نسخه چاپی
ارسال به دوستان
فاجعه فـراتر از شکـم است
خبر ورزشي/ عکسي که ديروز در صفحه 12 و در سوژه‌هاي وطني چاپ شده بود، گوياي حقايق تلخي است، حقايقي که نشان مي‌دهد فوتبال ايران کجاي آسياست و چه وضعيتي دارد. 72 ساعت از ناکامي عجيب تيم ملي مي‌گذرد اما هنوز يک نفر در فدراسيون فوتبال به خود اجازه نداده يک کلمه از مردم عذرخواهي کند. تيمي که 4 گل از ويتنام خورده و قرقيزهاي شکم‌گنده را هم نبرده، حالا منتظر است تا همان ويتنامي‌ها مقابل شکم‌گنده‌ها حماسه خلق کنند و نتيجه‌اي پرگل را رقم بزنند! اصلاً به فرض که ويتنام 4، 5 گل بزند و ما صعود کنيم اما آيا باز هم نبايد يک نفر در فدراسيون فوتبال بابت اين نتايج زشت از مردم عذرخواهي کند؟! آيا ما در هيچ تورنمنتي نتايجي بدتر از اين هم داشته‌ايم؟! واقعاً چطور مي‌شود انتخاب وينگادا و اين نتايج مضحک را توجيه کرد؟!
روزي که همين فدراسيون، کارلوس کروش را استخدام کرد، نوشتيم اين بهترين کار فدراسيون بود. بالاخره ميان مربيان پرتغالي فاصله زياد است. مورينيو پرتغالي است و وينگادا هم پرتغالي اما ميان آنها فاصله از زمين تا آسمان است.فاجعه تيم اميد (که انگار اسمش با فاجعه و شکست عجين شده) فراتر از بحث شکم قرقيزستاني‌هاست. اين تيم يک روز بازيکن دواخطاره را بازي مي‌دهد و يک روز از ويتنام 4 گل مي‌خورد و تازه مربي‌اش خود را مستحق هيچ شماتتي نمي‌داند و قصد استعفا دادن هم ندارد. مسئله اينجاست که اهالي فدراسيون هم خيلي راحت از کنار قضيه مي‌گذرند و اصلاً انگار نه انگار که تيم اميد قبل از شروع رسمي مسابقات حذف شده است.ما در اين فوتبال کروش را که رفت و برگشت کره‌جنوبي را برد، مسخره مي‌کرديم و مي‌گفتيم او پول گرفته تا دورگه‌ها را بياورد غافل از آن که همان دورگه‌ها باعث صعود تيم ملي به جام جهاني شدند.اين روزها عده‌اي که زورشان به کروش نرسيد، وينگادا را بهانه کرده‌اند تا همه مربيان خارجي را بکوبند غافل از آن که خودشان هيچ هنري ندارند و کارنامه‌شان کاملاً براي مردم مشخص است.در فدراسيوني که اکثر مسئولانش ذاتاً فوتبالي نيستند، عذرخواهي نکردن از مردم چيز عجيبي نيست. عجيب آن است که هنوز بعضي‌ها منتظر صعود اين تيم «نااميد» هستند.
روزي که همين فدراسيون، کارلوس کروش را استخدام کرد، نوشتيم اين بهترين کار فدراسيون بود. بالاخره ميان مربيان پرتغالي فاصله زياد است. مورينيو پرتغالي است و وينگادا هم پرتغالي اما ميان آنها فاصله از زمين تا آسمان است.فاجعه تيم اميد (که انگار اسمش با فاجعه و شکست عجين شده) فراتر از بحث شکم قرقيزستاني‌هاست. اين تيم يک روز بازيکن دواخطاره را بازي مي‌دهد و يک روز از ويتنام 4 گل مي‌خورد و تازه مربي‌اش خود را مستحق هيچ شماتتي نمي‌داند و قصد استعفا دادن هم ندارد. مسئله اينجاست که اهالي فدراسيون هم خيلي راحت از کنار قضيه مي‌گذرند و اصلاً انگار نه انگار که تيم اميد قبل از شروع رسمي مسابقات حذف شده است.ما در اين فوتبال کروش را که رفت و برگشت کره‌جنوبي را برد، مسخره مي‌کرديم و مي‌گفتيم او پول گرفته تا دورگه‌ها را بياورد غافل از آن که همان دورگه‌ها باعث صعود تيم ملي به جام جهاني شدند.اين روزها عده‌اي که زورشان به کروش نرسيد، وينگادا را بهانه کرده‌اند تا همه مربيان خارجي را بکوبند غافل از آن که خودشان هيچ هنري ندارند و کارنامه‌شان کاملاً براي مردم مشخص است.در فدراسيوني که اکثر مسئولانش ذاتاً فوتبالي نيستند، عذرخواهي نکردن از مردم چيز عجيبي نيست. عجيب آن است که هنوز بعضي‌ها منتظر صعود اين تيم «نااميد» هستند.
