ایرانی ها حاضرند برای تولیدات روسی پول حسابی خرج کنند، اما چرا پوتین به سمت ایران نمی آید؟

روزنامه آرگومنتی ای فاکتی چاپ روسیه نوشت: در حال حاضر، نظر ایرانیان نسبت به روس ها متفاوت است: از دوستانه گرفته تا محتاطانه. هیچکس آشکارا نسبت به روس ها خصومت نشان نمی دهد، اما اغلب مردم پرسش های «ناخوشایندی» مطرح می کنند: «چرا روسیه به ما هواپیما نمی فروشد؟ از مدتها قبل، ما خواهان خرید تسلیحات شما هستیم، چرا موفق نمی شویم؟ چه کسی روس ها را از احداث نیروگاه های اتمی در ایران منع کرده است؟» و حتی: «آیا امکان دارد که شما بر حسب اتفاق بمب اتم را در اختیار ایرانی ها قرار دهید؟».

به گزارش سرویس بین الملل پایگاه خبری «تیک» Tik.ir، به طور حتم در ایران، کسی از یاد نبرده که روسیه در سازمان ملل متحد، به خاطر برنامه هسته ای ایران از اعمال تحریم ها علیه این کشور حمایت کرده و اکنون که روسیه خود نیز تحت اعمال تحریم ها قرار گرفته، سیاستمداران ایرانی به روسیه پیشنهاد می کنند، از غرب روی گردان شود و روابط دو جانبه میان دو کشور را در تمامی زمینه ها گسترش دهد. و اینجا، باید پاسخ یک پرسش نیز روشن شود: آیا این امر به نفع روسیه خواهد بود؟

حسین کنعانی مقدم، دبیر کل «حزب سبز ایران» و فرمانده سابق «سپاه پاسداران»، در مصاحبه ای با نشریه «آرگومنتی ای فاکتی» گفت: «در حال حاضر، حجم تجارت میان دو کشور، سالانه تا مبلغ 5 میلیارد دلار می رسد. اما، روسیه و ایران به سهولت قادرند حجم آن را تا 80 – 70 میلیارد دلار افزایش دهند و این حداقل میزان آن است. ما به سیستم مدرن دفاع ضد موشکی شما نیاز داریم و حاضریم هر تعداد از آن را از شما خریداری کنیم. ما از خرید «یاتافون های» شما و همچنین خودروهای «لادای» شما نیز استقبال می کنیم. من می دانم که تحریم های سازمان ملل متحد تجارت تسلیحات را ممنوع کرده است. اما، چرا هواپیماهای مسافربری خود را به ایران نمی فروشید؟ عجیب است. ارزش روبل رو به کاهش است و روسیه طوری رفتار می کند که گویی به پول نیازی ندارد.»

آری ..... نمی توان با این گفته ها موافق نبود. در حقیقت، روسیه می توانیم خودروها و هواپیماهای خود را به ایران صادر کنید، به ویژه این که اکثریت مردم خرید خودروهای خارجی را ترجیح می دهند و حتی هواپیمایی «آئروفلوت» مسکو پروازهایش را با «بوئینگ های» امریکایی انجام می دهد.

روسیه همواره از حمایت از تولید داخلی سخن می گوید، اما وقتی پای عمل به میان می آید، این سخنان فراموش می شود، حال آن که ایرانی ها حاضرند برای تولیدات روسی پول حسابی پرداخت کنند. افزون بر آن، در ایران گله می کنند: هر نوع پرداخت به روسیه از طریق میانجی گران انجام می شود که خود نیز درصدی از پول را به جیب می زنند. زمانی، چاوز، رئیس جمهور فقید ونزوئلا، و احمدی نژاد، رئیس جمهور سابق ایران، برای انجام مبادلات ارزی آسان، بانک ایران – ونزوئلا را تاسیس کردند.

تجار ایرانی تاسیس چنین بانکی را به روسیه پیشنهاد کرده بودند تا پرداخت ها سریع تر انجام شود، اما این طرح اجرا نشد.

حسین کنعانی مقدم در تایید این موضوع می گوید : «من اعتراف می کنم: ایران – کشوری شرقی است که در آن، کاغذ بازی حاکم است. کارکنان ما فقط می خواهند از زیر کار شانه خالی کنند و فقط چای بخورند. اما، شما روی ما را هم سفید کرده اید. گاهی اوقات، رسیدن به توافق بر سر خریدی به هزینه 2 هزار دلاری نیز سه تا چهار ما طول می انجامد. با وجود چنین شرایطی، ما چگونه می توانیم تجارت کنیم؟»

عنایت الله بیابانی، قائم مقام خانه کشاورز ایران، با لبخند می گوید: « ابتدا، در ایران همه خوشحال از این بودند که روسیه خرید میوه جات و دیگر محصولات تجاری از اتحادیه اروپا را متوقف کرده است. ما فکر می کردیم برای ورود به بازارهای شما شانس خوبی به دست آورده ایم. در ایران، 20 درصد از مردم در عرصه تولید محصولات کشاورزی فعالیت دارند و کشور ما، غنی از سیب، نارنگی، انار و انگور است. مسیر صادراتی این محصولات از ایران به روسیه بسیار کوتاه تر از صادرات از کشورهای اتحادیه اروپا است. اما، متاسفانه شما ترجیح داده اید میوه جات را از امریکای لاتین وارد کنید: هر چند وقتی سیب ها به دست روس ها می رسند دیگر «خراب شده اند». صادقانه می گویم که دلیل تمامی این ها را نمی فهمم. نرخ پرتقال و انگور ما بیش از چند کوپیک نیست و ما از فروش آنها به روسیه خرسند خواهیم شد، اما مسئولین شما چیزی که گران تر است را خریداری می کنند.»

و اما موضوع حساس دیگر، فناوری هسته ای برای ایران است. در سال های 2011 – 1995 میلادی، با مساعدت متخصصان روسی در شهر بوشهر، نخستین نیروگاه اتمی در خاور نزدیک احداث شد: ایرانی ها این موضوع را کتمان نمی کنند که خواهان احداث پنج نیروگاه اتمی دیگر با مشارکت روسیه در جنوب کشوراند. هزینه این طرح – 100 میلیارد دلار برآورد شده است، اما در روسیه، فعلا در خصوص این همکاری آینده سکوت اختیار کرده اند.

ایرانی ها سوال می کنند: «چرا به اسرائیل و پاکستان اجازه داده شده تا سلاح هسته ای در اختیار داشته باشند و به ما نه؟» بسیاری از افراد مخالف با دستیابی ایران به موقعیت قدرت اتمی هستند، اما از سوی دیگر نیز اگر غرب از این پس نیز در صدد باشد روسیه را به بن بست بکشاند، ما چیزی نخواهیم داشت که از دست بدهیم و آن وقت ما با این سئوال مواجه خواهیم شد: چرا نباید ایران را در برنامه هسته ای اش کمک کنیم؟

امین محمدی، سردبیر روزنامه «شرق»، می گوید: «ما از مدتها پیش، برای دوستی با شما تلاش می کنیم، اما شما به ما توجهی نمی کنید. در گذشته، روسیه با اعمال تحریم ها علیه ایران، از غرب پیروی می کرد و اکنون، شما در زمینه اقتصادی، یک یار بسیار بزرگی دارید – چین. ایران در طول سال های زیادی تجارت نفت خود را با چین ادامه می داد. در بهار سال جاری، ایران ناگزیر شد قرارداد بزرگ خود را با چین برهم زند و در جستجوی یار جدیدی برآید. به اعتقاد من، روس ها عاقلانه عمل نمی کنند. ابتدا، شما با غرب دوستی کردید و غرب شما را ترک کرد و حالا تمام امیدتان به چین شده است.»

وی افزود: صادقانه بگویم چیزی برای پنهان کردن نداریم. شرایط چنین شده که ما با وجود درگیری شدید با غرب، هنوز در برابرش، نقش «پسر خوب » را ایفا می کنیم و این باعث می شود که میلیاردها دلار را از دست دهیم. در حقیقت، مگر «یاتافون ها» و هواپیماهای ما چه زیانی می توانند برای امنیت جهانی داشته باشند ؟ حال که ما تولیدات داخلی خودمان را خریداری نمی کنیم، دستکم می توانیم آنها را در اختیار ایران قرار دهیم در خصوص نیروگاه های اتمی نیز حرفی برای گفتن ندارم: «اینجا از مبالغ هنگفتی سخن در میان است که ما به رایگان از دست می دهیم. تحریم ها دیر یا زود لغو خواهند شد و آن وقت، به جای ما، فرانسوی ها و آلمانی ها اقدام به احداث نیروگاه اتمی در ایران خواهند کرد.