قبل از رانندگي هر غذايي را نخوريد!

با مصرف ماست و يا دوغ که فرآورده‌ي لبني هستند نبايد بلافاصله مبادرت به رانندگي نمود.

متأسفانه ديده شده است که بسياري از رانندگان به خصوص آن‌‌هايي که در مسافت‌‌هاي دور به رانندگي مي‌‌‌پردازند در زمان احساس خواب ‌آلودگي نه تنها خودرو را متوقف نکرده بلکه با اصرار بر ادامه رانندگي، کار بيشتري از مغز خسته خود کشيده و به اين ترتيب احتمال وقوع تصادفات شديد را افزايش مي‌‌‌دهند.

دکتر سيد مرتضي صفوي، متخصص تغذيه نوشت:تحقيقات نشان داده‌‌اند گوش دادن به موسيقي، پايين کشيدن شيشه، نوشيدن يا کارهايي از اين دست اثرات بسيار ناپايدار و گذرايي بر هوشيار ماندن راننده داشته و از اين رو مي‌‌‌توان آن‌‌ها را بيهوده دانست. پس بهتر است رانندگان با انجام چنين کارهايي خود را فريب ندهند و به جاي انجام اين کارها حداقل 10 تا 15 دقيقه استراحت مختصري انجام دهند.

مهم‌‌ترين تأثير خواب‌‌آلودگي بر رانندگي از نگاه علمي چيست؟
وقتي مغز خسته است توان کافي براي کنترل همه کارهاي فرد را ندارد. زماني که راننده پشت فرمان مي‌‌‌نشيند بايد به امور مختلفي نظارت و کنترل داشته باشد که تمامي آن‌‌ها بر عهده مغز است. تحقيقات علمي فراوان نشان داده‌اند مهم‌ترين تأثير خواب ‌آلودگي بر رانندگي افت عملکرد مغز در تصميم ‌گيري‌‌ها است که اين خود به بروز تصادفات مختلفي منجر مي‌‌‌شود. نکته مهمي که بايد به آن توجه کرد اين است که هيچ کس نمي‌تواند متوجه شودحالت خواب‌آلودگي راننده دقيقاً از چه زماني آغاز مي‌‌‌شود. از اين رو اين خود راننده است که بايد با درک نخستين علائم خواب‌آلودگي خودرو را در مکان امني متوقف نمايد.

رانندگي بعد از غذاي سنگين ممنوع
پزشکان در راهنمايي‌هاي خود در زمينه ارتقاء آگاهي آحاد جامعه، با اشاره به اينکه يکي از علت‌هاي تصادفات خواب‌آلودگي است، معتقدند: علت اصلي خواب‌آلودگي رانندگان به دليل اقدام به رانندگي پس از خوردن غذا ي سنگين است.مشخص شده است که پس از خوردن غذا، خون به سمت سيستم گوارش رفته و کمتر به سمت مغز گردش مي‌کند و اين مسئله باعث خواب‌آلودگي مي‌شود و بايد رانندگان توجه کنند که حدود دو ساعت بعد از صرف غذا به رانندگي اقدام کنند.

چه مواد غذايي راننده را خواب آلود مي‌کند؟
اين مواد غذائي ضمن انکه براي ايجاد خواب راحت مناسب هستند، مي‌‌توانند در ايجاد خواب الودگي موثر باشند بنابراين توصيه مي‌‌شود بعد از مصرف اين مواد غذائي مبادرت به رانندگي نگردد.

ماست
اگر خواب کافي نداريد بهترين گزينه براي افزودن به رژيم غذايي ماست است. ماست حاوي مقداري کربوهيدرات و پروتئين است که در فراهم کردن تريپتوفان براي توليد سروتونين دخالت دارد. بنابر اين با مصرف ماست و يا دوغ که فرآورده‌ي لبني هستند نبايد بلافاصله مبادرت به رانندگي نمود.

شير
يک ليوان شير گرم قبل خواب مکمل شام بوده و يک ماده منحصربه فرد محسوب مي‌‌شود زيرا حاوي تريپتوفان کافي است که به خواب الودگي کمک مي‌‌کند.

موز
موز نه تنها حاوي تريپتوفان است بلکه حاوي منيزيم، ملاتونين و سروتونين است که همگي در ايجاد خواب موثرند. همه اين موادمغذي و مواد معدني به آرامش عضلات بدن، آرامش شما و در نتيجه خواب خوب کمک مي‌‌کنند. لذا با خوردن موز که شرايط خواب الودگي را ايجاد مي‌کند بايد بلافاصله از رانندگي اجتناب و يا رعايت احتياط شديد را مد نظر قرار داد.

سيب زميني
سيب زميني علاوه بر داشتن تريپتوفان، حاوي کربوهيدرات است، بنابراين معمولا به کساني که مشکلات بي‌خوابي دارند. توصيه مي‌شود مصرف چند عدد سيب‌زميني مي‌‌تواند بدون تاثيرات جانبي، ايجاد خواب‌آلودگي نمايد.توصيه اکيد به رانندگان اين است که با مصرف سيب‌زميني به مقدار زياد، بلافاصله اقدام به رانندگي ننمايند. مرغ يا بوقلمون مرغ يا بوقلمون هم گزينه‌‌هاي خوبي براي ايجاد خواب هستند. اين مواد غذائي منبع غني تريپتوفان هستند. اگر مقداري مرغ يا بوقلمون (يا هر محصولات ماکيان ديگري) مصرف کنيد به ايجاد خواب خود کمک کرده‌ايد. پس بهتر است بعد از مصرف اين دو ماده ي غذايي حداقل مدتي استراحت کرده و سپس مبادرت به رانندگي کنيد.

آرد جو دوسر
آرد جو دوسر حاوي پروتئين و کربوهيدرات است و در نتيجه به توليد سروتونين که در خواب خوب موثر است کمک مي‌‌کند. همچنين آرد جو دوسر حاوي فيبرهاي رژيمي است که براي بدن موثر بوده و توليد وزن اضافه نمي‌کند. ولي مانند موارد پيشين توصيه مي‌شود با احتياط و به فاصله زماني مناسبي اقدام به رانندگي کنيد.

بادام
برخي افراد به همراه شام و يا به عنوان دسر بادام مصرف مي‌‌کنند که حاوي تريپتوفان و منيزيم است و يکي از گزينه‌‌هاي مناسب براي ايجاد خواب خوب محسوب مي‌‌شود. لذا با مصرف بادام بخصوص به مقدار زياد مواظب رانندگي خود باشيد و يا حداقل با فاصله مناسبي اقدام به رانندگي کنيد.


ديابت و رانندگي، قوانين راهنمايي و رانندگي و تغذيه ويژه ديابتي‌‌ها!
در مورد رانندگي بيماران ديابتي منعي وجود ندارد اما به منظور حفظ سلامتي بيمار و نيز افراد جامعه رعايت نکات زير ضروري است:
1. هنگام دريافت گواهينامه رانندگي حتما ً بيماري خود را ذکر کنيد همچنين در زمان بيمه کردن خودروي خود، طرف قرارداد بيمه را از اين امر مطلع سازيد. 2. مراقبت‌‌هاي لازم براي پيشگيري از کاهش قندخون طي رانندگي را انجام دهيد.3. بيماران ديابتي وابسته به انسولين نمي‌توانند به عنوان راننده تاکسي، اتوبوس و نيز به عنوان راننده خودرو‌‌هاي سنگين فعاليت کنند. بيماران ديابتي در موارد زير نمي‌توانند رانندگي کنند:
حملات شديد يا مکرر افت قندخون
نداشتن علامت‌هاي هشداردهنده افت قندخون
آسيب‌‌هاي چشمي ناشي از ديابت مانند کاهش ديد
آسيب شديد عصب ناشي از ديابت
عدم توانايي در درمان سريع افت قندخون يا عدم مراجعه منظم به پزشک براي کنترل قندخون


چاقي و رانندگي
چاقي يکي از بزرگترين معضلات جوامع امروزي است که ارتباط آن با افزايش تصادفات مشخص شده است در يک مطالعه جديد که توسط پژوهشگران دانشگاه کاليفرنيا انجام شده، به بررسي ارتباط وزن بدن با خطر مرگ و مير در اثر سوانح رانندگي پرداخته است. نتايج اين مطالعه در Emergency Medicine Journal منتشر شده است.در اين مطالعه پژوهشگران از داده‌‌هاي مرگ و مير اداره ملي ايمني بزرگراه‌‌ها طي سال‌‌هاي 1996 تا 2008 استفاده کردند. در طول اين مدت حدود 57 هزار مورد تصادف رانندگي ثبت شد. اين پژوهشگران بويژه به بررسي تصادفات بين دو اتومبيل که منجر به مرگ شده بود پرداختند و تنها از داده‌‌هاي تصادفاتي استفاده کردند که در آنها نوع و اندازه اتومبيل‌‌ها يکسان بود. در نهايت 3400 جفت راننده در اين مطالعه شرکت داده شدند. براي تعيين ميزان چاقي از شاخص BMI استفاده شد.نتايج نشان داد با بالا رفتن درجه چاقي خطر مرگ در تصادفات نيز افزايش مي‌يابد. احتمال مرگ در سوانح رانندگي براي رانندگان داراي پايين‌ترين درجه چاقي 21درصد، داراي درجه دوم چاقي 51 درصد و بالاترين درجه چاقي 80 درصد بالاتر از رانندگان داراي وزن نرمال مي‌‌باشد. همچنين زنان چاق نسبت به مردان چاق احتمال مرگ بيشتري داشتند. اين افزايش خطر حتي براي رانندگان چاقي که کمربند ايمني بسته بودند و حتي در شرايطي که کيسه هواي ماشين باز شده بود نيز وجود داشت.دو نکته مهم از اين مطالعه به نظر مي‌‌آيد، اول اينکه شرايط مرضي همراه با چاقي شانس بقا بعد از صدمات سنگين را ضعيف مي‌‌کند و دوم اينکه معمولا اندازه و طراحي کمربندهاي ايمني اتومبيل‌‌ها از نظر رانندگاني که چاق هستند، استاندارد نبوده و در نتيجه آنها از بستن کمربند امتناع مي‌کنند.