نسخه چاپی
ارسال به دوستان
شهرهايي که کمتر از 50 سال از عمر آنها مي گذرد
در اين مطلب با شهرهاي جواني آشنا مي شويم که عمر آن ها به 50 سال هم نمي رسد.
1- اينچئون؛ کره جنوبي:
اين شهر تنها چند کيلومتر با مرزهاي کشور کره جنوبي فاصله دارد و با جمعيت سه ميليون نفر، سومين شهر بزرگ اين کشور به شمار مي رود. در سال 1994، دولت مردان آينده نگر اين کشور در اقدامي شجاعانه تصميم گرفتند با خشک کردن دريا و امتداد شهر از سمت ساحل، بزرگ ترين شهر صنعتي دنيا را احداث کند. تکميل اين شهر تا سال 2020 طول خواهد کشيد.
2- ملک عبدالله؛ عربستان سعودي
نه تنها 50 سال پيش، بلکه حتي امروز هم اين شهر سختي وجوددارد. پادشاه عربستان، رويايي با شکوه براي ساخت شهري متعلق به آينده در کرانه درياي سرخ دارد. دقيقا مشخص نيست چند نفر هم اکنون در اين شهر زندگي مي کنند؛ اما بودجه ساخت اين شهر دو ميليون نفري، حدود 100 ميليارد دلار تخمين زده شده است.
3- ايکالوت؛ کانادا
در سال 1971، خليج فروبيشر با 2000 نفر جمعيت، رسما به عنوان مستعمره مسکوني قلمرو نورث وسترن کانادا اعلام شد.اما بوميان اينوئيت که قلمرو خود را مي خواستند، در سال 1999 تحت عنوان قلمرو نوناووت از اين قلمرو مستقل شدند. دو سال بعد، ايکالوت رسما به عنوان يک شهر و مرکز اين قلمرو برگزيده شد. با وجود جمعيت اندک ايکالوت بر قلمرويي 2 ميليون کيلومتر مربعي حکومت مي کند که از کل ايالت آلاسکا آمريکا نيز بزرگ تر است.
4- ساندوپينگ؛ چين
تا سال 1984، مناطق اطراف ساندوپينگ تحت عنوان روستاي هوانگ نيوپو شناخته مي شدند. دولت چين اين شهر را براي اقامت 40 هزار کارگري احداث کرد که در ساخت سد سه گلوگاه (THREE GORGES)، بزرگ ترين نيروگاه برق جهان، مشغول بودند. با توجه به حضور شهر 30 ميليون نفري چونگ کينگ در چند کيلومتري منطقه، دولت چين رسما شهر جديدي را براي ساخت اين سد احداث کرد.
5- پوتراجايا؛ مالزي
با جمعيتي بالغ بر 1.5 ميليون نفر، کوالالامپور پايتخت رسمي مالزي به شمار مي رود. اما به دليل ازدحام بيش از حد جمعيت، دولتمردان مالزيايي احساس نياز کردند که بايد شهري جداگانه با عنوان مرکز اداري کشور داشته باشند. شهر جديد «پوتراجايا» در سال 1995 و در فاصله حدود 15 دقيقه اي از کوالالامپور ساخته شد، که اکنون حدود 65 هزار نفر جمعيت دارد.
6- آستانه قزاقستان
پس از فروپاشي اتحاد جماهير شوروي در سال 1991، قزاقستان از خاکستر آن برخاست. به لطف درآمد نفت، تنها چهار سال طول کشيد تا دولتمردان اين کشور تصميم بگيرند از کلانشهر «آلماتي» به شهر تاريخي «سلينوگراد» کوچ کنند؛ شهري که اکنون «آستانه» ناميده مي شود. از زماني که آستانه به پايتختي قراقستان برگزيده شد، جمعيت آن از 250 هزار نفر به 700 هزار نفر افزايش و چشم انداز خاکستري دل مرده شهر به کلانشهري مدرن تغيير يافت.
7- آبوجا؛ نيجريه
شور نيجريه در سال 1960 از انگلستان استقلال يافت و طي دهه پس از آن جنگ داخلي اين کشور را به ستوه آورد. در دهه 1970، مردم نيجريه به اين نتيجه رسيدند که کشور به پايتخت جديدي نياز دارد که از هرگونه تاريخچه خونريزي پاک باشد. به اين ترتيب ساخت «آبوجا» به عنوان پايتخت جديد آغاز و در سال 1991 تکيمل شد و طي 20 سال، جمعيت اين شهر به حدود يک ميليون نفر رسيده است.
8- دوحه؛ قطر
پس از استقلال قطر از انگلستان در سال 1971، درآمد عظيم نفت و گاز هرگونه بلندپروازي را براي دولتمردان اين کشور امکان پذير کرد. دوحه در سال 1963 نخستين شهرداري خود را تاسيس کرد و از آن زمان تاکنون، با رشدي خيره کننده جمعيت اش به يک ميليون نفر رسيده است.
9- بمبئي نو؛ هندوستان
رشيد بي رويه شهر بمبئي باعث شد در سال 1972، جمعيت آن به 12 ميليون نفر برسد و عملا ديگر فضايي براي توسعه فيزيکي باقي نماند. به همين دليل بمبئي نو (NAVIMUMBAI) به عنوان بزرگ ترين شهر برنامه ريزي شده جهان و در کنار کلانشهر بمبئي توسعه يافت. طي مدت 40 سال و با هدف تمرکززدايي از بمبئي، جمعيت شهر به طور نمايي افزايش يافت و هم اکنون سکونتگاه حدود 2 ميليون نفر است.
10- دوبي؛ امارات متحده عربي
همانند قطر، دوبي نيز در سال 1971 از انگلستان استقلال يافت و با شش اميرنشين ديگر، کشور امارات متحده عربي را شکل دادند. کشف نفت در منطقه و درآمد سرشار آن چشم انداز جغرافيايي منطقه را به کلي دگرگون کرد. تنها طي 40 سال، جمعيت شهر از چندهزار نفر به بيش از 1.5 ميليون نفر رسيد. طي 15 سال گذشته با ساخت جزاير مصنوعي و استحصال زمين از دريا، رشد شهر به طور پيوسته ادامه داشته است.
*سيمرغ
1- اينچئون؛ کره جنوبي:
اين شهر تنها چند کيلومتر با مرزهاي کشور کره جنوبي فاصله دارد و با جمعيت سه ميليون نفر، سومين شهر بزرگ اين کشور به شمار مي رود. در سال 1994، دولت مردان آينده نگر اين کشور در اقدامي شجاعانه تصميم گرفتند با خشک کردن دريا و امتداد شهر از سمت ساحل، بزرگ ترين شهر صنعتي دنيا را احداث کند. تکميل اين شهر تا سال 2020 طول خواهد کشيد.
2- ملک عبدالله؛ عربستان سعودي
نه تنها 50 سال پيش، بلکه حتي امروز هم اين شهر سختي وجوددارد. پادشاه عربستان، رويايي با شکوه براي ساخت شهري متعلق به آينده در کرانه درياي سرخ دارد. دقيقا مشخص نيست چند نفر هم اکنون در اين شهر زندگي مي کنند؛ اما بودجه ساخت اين شهر دو ميليون نفري، حدود 100 ميليارد دلار تخمين زده شده است.
3- ايکالوت؛ کانادا
در سال 1971، خليج فروبيشر با 2000 نفر جمعيت، رسما به عنوان مستعمره مسکوني قلمرو نورث وسترن کانادا اعلام شد.اما بوميان اينوئيت که قلمرو خود را مي خواستند، در سال 1999 تحت عنوان قلمرو نوناووت از اين قلمرو مستقل شدند. دو سال بعد، ايکالوت رسما به عنوان يک شهر و مرکز اين قلمرو برگزيده شد. با وجود جمعيت اندک ايکالوت بر قلمرويي 2 ميليون کيلومتر مربعي حکومت مي کند که از کل ايالت آلاسکا آمريکا نيز بزرگ تر است.
4- ساندوپينگ؛ چين
تا سال 1984، مناطق اطراف ساندوپينگ تحت عنوان روستاي هوانگ نيوپو شناخته مي شدند. دولت چين اين شهر را براي اقامت 40 هزار کارگري احداث کرد که در ساخت سد سه گلوگاه (THREE GORGES)، بزرگ ترين نيروگاه برق جهان، مشغول بودند. با توجه به حضور شهر 30 ميليون نفري چونگ کينگ در چند کيلومتري منطقه، دولت چين رسما شهر جديدي را براي ساخت اين سد احداث کرد.
5- پوتراجايا؛ مالزي
با جمعيتي بالغ بر 1.5 ميليون نفر، کوالالامپور پايتخت رسمي مالزي به شمار مي رود. اما به دليل ازدحام بيش از حد جمعيت، دولتمردان مالزيايي احساس نياز کردند که بايد شهري جداگانه با عنوان مرکز اداري کشور داشته باشند. شهر جديد «پوتراجايا» در سال 1995 و در فاصله حدود 15 دقيقه اي از کوالالامپور ساخته شد، که اکنون حدود 65 هزار نفر جمعيت دارد.
6- آستانه قزاقستان
پس از فروپاشي اتحاد جماهير شوروي در سال 1991، قزاقستان از خاکستر آن برخاست. به لطف درآمد نفت، تنها چهار سال طول کشيد تا دولتمردان اين کشور تصميم بگيرند از کلانشهر «آلماتي» به شهر تاريخي «سلينوگراد» کوچ کنند؛ شهري که اکنون «آستانه» ناميده مي شود. از زماني که آستانه به پايتختي قراقستان برگزيده شد، جمعيت آن از 250 هزار نفر به 700 هزار نفر افزايش و چشم انداز خاکستري دل مرده شهر به کلانشهري مدرن تغيير يافت.
7- آبوجا؛ نيجريه
شور نيجريه در سال 1960 از انگلستان استقلال يافت و طي دهه پس از آن جنگ داخلي اين کشور را به ستوه آورد. در دهه 1970، مردم نيجريه به اين نتيجه رسيدند که کشور به پايتخت جديدي نياز دارد که از هرگونه تاريخچه خونريزي پاک باشد. به اين ترتيب ساخت «آبوجا» به عنوان پايتخت جديد آغاز و در سال 1991 تکيمل شد و طي 20 سال، جمعيت اين شهر به حدود يک ميليون نفر رسيده است.
8- دوحه؛ قطر
پس از استقلال قطر از انگلستان در سال 1971، درآمد عظيم نفت و گاز هرگونه بلندپروازي را براي دولتمردان اين کشور امکان پذير کرد. دوحه در سال 1963 نخستين شهرداري خود را تاسيس کرد و از آن زمان تاکنون، با رشدي خيره کننده جمعيت اش به يک ميليون نفر رسيده است.
9- بمبئي نو؛ هندوستان
رشيد بي رويه شهر بمبئي باعث شد در سال 1972، جمعيت آن به 12 ميليون نفر برسد و عملا ديگر فضايي براي توسعه فيزيکي باقي نماند. به همين دليل بمبئي نو (NAVIMUMBAI) به عنوان بزرگ ترين شهر برنامه ريزي شده جهان و در کنار کلانشهر بمبئي توسعه يافت. طي مدت 40 سال و با هدف تمرکززدايي از بمبئي، جمعيت شهر به طور نمايي افزايش يافت و هم اکنون سکونتگاه حدود 2 ميليون نفر است.
10- دوبي؛ امارات متحده عربي
همانند قطر، دوبي نيز در سال 1971 از انگلستان استقلال يافت و با شش اميرنشين ديگر، کشور امارات متحده عربي را شکل دادند. کشف نفت در منطقه و درآمد سرشار آن چشم انداز جغرافيايي منطقه را به کلي دگرگون کرد. تنها طي 40 سال، جمعيت شهر از چندهزار نفر به بيش از 1.5 ميليون نفر رسيد. طي 15 سال گذشته با ساخت جزاير مصنوعي و استحصال زمين از دريا، رشد شهر به طور پيوسته ادامه داشته است.
*سيمرغ
