نسخه چاپی
ارسال به دوستان
واكنش يك اصولگرا به مداحي‌خاص يك‌مداح
قديري‌ابيانه از فعالان
رسانه‌اي اصولگرا در سايتش نوشت: دیشب یکی از مداحان در مسجد ارک قریب به
مضمون گفت: "ما سگ انصار حسینیم و این را حسین بر قلاده‌های ما نوشته است."
اولا ما سگ نیستیم و انشاءالله همگی انسان‌های شریفی هستیم که با آگاهی و
درایت و فهم و شعور و با منطق و استواری پیرو امام حسین (ع) هستیم و
انشاءالله اگر لازم شود در راه آرمان امام حسین (ع) و تحت امر امام زمان
(عج) و نائب بر حقش رهبر معظم انقلاب از جان خود نیز می‌گذریم. شیعیان را
سگ لقب دادن از داعشی‌ها دور از انتظار نیست ولی به چه حقی مداح اهل بیت
(ع) سینه‌زنان حسینی را سگ می‌نامد؟ خدا انسان را اشرف مخلوقات آفرید و این
مداحان، بهترین انسان ها یعنی شیعیان را سگ می‌نامند. خدایا، به این
مداحان ما علاوه بر صدای رسا و شور، شعور نیز عطا فرما تا سینه زنان حسینی
را با سگ مقایسه نکنند. انتظار می رود چنین مداحانی حداقل نتوانند مسجد
تاریخی ارک را پایگاه این نوع اظهارات سخیف خود قرار دهند.
وجه شبه در تشبیه کردن
در زبان عرب صنعتی است به نام تشبیه که یعنی یک شی را به شی دیگری تشبیه کنیم به خاطر یک صفت مشترک در مشبه و مشبه به
به مثال زیر دقت کنید:
علی همانند شیر است : در این جا علی به شیر تشبیه شده است .چون در علی و شیر یک چیز مشترک وجود داشته و ان هم شجاعت است .
حال این که شخص خودش را شبیه حیوانات می کند نه این که بگوید من ان حیوان هستم بلکه مرادش این است که من با این حیوان در یک صفت یا ویژگی مشترک هستم مثل این که در رابطه با امیرالمومنین علیه السلام داریم که علی ابن ابی طالب به مانند شیر است نه این که نعوذ بالله امیرالمومنین شیر است بلکه یعنی علی ابن ابی طالب در صفت شجاع بودن و سلطان بودن با شیر شبیه است.
وعنایت بفرمایید:
سوره اي كه ميتوان به آن استناد نمود : سوره كهف
آيه اي كه ميتوان به آن استناد نمود : سوره كهف ، آيه 10 ، (وَكَلْبُهُم بَاسِطٌ ذِرَاعَيْهِ بِالْوَصِيدِ )
داستاني كه ميتوان استناد نمود : داستان سگ اصحاب كهف
روايتي كه ميتوان به آن استناد نمود : روايتي از اميرالمومنين صلوات الله عليه و آله كه حضرت فرمودند : سگ ۱۰ صفت دارد که شایسته است هر مؤمن واقعی داشته باشد تا به کمال برسد (کتاب لئالی الاخبار ج ۵ – ص ۳۸۷- ۳۸۸تحریر المواعظ العددیة، ص: 5 )
برخي از بزرگان كه وصيت كرده اند بر روي قبرشان آيه " و کلبهم باسط ذراعیه بالوصید" نوشته شود :
الف – مرحوم ابن الحجاج :
این شاعر عظیم القدر و مورد عنایت اهل بیت علیهم السلام ( داستان عنایت معصومین علیهم السلام به ایشان شنیدنی است ) وصیت کردند در حرم امامین کاظمین علیهما السلام دفن شده و بر روی قبرشان نوشته شود : " و کلبهم باسط ذراعیه بالوصید " .
ب – مرحوم خواجه نصیر طوسی :
این بزرگوار و عالم جلیل القدر نیز در خصوص محل دفن و متن سنگ قبر همچون مرحوم ابن الحجاج وصیت کرده و بر سنگ قبر ایشان نیز همان عبارت نوشته شده است .
ج – علامه کجوری ، صاحب خصایص الفاطمیة :
این عالم عظیم الشان در کتاب خصائص الفاطمیة در این رابطه مطالبی خواندنی دارند :
الخصائص الفاطمية - الشيخ محمد باقر الكجوري - ج 1 - ص 44 - 45
والحمد لله تعالى أني أحمل برهان محبتي بين جنبي وأنا باسط ذراعي على تراب أعتابهم كالكلب الحارس .
كل من يدعي بما ليس فيه * كذبته شواهد الإمتحان
وشهد الله أن لساني لهج وسيلهج دائما ليعرض بين يدي شفيعة يوم الجزاء مضمون البيت التالي :
من نيستم سگى كه روم زآستان تو * مرگم زآستان تو سازد مگر جدا
بل هناك في خاطري بيت آخر يقرب من مضمون هذا البيت :
روم به جلد سگ پاسبان كه گاه به گاهى * مگر به مغلطه يابم بر آستان تو راهى
فاز كلب بحب أصحاب كهف * كيف يشقى بحب بنت النبي
------------------------------------------------------------------
در کتاب "فروغ ولایت در دعای ندبه " اثر آیت الله العظمی صافی گلپایگانی مطلبی در این مورد آمده که خواندن آن خالی از لطف نیست.
اينكه نوشته شده: بعضى خود يا ديگران را سگ امام مى شمارند، و شرافت مؤمن به اين است كه آدم حقيقى باشد نه سگ.
جواب را آيت الله صافي حفظه الله اينگونه داده اند كه: هيچ كس نمى گويد مؤمن سگ است، و اين عبارات كه من سگ درگاه خدا، يا سگ در خانه پيغمبر يا امام هستم، معنايش اين نيست كه من سگ هستم. اين الفاظ معناى لطيف و دل پسندى دارد كه خود به خود در ذهن شنونده وارد مى شود و لذا كسى جز شما به گوينده آن اعتراض نمى كند كه چرا خود را سگ خواندى و چرا دروغ گفتى. غرض اين است كه همانگونه كه سگ در خانه صاحبش را رها نمى كند و اگر او را براند و دور كند به جاى ديگر روى نمى آورد و وفا و حق شناسى دارد و پاس احترام ولىّ نعمت خود را نگاه مى دارد، و از صاحبش و خانه اش دفاع مى كند و عنايت كم و لقمه نان صاحبش را بر سفره هاى چرب ديگران بر مى گزيند، من هم بر سر كوى شما مقيم شده و در خانه شما را رها نمى كنم، و به پاسبانى منزل محبوب و مراد خود افتخار مى كنم.
اين تعبير، بسيار عرف پسند و شيرين و عاطفى و مهيّج است و در اشعار شعرا و اهل ذوق عرب و عجم، بسيار است كه در درگاه خدا يا پيغمبر يا امام، حقيرانه خود را سگ مى شمارند; مانند اين اشعار:
لقمه نانى به اين سگ كن عطا -- كم نگردد از عطايت اى خدا
شاها چو تو را سگى ببايد --- گر من بودم آن سگ تو شايد
هستم سگكى ز حبس جسته --- بر شاخ گل هوات بسته
از مدح تو با قلاده زر --- زنجير وفا به حلقم اندر
خود را به قبول رايگانت --- بستم به طويله سگانت
افكن نظرى بر اين سگ خويش ---- سنگم مزن و مرانم از پيش
من سگ اصحاب كهفم بر در پاكان مقيم --- نيم نانى مى رسد تا نيم جانى در تن است
و اين ضعيف هم در منظومه مناجات على 7 خطاب به آن حضرت عرض كرده ام:
بسته سنبل گيسوى توام --- فخرم اين بس كه سگ كوى توام
نابغه علم و ادب، و افتخار جامعه شيعه و اسلام، شيخ بهاء الدين عاملى 1 براى كسى مثل شاه عباس كبير از بين تمام القاب شاهانه اين لقب را برگزيده و در آغاز كتاب «جامع عباسى» چنين مى فرمايد:
چون توجه خاطر ملكوت ناظر اشرف اقدس، كلب آستان على بن ابيطالب 7» شاه عباس الحسينى الموسوى ...
به نظر ما اين جمله «كلب آستان على بن ابيطالب 7» براى معرفى شاه عبّاس كبير از تمام القاب نفرت انگيز و پر از مبالغه اى كه براى شاهان صفوى و سلاطين ديگر گفته شده دلپذيرتر و ارزنده تر و جذاب تر است، و لطفى كه در اين جمله به كار رفته در هيچ يك از عناوينى كه در ابتداى كتاب ها براى پادشاهان نوشته شده، وجود ندارد.
هم اكنون از تاريخ وفات عضد الدوله ديلمى قريب يك هزار و بيست سال مى گذرد، و اين افتخار در ضمن مفاخر او در كتاب ها نوشته مى شود كه در روى سنگ قبر او در نجف اشرف، در جوار مرقد مطهر مولاى متقيان على 7 اين آيه نوشته شد ( وكلبهم باسط ذراعيه بالوصيد)
----------------------------------------------------
----------------------------------------------------
حضرت آيت الله وحید خراساني حفظه الله براي ايام غديريه شعري بلند سرودند كه در قسمت هاي انتهايي شعر ميفرمايند :
(( وحیدم )) من اگر در جرم و تقصیر
سگی بودم شدم در کوی تو پیر
بر آن خوانی که یک عالم نشسته
سگی هم در کنارش پا شکسته
تو که قاتل به خوان خود بخوانی
نپندارم که این سگ را برانی
--------------------------------------------------
شیخ عباس قمی رحمةالله علیه صاحب كتاب مفاتيح الجنان ، در مفاتیح الجنان در آداب زیارت اشعاری را ذکر کرده که شایسته است در آن حال زائر بخواند که یکی از آنها شعر زیر می باشد:
شاها چه ترا سگی بیاید
گر من بُوَم آن سگ تو شاید
هستم سگکی زحبس جسته
بر شاخ گل هوات بسته
خود را بخودی کشیده از جُل
پیش تو کشیده از سَرِ ذُلّ
افکن نظری بر این سگ خویش
سنگم مزن و مرانم از پیش
-----------------------------------------------------------------------------
شعر مرحوم كمپاني در ديوان كمپاني :
تو قدر و قیمت سگ را ز من چه می پرسی؟
ســـگ محـــــله ی لیــــلی حکـــایتی دارد
ســــگی که معــبر او پیچ کوچه لیلی است
فقــــط به خــــاطر لیـــلی اسـت قیمتی دارد
حضرت اميرالمومنين علی عليه السلام میفرمایند:
سگ ۱۰ صفت دارد که شایسته است هر مؤمن واقعی داشته باشد تا به کمال برسد.
۱) سگ را درمیان مردم قدر و منزلتی نیست واین حال مسکینان و بیچارگان است.
۲) مال وملکی از آن سگ نیست واین همان صفت مجردان و فرشتگان است.
۳) سگ لانه و خانه ی معینی ندارد و هرجا که برود رفته است. و این علامت متوکلان است.
۴) سگ اغلب اوقات گرسنه است و این عادت صالحان است.
۵) سگ اگرصد تازیانه از دست صاحب خود بخورد، در خانه او را رها نمی کند و این صفت مریدان حقیقی است.
۶) شب هنگام به جز اندکی نمی آرامد و این حالت عاشقان و دوستداران است.
۷) هرگاه رانده شود وستم بیند، چون صدایش کنند بدون دلگیری باز گردد واین صفت فروتنان است.
۸) هر خوراکی که صاحبش به او بدهد راضی است و این صفت و حال قانعان است.
۹) بیشتر اوقات لب فرو بسته وخاموش است و این علامت خائفان است.
۱۰) وقتی بمیرد هیچ میراثی بر جای نمی گذارد واین حال زاهدان حقیقی است.
منبع:
کتاب لئالی الاخبار ج ۵ – ص ۳۸۷- ۳۸۸تحریر