نسخه چاپی
ارسال به دوستان
روزنامه اتریشی: تعیین خطوط قرمز تاکتیک ایران نیست/مردان هسته ای ایران انعطاف پذیر نیستند
روزنامه در اشتاندارد اتریش نوشت: تا پیش از این دور از گفتگوها، فرض بر این بود که طرف مقابل فرصت مانور دارد و تعیین "خط‌های قرمز" تاکتیک مذاکره می‌باشند.
روزنامه در اشتاندارد اتریش نوشت: تا
پیش از این دور از گفتگوها، فرض بر این بود که طرف مقابل فرصت مانور دارد و
تعیین "خط‌های قرمز" تاکتیک مذاکره می‌باشند. اما اکنون مشخص شده آنها
حاضر به انعطاف و تغییر رای خود نیستند.
به گزارش «تیک»، برخورد با واقعیت سخت است:
تاکنون مذاکرات هسته‌ای با ایران بر اساس اعتقاد دو طرف به این که طرف
مقابل می‌داند برای توافق دقیقا چه چیزهایی مورد نیاز است،صورت می‌گرفت و
این توافق برای آنها به اندازه‌ای مهم است که حاضرند یک گام پیشتر به جلو
بردارند.
ایرانی‌ها می‌دانستند آمریکا تا چه حد علاقه‌مند به یافتن راه‌حلی در مناقشه هسته‌ای است: ماه‌ها پیش از انتخاب حسن روحانی به ریاست جمهوری ایران، با وجود دلخوری‌های اسرائیل و کشورهای عربی خلیج [فارس] هم‌پیمان آمریکا، اولین پیشرفت‌ها، با نادیده‌گرفتن درخواست‌های گذشته مبنی بر توقف کامل غنی‌سازی اورانیوم حاصل شد. با این حال، ظاهرا ایرانیان از علاقه‌ی آمریکا برداشت نادرستی داشته‌اند. از دید غرب همواره اساس و بنیان توافق روشن بوده است: ایران باید قبول کند که برای مدتی محدودیت‌هایی بر برنامه غنی‌سازی اورانیوم این کشور اعمال خواهد شد.
نظر غرب این است که با چنین محدودیت‌هایی که قابلیت "گریز یا بریک‌اوت" هسته‌ای ایران را به طور قابل ملاحظه‌ای کاهش می‌دهد، ایران در واقع چیز زیادی از دست نمی‌دهد: ایران در سال‌های آینده، عملا به میزانی که اعلام می کند، نیازی به غنی سازی ندارد. اما تهران می‌گوید، زمانی که دیگر مسائل حل و فصل گردند - اتفاقی که تاکنون نیافتاده - موضوع غنی‌سازی اورانیوم نیز خود به خود حل خواهد شد.
در نتیجه اکنون طرفین در مسئله‌ی مفید بودن تمدید مهلت مذاکرات، بر سر دوراهی قرار دارند. ممکن است ایرانی‌ها علاقه‌مند باشند باور کنند که باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا پس از انتخابات میان دوره‌ای مجلس سنا ، آزادی عمل بیشتری برای مانور دادن خواهد داشت. آنها همچنین می‌دانند که تحولات منطقه‌ای در خاورمیانه - تهدید روزافزون جهادگرایی سنی - به نفع آنها می‌باشد. اما در کنار تمام این مسایل، استدلال مخالفان مذاکره این است که شکست مذاکرات به معنای پایان رعایت محدودیت‌های کنونی برنامه‌ی هسته‌ای از سوی ایران می‌باشد. اما هزینه‌ی آن برای ایران بالا خواهد بود: به دلیل فشار تحریم‌ها، اقتصاد ایران به راحتی قابل ترمیم نیست.
در صورت شکست، به هر حال برنده‌ای وجود دارد. در باره انگیزه‌های روسیه تردید وجود دارد. آیا مسکو واقعا مایل است که با عادی شدن روابط غرب با ایران، امکانات جدیدی برای سیاست انرژی اروپا به وجود آید؟ (آیا مسکو واقعا مایل است) سیاست‌های خارجی جدید عمل‌گرایان ایرانی باعث شود وابستگی تهران به مسکو کمتر شود و ایران به غرب نزدیک‌تر گردد؟ ایرانی‌ها باید پیش از پذیرش هر گونه مشاوره از طرف روسیه، ابتدا به این پرسش‌ها پاسخ دهند.
ایرانی‌ها می‌دانستند آمریکا تا چه حد علاقه‌مند به یافتن راه‌حلی در مناقشه هسته‌ای است: ماه‌ها پیش از انتخاب حسن روحانی به ریاست جمهوری ایران، با وجود دلخوری‌های اسرائیل و کشورهای عربی خلیج [فارس] هم‌پیمان آمریکا، اولین پیشرفت‌ها، با نادیده‌گرفتن درخواست‌های گذشته مبنی بر توقف کامل غنی‌سازی اورانیوم حاصل شد. با این حال، ظاهرا ایرانیان از علاقه‌ی آمریکا برداشت نادرستی داشته‌اند. از دید غرب همواره اساس و بنیان توافق روشن بوده است: ایران باید قبول کند که برای مدتی محدودیت‌هایی بر برنامه غنی‌سازی اورانیوم این کشور اعمال خواهد شد.
نظر غرب این است که با چنین محدودیت‌هایی که قابلیت "گریز یا بریک‌اوت" هسته‌ای ایران را به طور قابل ملاحظه‌ای کاهش می‌دهد، ایران در واقع چیز زیادی از دست نمی‌دهد: ایران در سال‌های آینده، عملا به میزانی که اعلام می کند، نیازی به غنی سازی ندارد. اما تهران می‌گوید، زمانی که دیگر مسائل حل و فصل گردند - اتفاقی که تاکنون نیافتاده - موضوع غنی‌سازی اورانیوم نیز خود به خود حل خواهد شد.
در نتیجه اکنون طرفین در مسئله‌ی مفید بودن تمدید مهلت مذاکرات، بر سر دوراهی قرار دارند. ممکن است ایرانی‌ها علاقه‌مند باشند باور کنند که باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا پس از انتخابات میان دوره‌ای مجلس سنا ، آزادی عمل بیشتری برای مانور دادن خواهد داشت. آنها همچنین می‌دانند که تحولات منطقه‌ای در خاورمیانه - تهدید روزافزون جهادگرایی سنی - به نفع آنها می‌باشد. اما در کنار تمام این مسایل، استدلال مخالفان مذاکره این است که شکست مذاکرات به معنای پایان رعایت محدودیت‌های کنونی برنامه‌ی هسته‌ای از سوی ایران می‌باشد. اما هزینه‌ی آن برای ایران بالا خواهد بود: به دلیل فشار تحریم‌ها، اقتصاد ایران به راحتی قابل ترمیم نیست.
در صورت شکست، به هر حال برنده‌ای وجود دارد. در باره انگیزه‌های روسیه تردید وجود دارد. آیا مسکو واقعا مایل است که با عادی شدن روابط غرب با ایران، امکانات جدیدی برای سیاست انرژی اروپا به وجود آید؟ (آیا مسکو واقعا مایل است) سیاست‌های خارجی جدید عمل‌گرایان ایرانی باعث شود وابستگی تهران به مسکو کمتر شود و ایران به غرب نزدیک‌تر گردد؟ ایرانی‌ها باید پیش از پذیرش هر گونه مشاوره از طرف روسیه، ابتدا به این پرسش‌ها پاسخ دهند.
