نسخه چاپی
ارسال به دوستان
نگاه نشریه ایتالیایی لارپوبلیکا به مذاکرات هسته ای،
ایران و 1+5 با سیلی صورت خود را سرخ نگاه داشته اند / دو عدد کلیدی گفتگوهای هسته ای چیست؟
اشتاین مایر، وزیر خارجۀ آلمان هنگام ورود به وین برای شرکت در مرحلۀ نهایی مذاکرات گفته بود که بعد از 10 سال لحظۀ حقیقت فرارسیده است و حقیقت این است که بی اعتمادی متقابل به خصوص میان ایران و آمریکا هنوز بیش از حد شدید است.
نشریه ایتالیایی لارپوبلیکا نوشت: اشتاین مایر، وزیر خارجۀ آلمان هنگام ورود به وین برای شرکت در مرحلۀ نهایی مذاکرات گفته بود که بعد از 10 سال لحظۀ حقیقت فرارسیده است و حقیقت این است که بی اعتمادی متقابل به خصوص میان ایران و آمریکا هنوز بیش از حد شدید است.
به گزارش سرویس بین الملل پایگاه خبری «تیک» Tik.ir، یک بار دیگر گروه 1+5 موفق به دستیابی به توافق بر سر برنامۀ هسته ای ایران که همه خواهان آن بودند، نشدند. ایرانی ها نیز خواستار آن بودند.
به گزارش سرویس بین الملل پایگاه خبری «تیک» Tik.ir، یک بار دیگر گروه 1+5 موفق به دستیابی به توافق بر سر برنامۀ هسته ای ایران که همه خواهان آن بودند، نشدند. ایرانی ها نیز خواستار آن بودند.
در حقیقت در این مذاکره پای برنامۀ هسته ای فقط در میان نیست، چگونگی روابط ایران و غرب در آینده نیز در میان است: یک نتیجۀ مثبت می توانست به اندازۀ کافی اعتماد ایجاد کند به نحوی که باعث ورود ایران به اقتصاد جهانی و همکاری سیاسی به منظور مقابله با بحران های متعددی گردد که در خاورمیانه جریان دارند.
کری، وزیر خارجۀ آمریکا نیز با کمال میل می توانست این نوید را بدهد. لیکن اندکی قبل از آنکه این مهلت به پایان برسد، مذاکره کنندگان فقط توانستند یک تمدید را اعلام کنند تا از اینکه مجبور شوند اعتراف به شکست کنند، اجتناب نمایند. مانع اصلی بی اعتمادی بود.
ایران بیم آن دارد که اگر به غرب امکانات کامل و آزادی لازم برای کنترل تمامی برنامه هایش را بدهد، غرب از آنها برای جاسوسی و ايجاد خرابکاری در آن استفاده خواهد کرد.
توافق موقتی که در ماه نوامبر سال گذشته در ژنو به امضاء رسید، تا هفت ماه دیگر اعتبار خواهد داشت. پیش بینی می شود که مهلت جدید، اول ژوئیۀ سال 2015 باشد. قرارست تا ماه مارس یک چارچوب توافق آماده گردد این در حالی ست که جزئیات فنی مهم تر مانند تعداد سانتریفیوژها می بایست تا ماه ژوئن مشخص گردند.
اشتاین مایر گفت: «هیچ کس ناراحت و افسرده از این مذاکرات بیرون نمی آید.» وی سپس اعلام کرد که «از همین هفته های آتی گفتگوهای فشرده ای صورت خواهند گرفت.» لاوروف [وزیر خارجۀ] روسیه در خصوص «پیشرفت های واقعی به دست آمده» سخن گفت و اظهار داشت که معتقدست که تا سه یا چهار ماه آینده یک سند نهایی می تواند به امضاء برسد.
روحانی، رئیس جمهور نیز بعداً در تلویزیون ایران اعلام کرد که «فاصله ها کم شده بودند و هرگز مواضع تا این حد به هم نزدیک نشده بودند.»
در واقع، همه صورت خود را با سیلی سرخ نگاه داشته اند. لیکن معلوم نیست که چگونه ممکن است از میزان ابهاماتی که در ماه های اخیر بیش از پیش افزایش یافته اند، کاسته شود. در ماه ژانویه در واشنگتن کنگرۀ جدیدی که تحت سلطۀ جمهوری خواهان است فعالیت خود را آغاز خواهد کرد، مسأله ای که اعطای امتیازاتی به تهران را برای اوباما دشوارتر خواهد ساخت. در ایران نیز اوضاع بهتر نخواهد بود: در ماه مارس دورۀ پیش از انتخابات مجلس آغاز خواهد شد و به گفتۀ دیپلمات های غربی در تهران روحانی آزادی عمل کمتری خواهد داشت.
پشت پرده، مذاکره کنندگان در وین در این مورد آگاهی دارند. یکی از مذاکره کنندگان خطاب به یک روزنامۀ آلمانی چنین گفت: «تمدید مذاکرات نشانۀ خوبی نیست. زیرا ما واقعاً هرگز به یک توافق نزدیک نشده ایم.»
دو عدد کلیدی وجود دارند: عدد مربوط به سانتریفیوژهای غنی سازی اورانیوم که در اختیار ایران گذاشته خواهد شد و عدد مربوط به سال هایی که محدودیت ها به قوت خود باقی خواهند ماند. ایران امروز تعداد 9600 سانتریفیوژ فعال در اختیار دارد و تاکنون 10،000 عدد دیگر را نصب کرده است که البته به موجب توافق ژنو غیر فعال باقی می مانند.
کری، وزیر خارجۀ آمریکا نیز با کمال میل می توانست این نوید را بدهد. لیکن اندکی قبل از آنکه این مهلت به پایان برسد، مذاکره کنندگان فقط توانستند یک تمدید را اعلام کنند تا از اینکه مجبور شوند اعتراف به شکست کنند، اجتناب نمایند. مانع اصلی بی اعتمادی بود.
ایران بیم آن دارد که اگر به غرب امکانات کامل و آزادی لازم برای کنترل تمامی برنامه هایش را بدهد، غرب از آنها برای جاسوسی و ايجاد خرابکاری در آن استفاده خواهد کرد.
توافق موقتی که در ماه نوامبر سال گذشته در ژنو به امضاء رسید، تا هفت ماه دیگر اعتبار خواهد داشت. پیش بینی می شود که مهلت جدید، اول ژوئیۀ سال 2015 باشد. قرارست تا ماه مارس یک چارچوب توافق آماده گردد این در حالی ست که جزئیات فنی مهم تر مانند تعداد سانتریفیوژها می بایست تا ماه ژوئن مشخص گردند.
اشتاین مایر گفت: «هیچ کس ناراحت و افسرده از این مذاکرات بیرون نمی آید.» وی سپس اعلام کرد که «از همین هفته های آتی گفتگوهای فشرده ای صورت خواهند گرفت.» لاوروف [وزیر خارجۀ] روسیه در خصوص «پیشرفت های واقعی به دست آمده» سخن گفت و اظهار داشت که معتقدست که تا سه یا چهار ماه آینده یک سند نهایی می تواند به امضاء برسد.
روحانی، رئیس جمهور نیز بعداً در تلویزیون ایران اعلام کرد که «فاصله ها کم شده بودند و هرگز مواضع تا این حد به هم نزدیک نشده بودند.»
در واقع، همه صورت خود را با سیلی سرخ نگاه داشته اند. لیکن معلوم نیست که چگونه ممکن است از میزان ابهاماتی که در ماه های اخیر بیش از پیش افزایش یافته اند، کاسته شود. در ماه ژانویه در واشنگتن کنگرۀ جدیدی که تحت سلطۀ جمهوری خواهان است فعالیت خود را آغاز خواهد کرد، مسأله ای که اعطای امتیازاتی به تهران را برای اوباما دشوارتر خواهد ساخت. در ایران نیز اوضاع بهتر نخواهد بود: در ماه مارس دورۀ پیش از انتخابات مجلس آغاز خواهد شد و به گفتۀ دیپلمات های غربی در تهران روحانی آزادی عمل کمتری خواهد داشت.
پشت پرده، مذاکره کنندگان در وین در این مورد آگاهی دارند. یکی از مذاکره کنندگان خطاب به یک روزنامۀ آلمانی چنین گفت: «تمدید مذاکرات نشانۀ خوبی نیست. زیرا ما واقعاً هرگز به یک توافق نزدیک نشده ایم.»
دو عدد کلیدی وجود دارند: عدد مربوط به سانتریفیوژهای غنی سازی اورانیوم که در اختیار ایران گذاشته خواهد شد و عدد مربوط به سال هایی که محدودیت ها به قوت خود باقی خواهند ماند. ایران امروز تعداد 9600 سانتریفیوژ فعال در اختیار دارد و تاکنون 10،000 عدد دیگر را نصب کرده است که البته به موجب توافق ژنو غیر فعال باقی می مانند.
