نسخه چاپی
ارسال به دوستان
نشریه فرانسوی لوپوئن:
روحانی و اوباما در یک قایق/تندروها در آرزوی آنند که این دو را سکه یک پول کنند!
رؤسای جمهور آمریکا و ایران هر دو از رسیدن به توافق سود می برند. همه چیز در دست تهران و واشنگتن است و اروپایی ها نیز برای خالی نبودن عریضه حضور دارند.
لوپوئن در گزارشی تحت عنوان «اوباما و روحانی در یک قایق» نوشت: رؤسای جمهور آمریکا و ایران هر دو از رسیدن به توافق سود می برند. همه چیز در دست تهران و واشنگتن است و اروپایی ها نیز برای خالی نبودن عریضه حضور دارند.
به گزارش «تیک»، "اوباما تلاش های بسیاری کرد تا کنگره به تحریم های جدید نفتی علیه ایران رأی ندهد." این قدردانی از رییس جمهور آمریکا توسط یک منبع دیپلماتیک در وزارت خارجه آمریکا بیان نشده، بلکه یک دیپلمات عالی رتبه ایرانی آن را بر زبان آورده است. این اظهارات نشان دهنده یک واقعیت ژئوپلیتیک جدید است: اوباما و همتای ایرانی اش، حسن روحانی، هر دو در رسیدن به توافق اتمی ذینفع اند. ولی وقت تنگ است و پرونده پیچیده. موانع هولناک نیز کم نیستند.
شمارش معکوس از هم اکنون آغاز شده. از امروز تا ۲۴ نوامبر، مذاکره کنندگان ژنو باید شیوه ای بیابند و این معادله چند مجهولی را حل کنند: به وجود آوردن امکان توسعه یک برنامه اتمی صلح آمیز برای ایران و تعیین چارچوبی محدودکننده که این کشور روزی به سوی دستیابی به سلاح اتمی گام برندارد.
در یک طرف، گروه شش کشور متشکل از پنج عضو دائمی شورای امنیت و آلمان قرار دارند و در طرف دیگر ایران. ولی درواقع، بازی در دست ایران و آمریکاست و توپ توسط آنها رد و بدل می شود.
اوباما در مهلکه کنگره
به دست آوردن یک موفقیت در مذاکرات برای باراک اوباما برگ برنده ای در صحنه سیاست خارجی است؛ به ویژه اینکه او تاکنون از این حوزه صرفاً شکست و تحقیر درو کرده. ولی رییس جمهور آمریکا قبل از انتخابات ۴ نوامبر [تجدید ۴۳۵ عضو اتاق نمایندگان و ۳۳ تن از ۱۰۰ سناتور]، به دلیل مخالفت اش با کنگره باید وارد مهلکه ای شود. اگر سنا به سمت و سوی جمهوریخواهان پیش رود [که احتمال آن نیز وجود دارد]، رسیدن به توافق درخصوص برنامه هسته ای ایران بسیار پیچیده خواهد شد. این درحالی است که کنگره جدید از تاریخ ۲۰ ژانویه ۲۰۱۵ فعالیت خود را آغاز خواهد کرد.
حسن روحانی نیز به نوبه خود در شرایط حساسی قرار دارد: تندروها این آرزو را در سر می پروراند که او را سکه یک پول کند و بالاخره انتقام انتخابات ژوئن ۲۰۱۳ را بگیرد. به علاوه، چندین دولت منطقه از عادی شدن احتمالی روابط میان تهران و واشنگتن چندان خشنود نیستند و با دید بدی به آن می نگرند. اسراییل، عربستان سعودی و ترکیه از جمله کشورهایی هستند که از بازگشت ایران به جایگاه ابرقدرت مسلط بر منطقه بیم دارند.
به لحاظ فنی، مذاکرات همچنان روی یک مشکل می چرخد: توان غنی سازی اورانیوم.
متحد علیه خلافت اسلامی
سران ایرانی درخصوص مرکز آب سنگین اراک اعلام کرده اند که آماده اند تا ذخیره پلوتونیوم تولید شده در گذشته را تحت نظارت آژانس اتمی قرار دهند.
ایران به موازات این مسأله براین عقیده است که نیل به یک توافق باید موجب لغو تحریم ها شود، درحالی که گروه شش کشور بیشتر به لغو تدریجی تحریم ها تمایل دارد. ولی به نظر می رسد که مشکل زمان لاینحل نیست. همان دیپلمات ایرانی می گوید: "اگر آنها یک گام کوچک بردارند، ما نیز یک گام کوچک برمی داریم. اگر آنها یک گام بزرگ بردارند، ما نیز یک گام بزرگ برخواهیم داشت."
به گزارش «تیک»، "اوباما تلاش های بسیاری کرد تا کنگره به تحریم های جدید نفتی علیه ایران رأی ندهد." این قدردانی از رییس جمهور آمریکا توسط یک منبع دیپلماتیک در وزارت خارجه آمریکا بیان نشده، بلکه یک دیپلمات عالی رتبه ایرانی آن را بر زبان آورده است. این اظهارات نشان دهنده یک واقعیت ژئوپلیتیک جدید است: اوباما و همتای ایرانی اش، حسن روحانی، هر دو در رسیدن به توافق اتمی ذینفع اند. ولی وقت تنگ است و پرونده پیچیده. موانع هولناک نیز کم نیستند.
شمارش معکوس از هم اکنون آغاز شده. از امروز تا ۲۴ نوامبر، مذاکره کنندگان ژنو باید شیوه ای بیابند و این معادله چند مجهولی را حل کنند: به وجود آوردن امکان توسعه یک برنامه اتمی صلح آمیز برای ایران و تعیین چارچوبی محدودکننده که این کشور روزی به سوی دستیابی به سلاح اتمی گام برندارد.
در یک طرف، گروه شش کشور متشکل از پنج عضو دائمی شورای امنیت و آلمان قرار دارند و در طرف دیگر ایران. ولی درواقع، بازی در دست ایران و آمریکاست و توپ توسط آنها رد و بدل می شود.
اوباما در مهلکه کنگره
به دست آوردن یک موفقیت در مذاکرات برای باراک اوباما برگ برنده ای در صحنه سیاست خارجی است؛ به ویژه اینکه او تاکنون از این حوزه صرفاً شکست و تحقیر درو کرده. ولی رییس جمهور آمریکا قبل از انتخابات ۴ نوامبر [تجدید ۴۳۵ عضو اتاق نمایندگان و ۳۳ تن از ۱۰۰ سناتور]، به دلیل مخالفت اش با کنگره باید وارد مهلکه ای شود. اگر سنا به سمت و سوی جمهوریخواهان پیش رود [که احتمال آن نیز وجود دارد]، رسیدن به توافق درخصوص برنامه هسته ای ایران بسیار پیچیده خواهد شد. این درحالی است که کنگره جدید از تاریخ ۲۰ ژانویه ۲۰۱۵ فعالیت خود را آغاز خواهد کرد.
حسن روحانی نیز به نوبه خود در شرایط حساسی قرار دارد: تندروها این آرزو را در سر می پروراند که او را سکه یک پول کند و بالاخره انتقام انتخابات ژوئن ۲۰۱۳ را بگیرد. به علاوه، چندین دولت منطقه از عادی شدن احتمالی روابط میان تهران و واشنگتن چندان خشنود نیستند و با دید بدی به آن می نگرند. اسراییل، عربستان سعودی و ترکیه از جمله کشورهایی هستند که از بازگشت ایران به جایگاه ابرقدرت مسلط بر منطقه بیم دارند.
به لحاظ فنی، مذاکرات همچنان روی یک مشکل می چرخد: توان غنی سازی اورانیوم.
متحد علیه خلافت اسلامی
سران ایرانی درخصوص مرکز آب سنگین اراک اعلام کرده اند که آماده اند تا ذخیره پلوتونیوم تولید شده در گذشته را تحت نظارت آژانس اتمی قرار دهند.
ایران به موازات این مسأله براین عقیده است که نیل به یک توافق باید موجب لغو تحریم ها شود، درحالی که گروه شش کشور بیشتر به لغو تدریجی تحریم ها تمایل دارد. ولی به نظر می رسد که مشکل زمان لاینحل نیست. همان دیپلمات ایرانی می گوید: "اگر آنها یک گام کوچک بردارند، ما نیز یک گام کوچک برمی داریم. اگر آنها یک گام بزرگ بردارند، ما نیز یک گام بزرگ برخواهیم داشت."
