری تنها تعداد معدودی از حملات بوده‌اند که به خودی خود قدرت تخریب زیادی داشته‌اند.

 برای مثال حملات انجام شده به تحریک روسیه که در سال 2007 کشور استونی را هدف قرار داد- و سایت‌های دولتی، بزرگ‌ترین بانک استونی و روزنامه‌های متعدد را در بر گرفت - از نظر فنی چندان چشمگیر و تأثیرگذار نبودند. این حملات اقداماتی بودند که تنها مدت کمی اثر خود را حفظ کردند و بر تولید ناخالص استونی تأثیر طولانی مدت بسیار کمی داشتند. هدف اصلی سیاسی بود نه نظامی، که باعث شد زنگ خطری در زمینه آسیب پذیری سایبری به صدا در آید. این امر به تاسیس «مرکز سایبری اکسلنس» توسط «ناتو» در تالین، پایتخت استونی، انجامید. به همین ترتیب حمله سایبری چشمگیر ایران علیه آمریکا، صرف نظر از پیچیدگی فنی‌اش، می‌تواند اهمیت بسیار زیادی داشته باشد.

در ادامه گزارش اندیشکده "شورای آتلانتیک" آمده است: ایران تا چه حد پیشرفته است و تا چه میزان باید از بابت توانایی‌های سایبری این کشور نگران باشیم؟ بنا به گفته «دیمیتری آلپروویچ» ، یکی از بنیان گذاران و افسر فنی ارشد شرکت امنیت سایبری «کرود استرایک» و یکی از اعضای ارشد «شورای آتلانتیک»، تأثیرگذارترین جنگجویان سایبری- آن چه که وی بازیگران "تراز اول" می‌خواند- آمریکا، روسیه، و کشورهای متحد آمریکا هم چون انگلیس هستند. «آلپروویچ» چین را یک قدم بعد از تراز دوم قرار می‌دهد و معتقد است ایران در تراز سوم قرار دارد.

اما این دسته بندی نباید به آمریکا اعتماد نفس کاذب بدهد و موجب شود این کشور تصور کند می‌تواند در برابر هر تهدید سایبری از سوی ایران از خود دفاع کند. ایران برای ایراد ضربه به زیرساخت‌های آمریکا با چیزی به پیشرفتگی یک ماشین فراری نیاز ندارد، در این زمینه یک ماشین فیات هم می‌تواند جواب بدهد.

همان طور که «شورای آتلانتیک» بدان اشاره کرده بیشترین ضربه حملات تایید شده توسط دولت آمریکا تاکنون به بخش خصوصی این کشور وارد آمده است.

 حملات قطع کننده دسترسی سیستم بانکی، که به ایران نسبت داده شد، موجب به بار آمدن میلیون‌ها دلار خسارت برای نظام مالی آمریکا شد. حملاتی که در سال 2012 آغاز شدند بیش از چندین موسسه بزرگ از جمله «سان تراس» ،، «جی.پی. ژاپن چیس»، «سیتی گروپ»، «ولز فارگو»، «یو.اس.بانکورپ»، «کاپیتال وان»، «پی.ان.سی»، «اچ.اس.بی. سی» و «بی.بی‌اند تی» و دست کم پنج وب سایت در زمان ترافیکی که ده مرتبه نسبت به حملات ثبت شده قبلی بیشتر بود را هدف قرار داد. مبلغی که تنها توسط یکی از بانک‌ها برای از بین بردن اثر حملات تخمین زده شده دست کم 10 میلیون دلار برآورد شده است.

در یک برهه هک شدن دیگر که در ماه آوریل سال 2013 رخ داد و گفته شد با ایران ارتباطاتی داشته- موسوم به ارتش الکترونیک سوریه- متوسط ارزش گروه صنعتی «داو جونز» 150 واحد سقوط کرد و در بازه‌ای کوتاه 136 میلیارد دلار از ارزش آن کاست. این صدمه با هک کردن حساب توییتر «آسوشیتدپرس» و مخابره گزارش‌های ساختگی مبنی بر انفجار در «کاخ سفید» که موجب زخمی شدن «اوباما» شده است رخ داد. در ماه می سال 2013  شایعاتی بود که می‌گفت ایران در پس حملات علیه شرکت‌های انرژی آمریکا قرار دارد.

کشورهای متحد آمریکا هم هدف این حملات قرار گرفته‌اند. یک فرد که به کامپیوترهای میزی کارکنان شرکت «آرامکو» عربستان سعودی دسترسی داشته سال گذشته این دستگاه‌ها را با نوعی ویروس آلوده کرد که موجب شد داده‌های بیش از سه چهارم ماشین‌ها از بین برود و بر روی صفحات نمایش تصویر پرچم در حال سوختن آمریکا نقش بندد. در اثر حمله این کامپیوترها به وسایلی کاملاً بی مصرف تبدیل شدند چرا که تمامی اطلاعاتشان از دست رفته بود- این اتفاق نوعی پیشرفته از حملات است که تنها اطلاعات را می‌دزدد یا اختلال کوتاه مدت به وجود می‌آورد.

جنگ سایبری گزینه جایگزین خوبی است- که نهایت سلاح نامتقارن به حساب می‌آید. حملات می‌تواند از خارج از کشور انجام شود- مثلاً توسط هکرهایی در روسیه یا لبنان- و ردگیری آن مشکل خواهد بود. حمله‌ای که در مارس 2013 علیه کره جنوبی انجام شد و موجب از کار افتادن دستگاه‌های خودپرداز بانکی و سه شبکه تلویزیونی شد به کره شمالی نسبت داده می‌شود؛ لذا  دلیلی وجود ندارد که تصور کنیم ارتش سایبری رو به رشد ایران از کره شمالی منزوی با تعداد قلیلی از دانش آموختگان فن آوری اطلاعات، دسترسی محدود به اینترنت و کمبود تعداد کامپیوترهایش ضعیف‌تر باشد.

هر چند ممکن است تنش سایبری بالا بگیرد ولی احتمال این که در کوتاه مدت شاهد جنگ سایبری علنی میان ایران و آمریکا باشیم کم است. تاکنون در هر دو سو کمپین‌هایی با اهداف تقریباً محدود وجود داشته اما با انتخاب رئیس جمهور به تازگی انتخاب شده ایران که وعده «تعامل سازنده» با آمریکا را داده است انتظار می‌رود از میزان کمپین‌های علنی و تهاجمی در آینده نزدیک کاسته شود.