نسخه چاپی
ارسال به دوستان
رابرت ردفورد بازیگر افسانه‌ای هالیوود درگذشت
ردفورد در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلادی با مجموعه‌ای از فیلم‌های موفق چون بوچ کسیدی و ساندنس کید (Butch Cassidy and the Sundance Kid)، طوری که بودیم (The Way We Were) و نیش (The Sting) به موفقیت چشمگیر هنری رسید.
امروز سه شنبه 25 شهریورماه، مدیر برنامه‌های رابرت ردفورد اعلام کرد که او در خواب و در منزلش در ایالت یوتا در سن 89 سالگی چشم از جهان فرو بست.
ردفورد یکی از ستاره‌های شاخص سینمای دهه ۱۹۷۰ بود که توانست به‌راحتی میان موج نوی هالیوود و جریان اصلی صنعت سینما حرکت کند. او در دهه‌های بعدی به عنوان کارگردان و تهیه‌کننده نیز به موفقیت دست یافت و حتی موفق به کسب جایزه اسکار شد. نقش او در تأسیس سینمای مستقل آمریکا با تأسیس جشنواره فیلم ساندنس بسیار برجسته بود.
زندگینامه و فیلم‌های رابرت ردفورد
ردفورد با نام کامل چارلز رابرت ردفورد در سال ۱۹۳۶ در لس‌آنجلس به دنیا آمد. پس از اخراج از دانشگاه کلرادو، به آکادمی هنرهای نمایشی آمریکا رفت و بازیگری را آموخت. او در اوایل دهه ۶۰ با ایفای نقش‌های کوچک در تلویزیون، تئاتر و سینما شروع کرد. در سال ۱۹۶۲ برای بازی در The Voice of Charlie Pont نامزد جایزه امی بهترین بازیگر مکمل شد و یک سال بعد در تئاتر برادوی با اجرای نمایش Barefoot in the Park اثر نیل سایمون به شهرت رسید. نخستین موفقیت بزرگ سینمایی او در سال ۱۹۶۵ و با نقش‌آفرینی در Inside Daisy Clover در کنار ناتالی وود بود؛ نقشی که برای او نامزدی گلدن گلوب به همراه داشت.
پس از چند فیلم موفق در هالیوود از جمله The Chase و اقتباس سینمایی Barefoot in the Park، ردفورد در سال ۱۹۶۹ با فیلم وسترن Butch Cassidy and the Sundance Kid به شهرت جهانی رسید. این فیلم با بازی پل نیومن و کاترین راس نامزد هفت جایزه اسکار شد.
او سپس در فیلم‌هایی چون Tell Them Willie Boy Is Here، Jeremiah Johnson (۱۹۷۲)، The Way We Were (۱۹۷۳) در کنار باربارا استرایسند، The Sting (۱۹۷۳) بار دیگر در کنار پل نیومن، و اقتباس سینمایی The Great Gatsby (۱۹۷۴) بازی کرد. موفقیت‌هایش با تریلر سیاسی Three Days of the Condor (۱۹۷۵) و درام واترگیت All the President’s Men (۱۹۷۶) ادامه یافت.
در اواخر دهه ۷۰ مدتی از بازیگری فاصله گرفت و در سال ۱۹۸۰ با کارگردانی فیلم Ordinary People بازگشت؛ فیلمی که با موفقیت تجاری روبه‌رو شد و چهار جایزه اسکار از جمله بهترین فیلم و بهترین کارگردانی را برای ردفورد به ارمغان آورد.
دهه‌های ۸۰ و ۹۰ نیز همچنان به‌عنوان بازیگر موفقیت‌هایی داشت، از جمله The Natural (۱۹۸۴)، Out of Africa (۱۹۸۵) در کنار مریل استریپ، و سپس کارگردانی فیلم‌هایی چون The Milagro Beanfield War (۱۹۸۸) و A River Runs Through It (۱۹۹۲). او در سال ۱۹۹۳ با فیلم جنجالی Indecent Proposal بار دیگر به اوج شهرت تجاری بازگشت و در سال‌های پایانی دهه ۹۰ نیز با کارگردانی Quiz Show و The Horse Whisperer جایگاه خود را تثبیت کرد.
در همین دوران بود که جشنواره ساندنس، که شرکت تولیدی ردفورد در سال ۱۹۷۸ بنیان گذاشته بود (ابتدا با نام جشنواره فیلم یوتا/آمریکا و از ۱۹۸۴ با نام مؤسسه ساندنس)، به مهم‌ترین سکوی پرتاب سینمای مستقل آمریکا تبدیل شد. این جشنواره به معرفی کارگردانانی چون استیون سودربرگ، کوئنتین تارانتینو، رابرت رودریگز و کوین اسمیت کمک کرد و در دهه‌های بعد نیز با معرفی آثاری چون 500 Days of Summer، Napoleon Dynamite، Whiplash، Fruitvale Station و Coda نقش بزرگی در موفقیت تجاری و هنری سینمای مستقل ایفا کرد.
فیلم جنگ افغانستان «شیرها برای بره‌ها» (Lions for Lambs) ساخته‌ی رد فورد در سال 2007 با شکست روبه‌رو شد، اما بازی چشمگیر او در فیلم دریایی «همه چیز از دست رفته است» (All Is Lost) در سال 2013 تا حدی این ناکامی را جبران کرد. در سال 2014، رد فورد به دنیای سینمایی مارول پیوست و در نقش رهبر هایدرا، الکساندر پیرس، در فیلم «کاپیتان آمریکا: سرباز زمستان» (Captain America: The Winter Soldier) ظاهر شد. او در همان زمان گفته بود: «می‌خواستم تجربه کنم این شکل جدید فیلم‌سازی را که همه‌جا را گرفته؛ جایی که شخصیت‌های کارتونی از طریق فناوری پیشرفته به زندگی درمی‌آیند.» او بار دیگر در سال 2019 در فیلم «انتقام‌جویان: پایان بازی» (Avengers: Endgame) در همان نقش حضور افتخاری داشت.
در میانه‌ی دهه‌ی 2010، رابرت ردفورد فعالیت‌های سینمایی خود را کاهش داد، مدیریت جشنواره فیلم ساندنس را واگذار کرد و بازنشستگی خود از بازیگری را اعلام نمود. آخرین نقش مهم او در فیلم جنایی «پیرمرد و اسلحه» (The Old Man & the Gun) به کارگردانی دیوید لاوری در سال 2018 بود.
ردفورد در طول دوران فعالیتش جوایز افتخاری متعددی دریافت کرد؛ از جمله اسکار افتخاری در سال 2002، شیر طلایی یک عمر دستاورد از جشنواره ونیز در سال 2017 و سزار افتخاری در سال 2019. همچنین در سال 2010 لقب شوالیه لژیون دونور فرانسه را دریافت کرد و در سال 2016 مدال آزادی ریاست‌جمهوری را از باراک اوباما گرفت.
