اشتباه گروه های قدرت طلب در ایران چیست؟ / فریدون مجلسی پاسخ می دهد

در این بین گاها برخی آرمان ها و قدرتمداری ها در روند عادی توسعه اختلال ایجاد می کند. اگر بخواهیم نقشه توسعه را از پایین به بالا ترسیم کنیم حرکت سینوسی است و بالا و پایین می رود ولی مرتبا رو به توسعه و پیشرفت است.

وی افزود: کشور های توسعه یافته به دلایل متعدد اجتماعی و سیاسی و بین المللی و… بر علیه نظام های استبدادی یا محافظه کار پیشین قیام کرده اند و گروه هایی قدرت را در دست گرفته اند که سابقه کار اصولی دولتی و اقتصادی و برنامه ریزی را نداشتند و بیشتر به بقای خود و قدرت خود فکر می کردند؛ مثل فیدل کاسترو در کوبا که مردمان شریفی بودند که با کمال صداقت به خاطر توده ها و ملت قیام کردند و حکومت را در دست گرفتند و با کمال صداقت کشور های خود را به قعر کشاندند و ملت های خود را به فقر و فلاکت انداختند و هنوز هم بعد از گذشت ۶۰ تا ۷۰ سال نمی توانند بپذیرند که تقصیر از آن ها بود و تقصیر را به گردن دیگران می اندازند و نزدیکترین همسایه آن ها آمریکا است و اعلام می کنند اگر آمریکا نبود کشور های ما بهشت برین بود.

وی تصریح کرد: آلمان هیتلری هم به دنبال توسعه بود و می توانست توسعه پیدا کند ولی بهره برداری از آن توسعه را صرف نظامی گری کرد و بر توسعه جغرافیایی و امپراطوری کردن کشور خود تمرکز کرد. آلمان هزینه توسعه را صرف توسعه افکاری کرد که دیگران را دشمن می پنداشت و دستور داد دیگران را نابود کنند و بسوزانند. هر کسی با آن عقاید موافق نبود باید از بین می رفت. چنین فضایی بر اثر همین عشق به قدرت و جنگ قدرت و تمایل به حفظ قدرت بوجود می آید.

مجلسی ادامه داد: اشتباه این گروه های قدرت طلب این است که توسعه پایدار را قربانی حفظ و توسعه قدرت می کنند با به فقر کشاندن ملت های خود زیربنای قدرت خود را سست می کنند. فقر مبانی اقتدار حاکمان را از بین می برد و حکومت ها بر اثر فقر ملت ها فرو می ریزند. شوروی یک نمونه بود. هزینه جنگ در ویتنام و آنگولا و موزامبیک و آمریکای جنوبی و… و نهایتا هزینه های جنگ افغانستان شوروی را دچار وضعیت اقتصادی فرسایشی کرد و این گرفتاری در جنگ ها و شورش های خارجی کشور با عظمتی چون شوروی را دچار فروپاشی کرد.