نسخه چاپی
ارسال به دوستان
سلام بر پيامک؛ خداحافظ گفت‌وگوي خودماني
با گسترش روزافزون استفاده از روش‌هايي نظير ارسال اي‌ميل، پيامک و توئيت براي برقراري ارتباط، بسياري از صاحبنظران اجتماعي بابت از دست رفتن آنچه که "هنر مکالمه و گفت و شنود" مي‌دانند اظهار تاسف مي‌کنند.
"مي‌توانيم با هم صحبت کنيم؟" اين جمله معمولا دعوتي است براي يک گپ و گفت خودماني، بيان اختلاف نظر و دلخوري‌ها و يا حتي غيبت کردن در مورد ديگران، ولي امروزه ديگر يک سوال معمولي و يا صرفا يک تعارف نيست. "مي‌توانيم با هم صحبت کنيم؟" براي برخي از صاحبنظران امور اجتماعي اکنون به مهمترين موضوع فرهنگي، اجتماعي و حتي فلسفي بدل شده است.
اين صاحبنظران هشدار مي‌دهند که گسترش بي مهار ارتباطات ديجيتال از طريق اي‌ميل، پيامک و توئيت به مرور جايگزين مکالمه و گفت و گو شده و حتي باعث شده که توانايي مردم براي مکالمه رو در رو تنزل يابد.
تعدادي از شرکت‌هاي تلفن همراه مي‌گويند که مشترکان آنها ديگر تلفن نمي‌زنند و حتي از دقايق مجاني که در قرارداد آنها منظور شده استفاده نمي‌کنند. اکنون روش عمده استفاده مردم از تلفن موبايل ارسال پيامک و دسترسي به اينترنت است.
به عبارتي ديگر ما در موقعيتي قرار گرفته‌ايم که حجم مکالمات ديجيتال ما از مکالمات واقعي بيشتر شده است، آمارهاي آفکام، نهاد ناظر بر کار شرکت‌هاي ارتباطاتي نيز اين نکته را تاييد مي‌کنند.
پروفسور شري تورکل، استاد روانشناسي از پلي تکنيک ماساچوست برروي اين موضوع تحقيق کرده که استفاده گسترده از تلفن‌هاي موبايل چگونه از ذکاوت ما کاسته و يا حداقل همه ما را لال کرده است.
او مي‌گويد: وقتي از مردم مي‌پرسم که چرا ديگر به گفت‌وگو علاقه‌اي نشان نمي‌دهند در پاسخ مي‌گويند مشکل مکالمه زنده اين است که آدم نمي‌تواند کلمات خود را به خوبي انتخاب کرده و حرفهايش را کنترل کند.
به گزارش بي‌بي‌سي، وي مي‌افزايد: منظور آنها از کنترل مکالمه اين است که در لحظاتي که آنها مي‌خواهند و آرامش کامل دارند حرف بزنند، در عين حال بتوانند جملات مکالمه خود را به شکلي که مي‌خواهند چک و اصلاح کرده و حتي حرف‌هاي خود را براي گروه بزرگتري از مخاطبان منتشر کنند.
او از نوجواناني که به شدت به مکالمه ديجيتال عادت کرده و در لحظه مکالمه واقعي و يا جواب دادن به يک تماس تلفني به شدت دست و پاچه مي‌شوند، تصوير دلخراشي ارائه مي‌دهد.
"مي‌توانيم با هم صحبت کنيم؟" اين جمله معمولا دعوتي است براي يک گپ و گفت خودماني، بيان اختلاف نظر و دلخوري‌ها و يا حتي غيبت کردن در مورد ديگران، ولي امروزه ديگر يک سوال معمولي و يا صرفا يک تعارف نيست. "مي‌توانيم با هم صحبت کنيم؟" براي برخي از صاحبنظران امور اجتماعي اکنون به مهمترين موضوع فرهنگي، اجتماعي و حتي فلسفي بدل شده است.
اين صاحبنظران هشدار مي‌دهند که گسترش بي مهار ارتباطات ديجيتال از طريق اي‌ميل، پيامک و توئيت به مرور جايگزين مکالمه و گفت و گو شده و حتي باعث شده که توانايي مردم براي مکالمه رو در رو تنزل يابد.
تعدادي از شرکت‌هاي تلفن همراه مي‌گويند که مشترکان آنها ديگر تلفن نمي‌زنند و حتي از دقايق مجاني که در قرارداد آنها منظور شده استفاده نمي‌کنند. اکنون روش عمده استفاده مردم از تلفن موبايل ارسال پيامک و دسترسي به اينترنت است.
به عبارتي ديگر ما در موقعيتي قرار گرفته‌ايم که حجم مکالمات ديجيتال ما از مکالمات واقعي بيشتر شده است، آمارهاي آفکام، نهاد ناظر بر کار شرکت‌هاي ارتباطاتي نيز اين نکته را تاييد مي‌کنند.
پروفسور شري تورکل، استاد روانشناسي از پلي تکنيک ماساچوست برروي اين موضوع تحقيق کرده که استفاده گسترده از تلفن‌هاي موبايل چگونه از ذکاوت ما کاسته و يا حداقل همه ما را لال کرده است.
او مي‌گويد: وقتي از مردم مي‌پرسم که چرا ديگر به گفت‌وگو علاقه‌اي نشان نمي‌دهند در پاسخ مي‌گويند مشکل مکالمه زنده اين است که آدم نمي‌تواند کلمات خود را به خوبي انتخاب کرده و حرفهايش را کنترل کند.
به گزارش بي‌بي‌سي، وي مي‌افزايد: منظور آنها از کنترل مکالمه اين است که در لحظاتي که آنها مي‌خواهند و آرامش کامل دارند حرف بزنند، در عين حال بتوانند جملات مکالمه خود را به شکلي که مي‌خواهند چک و اصلاح کرده و حتي حرف‌هاي خود را براي گروه بزرگتري از مخاطبان منتشر کنند.
او از نوجواناني که به شدت به مکالمه ديجيتال عادت کرده و در لحظه مکالمه واقعي و يا جواب دادن به يک تماس تلفني به شدت دست و پاچه مي‌شوند، تصوير دلخراشي ارائه مي‌دهد.
