نسخه چاپی
ارسال به دوستان
بالارفتن از نرده های تظاهر؛
احمدی نژاد چالش سخت دمکراسی
تفکر احمدی نژادیسم متغیری مخدوش کننده برای دمکراسی است ومانند ترامپ در آمریکا به اعتبار دمکراسی لطمه می زند، حتی اگر از دل یک دمکراسی ناب و انتخاباتی کاملا رقابتی و سالم بیرون آمده باشد.
سجادبهزادی- انتخاب برخی رهبران سیاسی جهان مانند ترامپ در آمریکا,نتانیاهو در اسرائیل و احمدی نژاد در ایران، اگر چه با صندوق هاي راي انجام شده است؛ اما عملكرد سياسي این افراد نشان مي دهد كه آنها کمترین اعتقاد را به دمکراسی ونهادهاي مدني در كارنامه خود دارند و بیشترین چالش را با آن داشته اند.همين افراد وقتي كه دوباره در معرض انتخاب عمومي جامعه قرار مي گيرند همچنان با اقبال مواجه هستند. آرايي كه در انتخابات ايالات متحده به ترامپ داده شد خيلي كمتر از آرا رقيب او نبود.حزب نتانياهو نيز پس از يك دهه، اگر چه شكننده اما همچنان با اقبال جامعه اسرائيل براي تشكيل دولت روبرو است. در ايران نيز بيشتر گروههاي سياسي از احمدي نژاد بعنوان يك رقيب سياسي پرطرفدار نام مي برند واین همان پارادوكسي از قصه سیاست است که من نامش را طنز تلخ و چالش سخت دمکراسی می گذارم.
همان طور که پیش بینی میشد محمود احمدی‌نژاد رییس دولت‌های نهم و دهم، در سیزدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری ثبت نام کرد.حاشیه های ثبت نام او از پیاده روی با جمعیتی از هوادار تا بالارفتن از نرده های ساختمان وزارت كشور؛ نشان داد احمدی نژاد تغییر نکرده است وهمان پوپولیست گرایی است که می خواهد به هر قیمت در صحنه باشد تا دیده شود.
قدر مسلم اینکه او با هر تیپ وشخصیتی طرفدار دارد و بنظر می رسد در صورت محال؛اگر شورای نگهبان هم او را تایید صلاحیت کند یک رقیب جدی برای سایرین باشد.پرسش اساسی اینست که چرا باید ناراحت کننده باشد وقتي از دل صندوق رای و دمکراسی ,یک شخصیت وتیپ غیر دمکرات بیرون مي آيد وآیا این چالش مغایر با اصل دمکراسی است؟مگر دمکراسی در ساده ترین نوع تعریفش؛"روشی معین برای رسیدن به نتایج نامعین" نیست؟پس چرا انتخاب احمدی نژاد را مقابل دمکراسی می دانیم و ازآن شرم داريم.
شاید پاسخ به این پرسش ها را کارل پوپر فیلسوف آلمانی به ما می دهد که دفاع نیرومندش از لیبرال دموکراسی و امکان ظهور جامعه باز در آثارش ثبت شده است. او می گوید "حقیقت انتخابات دموکراسی، عزل است نه نصب".از نگاه پوپر؛ دموکراسی این سؤال افلاطونی را که «چه‌کس باید حکومت کند؟»، کنار می‌زند و به جای آن می‌پرسد «چگونه باید حکومت کرد؟».
بر این اساس تایید صلاحیت وحتی انتخاب احمدی نژاد برای دست گرفتن قدرت، مسئله دمکراسی نیست.مسئله وچالش زمانی خود را نشان می دهد که افرادی مانند احمدی نژاد،ترامپ و نتانیاهو وقتی که به قدرت می رسند خودخواه می شوند و توانایی حق انتقاد را از جامعه به شدت محدود می کنند و دیگر نمی توان نه تنها آنها را عزل کرد بلکه در مواردی دروغ گویی,تناقض و شرارت چاشنی دولت های آنها می شود.
آنها از طریق دمکراتیک(صندوق رای)انتخاب می شوند اما هرگزبه حکومتی دموکراتیک اعتقاد ندارند و نهادها ، قوانین و دستگاه‌هایی که از دمکراسی و مدنیت دفاع می کنند را تضعیف می کنند.
شاید فکر کنیم دمکراسی چه توفیری دارد وقتی از دل صندوق آرا ، ترامپ یا احمدی نژاد بیرون می آید؟ باید گفت این خطاست که دمکراسی را به مجلس و رای و چیزهایی از این جنس، تقلیل دهیم. صندوق رای و پارلمان، دموکراسی را تضمین نمی‌کند؛همین طور که در آمریکا تضمین نکرد و ترامپی از آن زائید که به قول داوود هرمیداس باوند تحلیلگر سیاسی،" به صورت مدام به دموکراسی آمریکا ضربه زد."
در حقیقت کارل پوپر اعتقاد دارد درست است که دموکراسیبدون رای گرفتن از مردم، ممکن نیست اما هر رای گرفتنی، به معنای اجرای دموکراسی نیست.برای دموکراسی شدن، به دستگاه و نظامی نیاز است که از حق و حقوق مردمان، و در ذیل آن حق عزل، پشتیبانی کند واین چالش سخت دمکراسی با تیپ وشخصیتی مانند احمدی نژاد است. تجربه او به ما می گوید که علیرغم کاریزما بودنش برای توده ها وحتی براندازان ، هرگز به نهادهای مدنی و برنامه ریزی اعتقاد ندارد.
جهان بینی و تفکر احمدی نژادیسم عاملی مزاحم ومتغیری مخدوش کننده برای دمکراسی است ومانند ترامپ در آمریکا به اعتبار دمکراسی لطمه می زند، حتی اگر این تیپ وتفکر از دل یک دمکراسی ناب و انتخاباتی کاملا رقابتی و سالم بیرون آمده باشد.
اینکه برخی اعتقاد دارند صندوق رای در کشور ما نمایشی است وقیاس آن با انتخابات در سايركشورها درست نیست و دمکراسی در کشور اساسا وجود ندارد که احمدی نژاد مزاحم وچالش آن باشد مورد نظر این یادداشت نیست و خود قصه ی دیگری دارد.
